Sunday, December 2, 2007

Dr. Jones...


Υπαρχουν πραγματα που μπορουν να κατεβασουν το google, να το μπλοκαρουν για αρκετη ωρα τοσο ωστε αρκετοι να αναρωτηθουμε τι συνεβη.
Υπαρχουν σεναρια και ιστοριες στην εβδομη τεχνη, που εχουν γινει λαικοι θρυλοι, οπως λενε οι Αμερικανοι.
Οπως το Jericho, που ακυρωθηκε πρωτα, πριν 6.500.000 εκατομυρια γραμματα το ξαναφερουν στην μικρη οθονη ή το Farscape μια σειρα καλτ για οσους την εχουν δει, αλλα και το μυστηριο του Χρυσου Πιθηκου, το Galactica που επεστρεψε μετα απο τοσα χρονια ή ταινιες κλασσικες οπως ας πουμε ο Zorro. To Star Trek, τα Star Wars και τα Alien με τις παραλλαγες τους. Ενα απο τα παραπανω ανηκει σε μια συγκεκριμενη ομαδα ανθρωπων. Αναμεσα σε αυτους ειναι ενας σκηνοθετης, ενας παραγωγος και σεναριογραφος και τελος ενας ηθοποιος. Ανθρωποι που εχουν κερδισει το δικαιωμα να λενε πως εχουν αλλαξει τον κινηματογραφο. Κανενας απο αυτους δεν ειναι αρκετα σημαντικος οσο ο θρυλος που περιβαλλει ενα δημιουργημα τους.
Το 1981 μια ταινια ενωσε φαν απο ολα τα ρευματα που διαβασατε παραπανω, επιστημονικη φαντασια, περιπετεια, κωμωδια, δραση και αγωνια... α και φυσικα αρχαιολογια. Η ταινια εγινε θρυλος και ακολουθησαν αλλες δυο το ιδιο μεγαλες σε ενδιαφερον απο τον κοσμο. Πανω στο πικ τους η παραγωγη σταματησε. Τι συνεβει;
Σημερα αποφασισα να γραψω μετα απο καιρο και να ασχοληθω με ενα μυστηριο.
Το πιο μεγαλο μυστηριο, ο μεγαλυτερος θρυλος στην ιστορια της Εβδομης τεχνης ειναι το χαμενο σεναριο του Νταραμοντ. Το 1994 ο πολυ καλος αυτος σεναριογραφος παρεδωσε ενα σεναριο για το τεταρτο βολιουμ μια εξαιρετικης σειρας ταινιων. Ολος ο κοσμος περιμενε να ακουσει ποτε θα ξεκιναγε αυτη η παραγωγη. Δεν συνεβη ποτε... Το σεναριο θαφτηκε και χαθηκε απο το προσωπο της μεγαλης οθονης. Το σχεδιο ξεχαστηκε και η σειρα εμεινε στη μεση.
Οι φαν περιμεναν υπομονετικα. Αγοραζαν τα DVD, εβλεπαν τις επαναληψεις στην μεγαλη οθονη για εικοσι ολοκληρα χρονια. Καθε φορα με μεγαλυτερα νουμερα, καθε φορα με περισσοτερη ορεξη, ο θρυλος ειχε εξαπλωθει οπως και το γιατι. Πως μια τοσο αγαπημενη σειρα δεν συνεχιστηκε. Τι ειχε συμβει; Ποιος θα μπορουσε να συνεχισει αυτη τη σειρα;
Οι φαν μπορουν να περιμενουν μια ζωη για κατι τοσο σημαντικο. Ακομη και οταν ολοι πιστευουν οτι ολα εχουν τελειωσει ο φαν θα περιμενει υπομονετικα στην ουρα. Οπως θα κανουν και αυτη τη φορα.
Εικοσι χρονια μετα ο κυριος Τζοουνς φορεσε το ταλαιπωρημενο του δερματινο, εβαλε το καπελο στο κεφαλι και μπηκε στο στουντιο της Παραμαουντ για να ξεκινησει τα γυρισματα μεγαλυτερος, δυσκινητος αλλα και τοσο σιγουρος. Οι τρεις κυριοι τα ειχαν βρει επιτελους και αν ποτε δεν μαθουμε τι εγραφε στο χαμενο σεναριο του Νταραμοντ ενα ειναι σιγουρο. Οταν ερθει η στιγμη ολοι μας θα ειμαστε εκει.


Κυριες και κυριοι βαλτε τα καλα σας. Μαζεψτε τους φιλους σας και τα παιδια σας και πειτε τους να ειναι ετοιμοι. Στις 22 Μαιου του 2008 ο δοκτωρας Τζοουνς επιστρεφει.
Θα το πω αλλη μια φορα, τον Μαιο στο σινεμα θα παιζει INDIANA JONES!!!!!!!!!!

Tuesday, November 13, 2007

Μουσικα βιντεο

Βαριεμαι να γραψω γιατι παιζω basketsim ετσι σας αφηνω μερικα βιντεακια για να περασετε ομορφα, οτι σας απεμεινε απο αυτη την ημερα.

Περαστικα στις αρρωστες

Sunday, November 11, 2007

Σπορ νεα

Διαβαστε την αναρτηση για το εμβλημα νουμερο δεκαεφτα στο games-the series

Thursday, November 8, 2007

Τσατιλα

Οχι για το τσατ.
Δεν θα γραψω τιποτα για το msn και για οτιδηποτε αλλο απασχολει καποιες και καποιους, οτι να ειναι αυτο.
Τσατιλα απο το τσατισμενος.
Οργισμενος σχεδον.
Λογω βλαβης λενε σε καποια κεντρα του ΟΤΕ στην Κορινθο και αλλου δεν εχουμε δυνατοτητα προσβασης στα τορεντ. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ...
Το επομενο θα ειναι να κοβουν το p2p οποτε χαλανε τα ντισλαμ στο Αννοβερο ή στην Κοπεγχαγη οπου παιζει σημερα ο panathinaikos.
Γαμω την ελληνικη μισο δημοσια - μισο ιδιωτικη επιχειρηση.
Τσατιλα τοση και νευρα γιατι το τελευταιο πραγμα που θελεις οταν γυριζεις να δεις αν κατεβηκε το επεισοδιο νουμερο εφτα απο το journeyman το οποιο οι Αμερικανοι ειδαν χτες, ειναι να μην εχεις τορεντ επειδη στην Κορινθο επαθε ζημια ο ΟΤΕ.
Που να του καουν τα ντισλαμ και τα τσιπακια και οι σκληροι και οι μετασχηματιστες και οι ασυρματες και συρματοπλεγμενες ολες....
Ευχαριστω

Καληνυχτα σας

Saturday, November 3, 2007

Garden δευτερολεπτα πριν...




IT IS TIME!

Flash back

Συνήθως γίνεται με αυτό τον τρόπο.

Η κουβέντα ξεκινάει απο μια παλιά ταινία, οπως ας πουμε το Κοράκι, που ειδα χτες για εικοστη φορα. Το παθαινω αυτο με καποιες ταινιες που μου αρεσουν. Το παθαινω σχεδον με ολα τα πραγματα που μου αρεσουν. Φτανω σε σημειο να γνωριζω ολες τις ατακες, ολες τις σκηνες, τις πιο μικρές λεπτομέρειες.
"ενας άνθρωπος έχει μια ιδέα, η ιδέα προσελκύει κι αλλους με ομοιο τροπο σκεψης, εξαπλωνεται και κυριαρχει, η ιδεα εχει γινει κατεστημενο" αυτο ειναι μερος του μακριου μονολογου του κακου της σκοτεινης αυτης ταινιας, οπως τον θυμαμαι. Δειτε τωρα πως δουλευει αυτο στην πραγματικοτητα.
Καποιος λεει μια ιστορια, δικια του - προσωπικη, μιλαει για ενα παλιο του ερωτα, κατι που περασε και αφησε πισω του μονο μια αναμνηση. Εσυ ακους και στην συνεχεια λες κι εσυ μια δικια σου παρομοια εμπειρια.

Συνηθως γινεται με αυτον τον τροπο.

Οταν ολες οι ιστοριες τελειωσουν, οταν εχουν ειπωθει οσα μπορουσαν να ειπωθουν, η συζητηση σταματα. Οι σκεψεις ομως παραμενουν, γινονται κυμα, μια μορφη ενεργειας που ο ανθρωπος δεν ελεγχει και μεγαλωνουν. Συγκεντρωνουν τα στοιχεια και ενω εσυ επιστρεφεις σπιτι σου, για να περασεις μια ησυχη νυχτα, αυτες σε προσπερνουν, φτανουν πρωτες και σε περιμενουν. Μολις χαλαρωσεις αρκετα ωστε να ακουσεις, σου ξαναλενε την ιστορια.

Συνηθως γινεται με αυτον τον τροπο.

Οι αναμνησεις ειναι πιο δυνατες απο την πραγματικοτητα, ειναι η περιληψη ολων των προηγουμενων στιγμων. Ενα συμπαγες, πυκνοπλεγμενο σχεδιο. Δεν εχουν λογικη, γιατι η λογικη περιεχεται σε αυτες, ειναι μερος τους. Δεν εχουν χρονο, γιατι ο χρονος τους εχει παρελθει και επαψε να ειναι σημαντικος. Ειναι ωμες και χωρις συναισθηματισμο, γιατι ολο το συναισθημα εχει ξοδευτει ηδη. Πονανε ομως και πληγωνουν, μπορουν να σου προξενησουν φοβο, γιατι γνωριζουν τις πληγες σου πιο καλα και απο αυτον που τις εχει προξενησει.

Συνηθως γινεται με αυτο τον τροπο.

Τα κυματα ταραζουν το υποσυνειδητο, ξυπνανε το τερας μεσα σου, σου λενε να μετρησεις οσα εχεις χασει, να κανεις το λογαριασμο αλλη μια φορα. Ενα οχι - για καθε ενα γιατι, ενα και εγω - σε καθε ενα σ'αγαπω, μια φωνη- για καθε ενα δακρυ. Μετρησε τα ολα, βρες τι σου λειπει περισσοτερο.

Συνηθως γινεται με αυτο τον τροπο.

Το τελος της ημερας θα φερει ισως ενα ποιημα, θα φερει μια γιορτη απο αλκοολ, μια ταση εκδικησης και μια επισκεψη στην κασελα με τα παλια βιβλια. Θα φερει ομως και μια θλιψη που δεν μπορει να μετρηθει, θα φτιαξει μια εικονα της στον λευκο τοιχο και θα γραψει μια αναρτηση που θα τελειωνει με αυτο τον τροπο.

Thursday, November 1, 2007

Αρμενίζοντας στους ορυζώνες της Κόλασης (ποιητική συλλογή)

Οι ορυζώνες της Κόλασης…

(Μέρος ΄Β)


 

Φωνές χαράς, τα αυτιά σου γδέρνουν

Οίνων χοροί, με θύμησες σε ταξιδεύουν

Όσα έκανες θυμάσαι,

Τις ώρες που φοβάσαι,

Τα γιορτινά τραπέζια, που γέρνουν –


 

Την ξένη σάρκα, που μοιάζει κοντινή

Τη στιγμή, που σε πλησιάζει, φιλική

Δεν είναι εκείνη… ονειρεύεσαι,

Άγνωστα είναι τα χείλη, που γεύεσαι,

Σε νέα πόλη, σε καινούρια γιορτή


 

Του χτες ήχοι, τους θρόνους σου λειώνουν

Του πριν αποχρώσεις, κάθε ατάκα στοιχειώνουν

Ότι με πονηριά γίνεται,

Στο χάος γκρεμίζεται,

Όπως όσοι κάνουν, πως επιβιώνουν


 

Όταν φωνές χαράς κτίζουν θριάμβου εικόνες

Κάτι εφιάλτες δεν υπακούουν σε κανόνες

Θάβουν της αγάπης τα τρίματα,

Πίσω από ειρωνείας πρίσματα,

Κάθε τρίτη νύχτα…

Στης Κόλασης τους ορυζώνες.


 


 

©AggelosTsanatelis(2002)


 


 


 


 


 


 

Συμπτωσεις

Δούλευα ένα ποιηματάκι που σκεφτόμουνα να ανεβάσω, όταν με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, πήρα μια παράκληση για να δημοσιευτεί σε ένα άλλο μπλοκ μια ανάρτησή, που είχα γράψει πριν αρκετές ημέρες και είχε δεχτεί αρκετά έντονες κριτικές... καλές και κακές.
Ξαφνιαστηκα ευχάριστα και δέχτηκα, περισσότερο γιατι ειναι ευχάριστο να βλέπεις να χρησιμοποιούνται ελεύθερα μετα απο τοσα χρονια μυστικές φράσεις και τίτλοι απο μαγικά βιβλία, που καποτε δημιουργούσαν φόβο στον κόσμο. Δεν αβαντζάρω το σατανισμό, μπορούν να ηρεμήσουν οι θρησκόληπτοι, δεν θέλω καν να κάνω ανάρτηση, είναι απλά μια ανακοίνωση αυτό εδώ-
Τίποτε περισσότερο..


illic est quispiam occultus.


Και θα το βρω αργά ή γρήγορα

Wednesday, October 31, 2007

Ειναι σαν να την εχεις παντρευτει...

Πρωί - πρωί, πριν προλάβω να πιω καφέ άκουσα την είδηση και μου χαλασε τη μερα. Αυτοκτόνησαν λεει δυο δεύτερα ξαδέρφια επειδή αγαπιοντουσαν και δεν τα αφήνανε να παντρευτουνε. Δεν θελω να γραψω περισσότερα, αλλα ενα τουλάχιστον θα το πω. Αν αγαπας καποιον και σε αγαπα τοσο πολυ ωστε να μην φοβάται να φτασει ως τον θανατο μαζι σου, τοτε δεν τον χρειαζεσαι τον γαμο. Τον εχεις παντρευτεί ηδη...

Saturday, October 27, 2007

The star system

k

ουραστηκα σήμερα στη δουλειά. Είχα σκοπό να γράψω κάτι ακραίο λογοτεχνικό και ποιητικό. Όταν όμως έχεις να αντιμετωπίσεις από το πρωί τις ορδές των βαρβάρων, τότε η διάθεση σου για ποίηση πηγαίνει περίπατο. Δεν μπορώ ακόμη μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά να καταλάβω τι ακριβώς παθαίνει ο Έλληνας την Παρασκευή. Δηλαδή, δεν κάνουμε όλοι τα ίδια πράγματα σωστά; Άλλος δουλεύει πρωί, άλλος βράδυ, άλλος ολόκληρη την μέρα. Φαντάζομαι πως πληρωνόμαστε όλοι πάνω κάτω τα ίδια. Εντάξει, το προηγούμενο ήταν μια προσπάθεια για χιούμορ, το αφήνω προς το παρόν. Αφού λοιπόν εξοντώθηκα ψυχολογικά προσπαθώντας να λύσω ότι πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπίζει ο σημερινός Έλληνας, είπα να αφήσω τα λογοτεχνικά και να πιάσω κάτι ανάλαφρο. Αφορμή στάθηκε, η παρακολούθηση από μέρους μου, ενός μικρού είναι αλήθεια, ας οψονται για αυτό οι βάρβαροι, κομματιού μιας μεσημεριανής εκπομπής στο εξαιρετικά ποιοτικό κανάλι Σταρ. Δεν προσπαθώ να κάνω διαφήμιση, η αλήθεια είναι πως βλέπω ελάχιστη ελληνική τηλεόραση. Έμαθα στην καλωδιακή, έμαθα στα δορυφορικά λογω του εξωτερικού και ποτέ δεν κατάφερα να προσαρμοστώ στα δικά μας μιντια. Τα βρίσκω λίγο άρρωστα… με το σύνδρομο νταουν.

Anyways,
Ειμαι ενας απλος άνθρωπος, που οταν βλεπει κατι που του αρεσει κολλαει. Τι μπορει να μου αρεσει σε μια τετοια εκπομπη; κι ομως δεν υπαρχει λαθος. Πως το κατάλαβα; Μα από την όρεξη με την οποία απορροφήθηκα από τα θέματα της εκπομπής. Ποια θέματα; Δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως, προς Θεού η μνήμη μου δουλεύει καλά, απλά τίποτε από αυτά που έβλεπα δεν είχε λογική και σειρά. Τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν τόσο σημαντικό, ώστε να προλάβω να το απορροφήσω. Τι ακριβώς με τράβηξε λοιπόν στην εκπομπή; Από την αδυναμία μου να το εξηγήσω, προβληματίστηκα αρκετά. Πίνοντας λοιπόν τον κλασσικό τρίτο εσπρέσο της ημέρας, ανακάλυψα πως είχα βρεθεί σε μια κατάσταση ελαφριάς έξαψης. Έτσι ακριβώς, μια διεστραμμένη πλευρά μου, που είναι απόλυτα αποδεκτή βέβαια από μένα, έκανε χωρίς καθόλου ντροπή, μπανιστήρι σε όποιο θηλυκό παρέλασε στην οθόνη. Από την παρουσιάστρια, την οποία είναι αλήθεια πως θαύμαζα από παλιότερα για την εκπληκτική της ικανότητα να είναι σεξουαλική ακόμη και όταν λυπόταν ή έτρωγε τυρόπιτες στο Μαμ, μέχρι μιας σειράς ακόμη φερέλπιδων δεσποινίδων – μοντέλων ή μανεκέν χωρίς πορτφολιο ή γουαναμπι φειμους whatever.

Δεν με κατηγορώ βέβαια. Οι περισσότεροι της γενιάς μου, όπως φαντάζομαι και οι νεότεροι σε μικρότερο βαθμό, μεγαλώσαμε μετρώντας τον κόσμο γύρω μας με βάση όσα μαθαίναμε για τους σταρ της τηλεόρασης και του σινεμά. Της μουσικής και της λογοτεχνίας. Στα δε ερωτικά μας φετίχ, τις πρώτες θέσεις είχαν πάντα κάποιες ή κάποιοι, δεν θέλω να προκαταβάλω κανέναν, διάσημοι. Εγώ θυμάμαι μερικές από αυτές, η λίστα βέβαια ανανεώνεται, αν κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές. Η Κιμ, η Καιλι, η Χελενα, η Ναόμι… δεν θέλω να πω περισσότερες. Όταν οι ξένες καλλονές σταρ, έπρεπε να αντικατασταθούν από κάποιες εγχώριες, γινόταν εύκολα η αλλαγή. Η τάδε δεν είναι τόσο όμορφη όσο η Μπελουτσι; Όχι… αλλά τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα. Το ανατριχιαστικό αυτής της ιστορίας είναι πως αφού συνειδητοποίησα πως αρκούσαν πέντε νόστιμες και όχι και πολύ βαριά ντυμένες δεσποινίδες για να με κρατήσουν στην οθόνη, θυμήθηκα πως η αναγωγή αυτή στην λίστα των σταρ, ακολούθησε πολλούς από εμάς και αργότερα. Είπαμε πρώτα το ξένο τοπ τεν, μετά το ελληνικό και ύστερα το φοιτητικό. Βέβαια, όλοι είχαμε σταρ ως φοιτητές, εκείνη ή εκείνος, που τραβούσαν όλα τα βλέμματα και όλα τα κουτσομπολιά – περίπου, γιατί κουτσομπολιό πάντα περισσεύει για όλους.

Αυτοί λοιπόν οι σταρς, οι περισσότεροι από τους οποιους, εχουν μάλλον κακό τέλος, είναι υπευθυνοι για μια σειρά από τασεις, λεξεις, σχεσεις και τρόπο ζωής της σημερινης κοινωνιας. Υπευθυνοι είναι ευθιμισμος, αφού οι περισσότεροι είναι ανευθυνα παιδακια, που αποθεωνονται παρα ταυτα από μικρους και μεγαλους. Χωρίς να μπορεί κάνεις να καταλάβει πως το πετυχαινουμε, αυτή την ταση για σταριλικι, την κουβαλαμε όλοι μέσα μας. Διαβαστε στα μπλογκς και θα καταλαβετε τι λεω. Ποσοι σταρ υπαρχουν κρυμμενοι πίσω από αυτά τα παραξενα προσωνυμια; Σχεδόν όλοι θα σας πω εγω. Όλοι σε καποια στιγμή της ζωής τους, το επαιξαν, το παλεψαν, δεν τα καταφεραν και εγιναν ρεζιλι, τα καταφεραν και αποθεωθηκαν, βαλτε ότι άλλο θελετε εδώ, ενιωσαν σταρ και κάτι περισσότερο από τους υπολοιπους. Θυμάμαι ανθρώπους να μπαινουν σε κλαμπ, όπως η Μαντονα ή ο Καρι Γκραντ, ανάμεσα σε αυτους και εγω φυσικα, τρομερα πομπωδεις εισοδους, στημενες, προετοιμασμενες από πριν, τόσο ώστε να κοιταζεις γύρω σου να ανακαλυψεις τις καμερες και τις ορδές των παπαρατσι. Θυμάμαι βραδιες που αυτές οι προσπαθειες επεφταν στο κενό και το κουτσομπολιό και η γιουχα πήγαινε συννεφο. Όπως αυτή της Μπριντνει πίσω μας. Γιατί κοριτσι μου το παλευεις; Αφού το παλευεις γιατι βιαζεσαι;

Οι άνθρωποι παλευουν να ζησουν όπως τα ειδωλα τους. Ονειρευονται την γυναικα της ζωής τους με όλα τα χαρακτηριστικα της θεικης σταρ που θαυμαζουν και στο τέλος όταν τους λαχαινει η δεσποινις Τασία, τα βαζουν με την τυχη τους, εγω σου λενε στις μεθυσμενες τους βραδιες, ημουνα για παραπανω. Ναι σιγουρα…

Σήμερα κουράστηκα στη δουλειά. Μπούχτισα με όλους αυτους τους δυσαρεστημένους ανθρώπους, που δεν τους ελαχε η σταρ που λατρευαν μια ζωη. Αν τους είχε τυχει, τοτε την Παρασκευή, κάθε Παρασκευή θα είχαν πολύ καλυτερα πράγματα να κανουν. Εκδρομες, ψώνια, ρομαντικές βραδιές, απογευματα στη λιμνη, πρωινα στο κρεβατι και σεξ, πολύ σεξ. Τόσο μηπως και χορτασουν και με αφησουν και μένα στην ησυχία μου. Γιατί τόσα νεύρα μερικές ωρες πριν το σαββατοκύριακο εμενα μονο ένα πράγμα μου λέει. Το κουνέλι δεν μπαίνει στην τρύπα, το μελομακάρονο δεν μελώνει σωστά και η αχλαδιά… ω η αχλαδιά η ερμη έχει πιάσει αράχνες από την ακινησία.

Εχετε ακούσει εσεις σταρ να παραπονούνται για αγαμία; Ξυπνήστε δεν είστε. Δείτε τις γκομενες στα μεσημεριανά για προγευμα και βγειτε το βράδυ μηπως τις πετυχετε live. Που ξέρεις μέσα στο σωρό από τις Τασίες, μπορεί να παιξει και κανένα αστερακι. Σαραντα χρόνια σταρ συστεμ εχουν φροντισει για αυτό.

Θα κλείσω με την Μόνικα.

Και την Τζίνα. Γιατί δεν μπορείς να πεις την λέξη σεξ, πάνω από μια φορά, χωρίς να την αναφέρεις.



Καλά ήτανε…

Wednesday, October 24, 2007

Ο μεγάλος ερωτικός

Y

πάρχουν πράγματα που στραβώνουν την ευθεία γραμμή που ακλουθούνε και οι πιο σταθεροί άνθρωποι.

Σταθεροί δεν είναι όσοι είναι ήσυχοι ή χωρίς πάθη. Όχι… σταθεροί είναι και όσοι έχουν πάθη και διαστροφές, εχουν βίτσια και είναι εξωστρεφείς στο έπακρο. Ακόμη και αυτοί όμως είναι δυνατό να βγουν από την πορεία τους. Υπάρχουν δυο τρία πραγματάκια που το επιτρέπουν ή το προκαλούν, το σημαντικότερο όλων για μένα είναι συγκεκριμένο και υπαρκτό. Το 1994 τελειώνοντας μια εισαγωγική νουβέλα που είχα ξεκινήσει χρόνια πριν, ήδη στο πανεπιστήμιο, σε ένα φιλικο σπίτι, μια παρέα ανθρώπων, που κάποιες στιγμές νοσταλγώ γιατί τους έχω πλέον χάσει, αλλους λογω αποστασης και συμφερόντων και καποιους δυστυχώς επειδη ο χρόνος τους σε αυτή την πλευρά της ζωής ήτανε υπερβολικά λίγος κατά την δική μου ταπεινή φρόνηση, είχα την πρωτη μου επαφη, την πρωτη μου κρίση ως νεόκοπος αυτοαποκαλούμενος συγγραφέας. Θα ξεπερασω τις αντιδικιες πάνω στο κειμενο και τις διαφορετικες ιδεες που έχει πάντοτε κάποιος τριτος για το τι είναι στην πραγματικότητα του η θεληση του συγγραφέα. Δεν εχουν τόση σημασια, οση εχουν κάποιες από τις θεσεις εκεινων των παιδιων. Υποστήριζα θυμάμαι πως η φανταστικη ιστορία που εξελίσσονταν στο κειμενο που κρατούσαν δεν είχε καμιά σχεση απολυτως με τα δικα μου βιώματα ή θελω. Δεν πιστευω πως θα ζησω για παντα, ούτε πως θα γινω ο ηρωας σε οποιαδήποτε περίσταση, της τελευταίας στιγμης. Ακόμη και σήμερα πιστευω πως σε αυτό είχα δίκιο, η αντιθετη αποψη όμως είχε να αντιπροτείνει κάποιες ενδιαφέρουσες θεσεις.

Μια από αυτές ήταν η απουσια του ερωτα από εκείνο το κειμενο. Έδειχνε κατά την αποψη ενός πολύ καλού μου φιλου και συνομιλητή, το πόσο στην τελικη καθρέπτιζα τον εαυτό του εκεί μέσα, ένας ανθρωπος τόσο παθιασμένα συγκεκριμένος όπως εγω, δεν είχε να παραθέσει ούτε μια γραμμή ρομαντισμού, σε τοσες σελιδες. Δεν είχα, γιατι συμφωνα με εκεινον, δεν με είχε αγγιξει ακόμη ο μεγαλος ερωτικός. Έτσι τον ονομαζε. Ήταν σαν να μιλουσε για ένα πρόσωπο. Υπαρχει σαν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για τον καθενα, έτσι έλεγε, και αλιμονο τωρα τόσα χρόνια μετά τον πιστευω. Δεν έχω ιδεα, πως μπορεί τον νεανικό του κεφάλι να είχε συλλαβει κάτι τόσο ασαφές με τόσο συγκεκριμένο τρόπο. Ο μεγάλος ερωτικός, μου είχε πει, θα διαλέξει μια στιγμή, για να σου προσφέρει μια διαφορετικη διαδρομή. Δεν είναι απαραίτητο να την επακολουθήσεις, όταν όμως την δεις για πρωτη φορά, τοτε κάτι από αυτό το διαφορετικο δρόμο θα περάσει, στα μυθιστορήματα σου, στα ποιήματα, στον τρόπο που μιλας για τα πράγματα.

Είναι απιστευτο ποσα πράγματα, μπορείς να μαθεις σε μια δεδομενη στιγμή αν προσεχεις λίγο παραπανω. Σήμερα ο Philippe εγινε δεκαέξι χρονων. Τόσα χρόνια περασαν από την πρωτη φορά που εγραψα κάτι για εκεινον. Σε αυτά τα χρόνια μεγαλωσε, εζησε και πεθανε όχι μια άλλα περισσότερες φορές. Τραγουδησε και χορεψε, άκουσε μουσικη με όλη την δυναμη της μαυρης ψυχης του. Πολεμησε και πολεμήθηκε, ταξίδεψε στα περατα της γης μέσα σε μια συλλογή από ποιήματα, κοιμηθηκε ένα βραδυ στην Πράγα γεματος ευτυχία και ξυπνησε ιδρωμένος από τον χειροτερο εφιαλτη. Υπηρξε και ισως συνεχισει να υπαρχει ακόμη κι αν δεν γραψω τιποτε άλλο γι' αυτόν ποτέ πια, όμως η ζωη του όλη αλλαξε όταν τον αγγιξε και αυτόν ο μεγάλος ερωτικος. Ένα μικρό μυθιστορημα, μια ανωριμη ιδεα που τωρα που την αντικρίζω διαπιστωνω ότι έχει μεγαλωσει υπερβολικα ακόμη και για να την διαβασω στα γρήγορα. Αν υπαρχει ερωτας σε αυτά τα κειμενα πλέον; Ναι φυσικα και υπαρχει. Ο δρομος φανερωθηκε και σε μενα, τον ακολουθησα για λίγο και ύστερα ξεστρατησα, όμως τα γραπτα τον αρπαξαν, τον ενσωμάτωσαν, γέννησαν από αυτόν και γεννήθηκαν, δημιούργησαν αλλους δρομους και κοσμους, άλλες πολεις και ιστοριες.

Τα περισσότερα πράγματα που γραφω εχουν ένα κομμάτι από τον μεγαλο ερωτικο μέσα τους. Αντιδρω γιατι δεν μου αρεσουν όσα βλεπω, μένω απαθής όταν με συμφερει, προγραματιζω με χρόνια και όχι ωρες, ειμαι ένα τεράστιο πονηρο ρομπότ, που έχει πεντε πράγματα, πεντε θελω, στο ποζιτρονικο του κεφάλι, από τοτε που με θυμαμαι, όμως αποσυντονίζομαι και χανω τον μπούσουλα, όταν βλεπω το σταυροδρόμι. Χανω την ευθεία, μπερδευομαι, γινομαι παιδι που θέλει να παιξει μπαλα μεχρι το βραδυ. Παυω να θελω κάτι άλλο, ονειρευομαι, μουρμουρίζω, λεω χαζομάρες και ότι άλλο κατεβάσει το ποταμι, όταν ερωτεύομαι.

Το βλεπω σε ολους, το βλεπω σε μενα, το βλεπω στα γραπτα και στα ποιηματα, στα μερη που δεν εχουν γωνιες, σε κυκλικες ευθειες. Υπαρχει διαφορετική διαδρομη, ασχετα αν την ακολουθησαμε ή όχι, υπαρχει. Υπαρχουν πράγματα που στραβώνουν την ευθεία γραμμή που ακλουθούνε και οι πιο σταθεροί άνθρωποι.

Δημήτρη, επειδή δεν πιστεύω πως ο χρόνος μας τελειώνει σε ένα ματωμένο σκαλοπάτι, επειδή θέλω να πιστεύω πως ότι μας χρωστάνε σε κάποια στιγμή, σε κάποιο άλλο μέρος, μας το επιστρέφουν, όπου και αν σε οδήγησε το δικό σου ταξίδι, ελπίζω ο δικός σου ερωτικός να σου ύφαινε τους δρόμους που τόσο αγαπούσες.

Είχες δίκιο… ο μεγάλος ερωτικός έχει ένα σχέδιο για όλους.

Είναι σχεδόν απίστευτο ότι ζω ακόμη.

Θα τα ξαναπούμε…







Monday, October 22, 2007

Οι ψεύτικοι άνθρωποι και οι αληθινοί σωσίες (Βιβλίο 1Β)

Σας είχα μιλήσει για τους ψεύτικους ανθρώπους. Αλαζόνες και πονηρούς, ένα σωρό από δαύτους, πολλοί από εμάς τους έχουμε συναντήσει, μια ή και περισσότερες φορές. Είχα την εντύπωση ότι είχα ξεμπερδέψει μαζί τους και ανάμεσα τους βάζω και τον εαυτό μου, τους είχα αφήσει πίσω μου, σε μια ξένη πόλη, σε μια ξένη χώρα. Έκανα λάθος…

Σήμερα ανακάλυψα πως όλοι αυτοί οι ζωντανοί νεκροί υπάρχουν ακόμη. Ακονίζουν τα νύχια τους και περιμένουν την επόμενη ευκαιρία για να ξεκάνουν τον καλό και απονήρευτο, τον ανυποψίαστο, το θύμα. Όταν δέχεσαι πολλαπλά μηνύματα από παντού, είσαι υποχρεωμένος να ανοίξεις τα αυτιά σου και να ακούσεις. Να επανέλθεις σε εγρήγορση. Εκείνη την κατάσταση στην οποία ένιωθες πάντοτε τόσο άβολα, μα συνάμα τόσο ταιριαστά.

Οι ψεύτικοι άνθρωποι κρύβονται σε ιστοσελίδες. Κρύβονται σε όμορφα σπίτια και φορούν καλοκάγαθα προσωπεία. Κάνουν αυτό που έκαναν πάντοτε, περιμένουν υπομονετικά. Ελλοχεύουν πίσω από προτάσεις και φιλικές κουβέντες, πίσω από αδυναμίες και αγαθές προθέσεις. Περιμένουν όμως πάντοτε την ευκαιρία.

Τότε καταλάβαινες πάνω κάτω αν δεν ήσουν ονειροπόλος ή ανόητος τι περίπου γινόταν. Περίπου… καταλάβαινες πότε κινδύνευες. Μπορούσες να αντιδράσεις όμως, το παιχνίδι παίζονταν διαφορετικά. Τώρα αντίθετα δεν καταλαβαίνεις τίποτα και αν το κάνεις, εάν καταλάβεις κανένας δεν θα σε αφήσει να μιλήσεις. Σε αυτή την εποχή κυβερνούν άλλα πράγματα. Τότε ο πιο δυνατός ήταν ο πιο όμορφος, ο πιο μάγκας, ο πιο καλά κονεξαρισμενος, σε κάποιες στιγμές και αυτός που είχε τα πιο πολλά λεφτά. Τώρα η σειρά έχει αλλάξει, πιο μάγκας είναι αυτός που δεν μιλά, αυτός που δεν φαίνεται, αυτός που έχει χρήματα και τα χρησιμοποιεί σωστά. Όμορφα πλέον είναι τα λόγια και οι κρυμμένες εξισώσεις.

Όλα αλλάζουν, μαζί τους και οι ψεύτικοι άνθρωποι. Βρήκαν πρόσφορο έδαφος και εξελίχτηκαν σε ένα άλλο είδος, πιο επικίνδυνο.

Το ένστικτο ήταν αυτό που με οδήγησε τις περισσότερες φορές. Η λογική είναι για τους αδύνατους. Η λογική συμπληρώνει, όταν όμως το ένστικτο σου, φωνάζει σε σένα πως κάτι είναι λάθος ή σωστό καλά θα κάνεις να το ακούσεις. Η απάντηση δεν δίνεται πότε την επόμενη στιγμή, αντίθετα, δίνεται μετά από πολλά χρόνια. Μοιάζει με την εκδίκηση. Για παράδειγμα, αν σήμερα έγραφα για τα μαύρα πέπλα, τότε θα είχα κάνει λάθος και κάποιος άλλος θα είχε κερδίσει. Άκουσα όμως και θυμήθηκα. Θυμήθηκα πως όταν κάποιος θέλει να βρει την αλήθεια πρέπει να κοιτάξει και από την άλλη πλευρά. Να σιγουρευτεί δηλαδή ποιο είναι το ψέμα. Το βρήκες; Εντάξει, τώρα μπορείς να πας παρακάτω.

Πριν από μερικούς μήνες στην μέθη μου, που επιτέλους κέρδισα τον γύρο και την παρτίδα, ξέχασα ένα βασικό παράγοντα της ήττας. Όταν νιώσεις περισσότερο νικητής από ποτέ, τότε αγαπητέ μου συνοδοιπόρε έχεις σχεδόν χάσει. Έκανα ένα βήμα πίσω λοιπόν και για να σιγουρευτώ, αποφάσισα να σηκώσω το πέπλο και να δω το πρόσωπο του σωσία.

Στο επανιδειν, mi mapa.

Sunday, October 21, 2007

Κουτι σε σχημα καρδιας

Δανεικα...
Τα χρηματα ειναι το πρωτο που θα σκεφτεις οταν ακουσεις την λεξη. Ομως αυτα ειναι τα πιο φτηνα απο ολα.
Ισως μεγαλωνοντας ανακαλυπτουμε τον εαυτο μας καλυτερα τελικα. Ειναι μια σκληρη ανακαλυψη θα ελεγα. Ποσο δυνατοι εχουμε υπαρξει; Ποσο σωστοι ή ποσο λαθος; Υπαρχει μια επιδημια στους γραφεις των ιστολογιων, μια ταση να μιλανε για το παρελθον τους. Ειναι νορμαλ αυτο, θυμαμαι κατι που ειχα διαβασει, πως ο ανθρωπος συνηθως μιλαει για τον εαυτο του οταν προσπαθει να σου πει τη σκεψη του για το μελλον σου. Ξερετε τωρα κουβεντες του στυλ, πιστευω πως πρεπει να κανεις αυτο γιατι δεν υπαρχει αλλη λυση ή κατι παρομοιο, δεν ειναι τοσο σημαντικο αυτο, αυτη την στιγμη.
Σημαντικο ειναι το ποσα πραγματα τελικα εχουμε δανειστει ή εχουμε δανεισει στους αλλους. Ποσα μπορει να ειναι αυτα; φρασεις και μουσικη και αποψεις και ιστοριες και στυλ και ντυσιμο και ενα σωρο αλλα πραγματα οπως θεματα για να σηκωσουμε μια καινουρια αναρτηση.
Δανεικη.
Με βαση κατι που εχουμε διαβασει καπου αλλου. Αυτη ειναι μια αναρτηση που ασχολειται με αυτο ακριβως το πραγμα. Τις δανεικες σκεψεις, τα πραγματα που εχουμε παρει και κρυψει μεσα στο κουτι.
Ειναι σοκ να ανακαλυπτεις πως και αλλοι κανουν οτι και εσυ, ισως και καλυτερα απο εσενα. Δανειζονται λογια σου, τα χρησιμοποιουν και ξαφνικα εσυ τα βλεπεις μπροστα σου. Οχι παντοτε αμεσως, οχι την επομενη στιγμη, αλλα χρονια μετα.
Αυτουσια.
Πριν απο μια εβδομαδα σκαλιζοντας τον ιστοκοσμο γυρω μου, ανακαλυψα ενα μικρο ομορφο μυστηριο. Το σκαλισα γιατι ηθελα να ακουσω κατι καινουριο και υστερα το ξεχασα. Ομως αυτο με ακολουθησε, αρχισε να περιεργαζεται οσα εγραφα.
Χανονταν και υστερα ξαναγυριζε. Στην αρχη δεν εδωσα σημασια, γιατι εγραφα και ακουγα χωρις να προσεχω. Υστερα καποιος μου ειπε μια δικη του ιστορια και οπως εκανα τοσα χρονια, προβληματιστηκα. Ανοιξα τα ματια μου και κοιταξα γυρω μου, αρχισα να βλεπω και να ακουω ξανα.
Μου αρεσει να στολιζω οτι κανω οσο το δυνατον περισσοτερο ειτε αυτο ειναι ιστορια, ειτε ειναι ιστολογιο. Λιγη μουσικη, ενα κουιζ, τα νεα της ημερας, κατι ομορφο για να διαβασει οποιος βρεθει εδω. Μου αρεσει να το βλεπω πρωτα απο ολους εγω. Δεν υπαρχει ουτε ενα ψευτικο ή αψυχο κειμενο εδω μεσα. Το πιο μικρο κρυβει την αληθεια του, κατι που βεβαια ισχυει και για πολλα αλλα κειμενα σε πολλους τοπους εκτος απο τον δικο μου. Ομως παντοτε μπορεις να αναγνωριζεις τον εαυτο σου, το δικο σου κειμενο οταν το δεις καπου αλλου. θυμασαι με αλλα λογια τις δικες σου ιστοριες.
Αυτο ισχυει και για τις συζητησεις.
Τις ερωτησεις και τις απαντησεις σε καποιες απο αυτες.
Τα προσωπα.
Τα πραγματα που σε εκαναν να γελας.
Και το τραγουδι, που ακουγες καποτε, ακομη και αν μεσα σου σε φοβιζε, επειδη της αρεσε.
Δανεικα.
Ενα σωρος απο πραγματα, μυριαδες αγνωστες απαντησεις, κρυμμενες μεσα σε ενα κουτι σε σχημα καρδιας.
Ολοι εχουμε απο ενα τελικα, φυλαγμενο, κρυφο-

Που παραλιγο να ξεχασουμε ανοιχτο...


(Το παραπανω δεν ηταν η αναρτηση για τα μαυρα πεπλα. Δεν νομιζω οτι επιτρεπεται να βαρυνω περισσοτερο αυτο το βραδυ. )

Saturday, October 20, 2007

Αδρανεια...

Δεν ειμαι σε αδρανεια.
Παιζω μανατζερ, κατι το οποιο φυσικα ειναι πολυ χρονοβορο μεχρι να μαθεις το παιχνιδι και χαζευω σε ξενα ιστολογια μεχρι να με πεταξουν με τις κλωτσιες. Αστειευομαι φυσικα ή σας λεω ψεματα. Οτι θελετε διαλεξτε, εκτος απο τα Τρικαλα στο 2008. Πολυ σωστα το καταλαβατε, δεν υπαρχει τριτη εθνικη.
τελεια ακολουθει καινουρια παραγραφος.
Αρχιζω και παιρνω γραμμη γιατι ο κοσμος διαβαζει τοσο πολυ τα ιστολογια και επειδη παιδευομαι με ενα σαιτ κανονικο, εδω και εναμιση χρονο, πιστεψτε με κατι ξερω παραπανω, τα διαβαζει σας λεω πολυ (αυτη η λεξη εχει αρχισει να εξαπλωνεται σαν τον καρκινο ή τις ακριδες στην Αιγυπτο, κατι περιεργο αν αναλογιστει κανεις ποσες ακομη καλες λεξεις εχω πει κατα καιρους, οπως το εκπληκτικο - ελα παιδι μου σε οποιοδηποτε προσωπο εχω απεναντι μου ή το λιγοτερο γνωστο αλλα παντα επικαιρο -λεσβιακος Αυγουστος, που αντιλαμβανομαι βεβαια οτι ισως ειναι λιγο σοκιν για λαικη καταναλωση) - τεραστια προταση παραγραφος κομμα,
Aυτο που καταλαβα λοιπον ειναι οτι διαβαζονται τοσο, γιατι ειναι μια μορφη κλειδαροτρυπας. Μπανιστηρι σε ξενο μυαλο, σκεψεις, γραπτα... την εχω καταβρει με αυτη την ιστορια και ξοδευω χρονο διαβαζοντας σχολιαζοντας, οτι βλεπω και μου τραβα την προσοχη. Ολο αυτο και το μανατζερ εριξαν το προσωπικο γραψιμο λιγο πισω. Ενταξει συμβαινουν αυτα.
Θα κανω τωρα ενα διαλλειμα, ριχνοντας μια ματια σε μερικα ακομη ιστολογια.
Αν καποιος βαλει σχολιο σε αυτο το κειμενο, θα παρει την απαντηση, οχι που του αξιζει φυσικα, αλλα καποια οσο κοντινη γινεται μετα το ελληνικο σουπερ καπ.
Eιπαμε μπανιστηρι και μανατζερ ισον οχι πολυς χρονος για γραψιμο, οχι αδρανεια. Η αδρανεια ειναι θανατος.

Τα μαυρα πεπλα του μυστηριου ισως μας απασχολησουν την επομενη φορα.

Asta la vista


Wednesday, October 17, 2007

Λοιπον

Συγνωμη αλλα μολις ηρθε το μανατζερ. Την ημερα του διπλου με τους Τουρκους, την ημερα που εχω κανει ισαμε με πεντε φαουλ στην σειρα, αν εχω κανει λαθος... ενταξει εδω θελαμε να διωξουμε τον γερμανο, τι να πουμε τωρα; Το βρηκα... θα παιξω τωρα λιγο σουπερ λιγκα.

Καληνυχτα σπαιντερ γουμαν.

Monday, October 15, 2007

10 χρονια αλητικης ζωης...

Ειναι παραξενο σημερα μετα απο τοσα χρονια να ξανασκεφτομαι ολους εκεινους που καποτε αποτελουσαν το μεγαλο μικροκοσμο μου, τι τα θες ομως...Καποιες φορες προσπαθεις να πεισεις τους γυρω και κυριοτατα τον ιδιο σου τον εαυτο πως εκανες το αλμα, πως περασες στην αλλη πλευρα, αλλα φευ αιφνης συνειδητοποιεις οτι αυτα που για σενα ηταν σημαντικα πριν δεκα χρονια εξακολουθουν παρ'ολες τις ενεσεις υποτιμησης και απενεχοποιησης να σε αγγιζουν ακομη.
Πιστευω και παντοτε πιστευα πως ο καλυτερος τροπος να ξεφυγεις απο καποιον ή κατι ειναι να το(ν) βαλεις σε ενα "αλμπουμ" και με ενα ελαφρο μειδιαμα να ξεφυλλιζεις αραια και που, ετσι, μονο και μονο να μην κολλησουν οι σελιδες απο τη σκονη. Αυτο που ποτε δεν καταλαβα ή δε θελησα να καταλαβω ειναι οτι αυτες οι σελιδες δεν πιανουν ποτε σκονη για ενα πολυ απλο λογο: ειναι κομματι του εαυτου μας, ειμαστε εμεις και καθημερινα εξελισσομαστε εξ'αιτιας ολων αυτων μικρων και μεγαλων,καλων και κακων, ανθρωπων και μη.
Ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου πως στο χωρο που ευγενικα μου προσφερθηκε απο το συνενοχο μου, δε θα μιλουσα ποτε για προσωπικα θεματα. Βεβαια ειχα υποσχεθει πολλα σε λιγους και μαλλον τους ξεχασα...
Gelo ευχαριστω για την ανοχη σου εκ των προτερων.

Οι νεκροι τραγουδιστες

Αφού έσπασα το κεφάλι μου να βρω ένα τραγούδι, που άκουσα πριν τρεις μέρες και μου άρεσε, (αυτό έχει μεγάλη σημασία αν αναλογιστεί κανείς πως τα χρόνια, μεταξύ του τελευταίου κομματιού που απόλαυσα και αυτού εδώ, είχαν αρχίσει να αθροίζονται επικίνδυνα), ανακαλυψα τυχαία τολμω να πω σκαλιζοντας το youtube ως ενας αλλος Ιντιάνα Τζόουνς, πως ηταν η καινουρια δουλεια ενος συγκροτηματος, που υποψιαζομουνα πως ηταν απο πισω απο την αρχη.
Το μονο που δεν ειχα καταλαβει και ηταν σημαντικο, ητανε πως το τραγουδι ηταν η προσωπικη δουλεια της τραγουδιστριας, που το επιθετο της θυμιζει το ονομα του Μαικλ Τζορνταν οταν το προφερουν νορβηγοι.

Της τραγουδιστριας του συγκροτηματος εννοω φυσικα.
Θα μου πειτε τωρα και τι εγινε ρε φιλε;
Τοσο σημαντικο ηταν αυτο, τοσο ωστε να κατσεις να αμολησεις την μπουγαδα;
Θα πρεπει να σας εξηγησω, την τρελη πορωση που μου βγαζουν τα συγκροτηματα προφανως... ποια συγκροτηματα ομως; εκεινη ειναι η ουσια.
Τρελαινομουνα παντα για γκρουπ, οπου το σημαντικοτερο κομματι τους ηταν ο τραγουδιστης, η φωνη, το προσωπο και το λαιφσταιλ. Τιποτα το πρωτοτυπο θα μου πειτε, ομως εγω δεν αναφερομαι σε εναν οποιονδηποτε τυπο τραγουδιστη. Δεν με ενδιεφεραν ποτέ ας πουμε οι Νιρβανα ή οι Μπιτλς ή οι Γουαμ και πολλοι αλλοι, οχι, εγω ηθελα την γκρουπα και τον τραγουδιστη, με αυτη την σειρα ας πουμε για παραδειγμα, ο Τομ Πετιτ και οι χαρτμπρεικερς. Ο Τζιμ και οι Doors, ο Μαικλ και οι INXS.
Ακομη και οταν δυσκολευομουν να ξεχωρισω τη φωνη απο το γκρουπ στο τελος, οπως στην περιπτωση και αυτη και αν ειναι περιεργη του Ρομπι Γουιλιαμς, ο τραγουδιστης ξεχωριζε, ηταν αυτος που εμενε. Ετσι εγινε και με το τραγουδι που σας ανεφερα, στο τελος η φωνη με τραβηξε, με εκανε να το ακουσω.

Ο λογος που δυσκολευτηκα ομως στην αρχη να το καταλαβω ειναι πως στις περισσοτερες των περιπτωσεων, αυτες οι φωνες που μου αρεσουν απο παλια, σβηνουν γρηγορα, φευγουν... σαν να τους κυνηγαει καποια καταρα, μολις τους συνηθιζα, πεθαιναν. Αλλοι επειδη δεν ειχαν τιποτε αλλο να κανουν ή να πουν και αλλοι γιατι εκαναν παρα πολλα.
Ξαφνιαστηκα λοιπον, ευχαριστα γιατι ειμαι φιλος της μουσικης αλλα και γιατι αυτη η τραγουδιστρια, αυτη η φωνη υπαρχει ακομη. Ο τιτλος ειναι λιγο βαρυς ισως και οι περισσοτεροι την δευτερα θελουμε να τρωμε ελαφρια, ομως αυτο ειναι ενα ευχαριστο πιστεψτε με κειμενο, σπανιο και ευχαριστο. Σπανιο οχι γιατι ειναι ευχαριστο... αλλα γιατι ολοι αυτοι οι ξεχωριστοι ανθρωποι μας εχουν δωσει ενα κομματι, μια στιγμη, ενα αγγιγμα αρμονιας και χαρας. Μας εχουν αφησει μια αναμνηση, μεσα απο ενα τους τραγουδι, εγιναν η εμπνευση μας οπως το ομορφο κοριτσι του κομματιου, για το οποιο γραφτηκε τελικα αυτο το ευχαριστο κειμενο.
Οσοι εχουν καταφερει να βρουνε την δικια τους φωνη, αυτη που τους θυμιζει, τους γεμιζει και τους ξεκουραζει στις δυσκολες στιγμες, μπορουν να σταματησουν την αναγνωση, δεν χρειαζεται να ακουσουν κατι περισσοτερο απο μενα. Η μουσικη που τους αρεσε απο παντα, το τραγουδι που αγαπησαν και αγαπουν, θα ειναι πολυ καλυτερη παρεα απο αυτο το κειμενο.
Η δικια τους αγαπημενη φωνη, θα τους ταξιδεψει, οσο και αν φανταζει περιεργο κι ας λενε πως δεν γινονται θαυματα, δευτερα βραδυ, μετα την δουλεια, στα Τρικαλα που εχουμε κληρονομησει.

Αυτο ηταν, δεν εχω κατι αλλο να πω.



Ταξιδεψε με τωρα μακρια, Ντολορες...


Friday, October 12, 2007

Ο αρρωστος κοσμος

Διάβαζα χωρις να θέλω να προσβάλω κανέναν, μια ανάρτηση σε ένα άλλο μπλοκ, της Λίλη συγκεκριμένα, για τις χωρισμένες μητέρες.. χωρίς να θέλω να φανώ αναίσθητος, ένιωσα σχεδόν παρείσακτος. Ενταξει δεν εχει τοση σχεση με την προσωπικη μου αντιληψη για το θεμα, ομως ακομη διαβολε και να ειχε, δεν θα μπορουσα να προσφερω τιποτα στην κουβεντα. Προβληματιστηκα ομως... σε ενα τετοιο θεμα αλλα ισως και σε πολλα απο τα θεματα που εχω βαλει εγω και αλλοι, υπαρχει αυτο που λεμε το προσωπικο στοιχειο. Προσωπικο ενταξει να το καταλαβω, αλλα σε ενα μπλοκ που διαβαζουν τοσοι ανθρωποι καθε βραδυ ενα τετοιο θεμα δεν σας φανταζει λιγο σεξιστικο;
Ισως η λεξη να ειναι λαθος, αλλα προσπαθω να καταλαβω ποιος θα μπορουσε, αντρας εννοω, να μπει στο πετσι μιας χωρισμενης μητερας. Ενας χωρισμενος πατερας, θα μου πειτε, οχι σκεφτειτε το, ειναι τοσο οξυμωρο.
Ποιους θα ενδιεφερε; μα μοναχα τις χωρισμενες μητερες ουσιαστικα. Λεω ουσιαστικα γιατι οπως και εγινε στην συγκεκριμενη κουβεντα, οσοι φουκαραδες τολμησαν να πουν την γνωμη τους αναμεσα σε τοσα πληγωμενα και εξαγριωμενα κοριτσια, εφυγαν με την ουρα στα σκελια. Ενας απο αυτους ομολογησε πως ειναι και λιγο αδερφη, αρα ευαισθητος. Δεν γλιτωσε ουτε αυτος.
Δεν σχολιασα, αποφασισα να πω εδω την γνωμη μου, οχι γιατι φοβηθηκα τον μπουχο, αλλα περισσοτερο γιατι ηθελα να αφησω αυτη την συγκεντρωση στο μοναδικο της ισως λογο υπαρξης. Το δεσιμο, που λενε οι Αμερικανοι. Μια προσωπικη συγκεντρωση για να πει ο καθενας απο αυτους την ιστορια του, το προβλημα του και το κομπλεξ του. Σε μια τετοια περιπτωση ενας σεξιστης αντρας δεν χρειαζεται για να τους πει πως σε καποιες περιπτωσεις οσες λιγες και αν ειναι αυτες φταινε και οι ιδιοι.
ΦΤΑΙΩ - ΦΤΑΙΝΕ - ΦΤΑΙΤΕ
Ναι ειναι αληθεια, χρειαζονται δυο στον χορο και στις σχεσεις ακομη κι αν αυτες ειναι αρρωστες οπως μερικοι ανθρωποι, οπως ισως ο κοσμος, καμια φορα φταινε και οι δυο.
Ιμαρτον πια, ειμαι τοσα χρονια σε αυτη τη γη και ακουω τις ιδιες μαλακιες συνεχεια, ας αναλαβουμε μια φορα και τις ευθυνες μας και προς θεου οχι αλλο δηλητηριο, ο πρωην αντρας σας κοριτσια, εξακολουθει να ειναι πατερας του παιδιου σας. Αυριο και αυτο ειναι πολυ συντομοτερα απο οσο ακουγεται, το παιδι σας (το δικο σας και το δικο του) μπορει να τον ζητησει ή μηπως και αυτο απαγορευεται;
Οσες φορες εχω κανει λαθος το εκανα χωρις να το γνωριζω, μετρωντας δε τις απωλειες προς τους αλλους πρωτα και μετα στον εαυτο μου παιρνω τα ρισκα μου. Δεν ειναι ευχολογιο, δεν ειμαι καλυτερος απο κανενα, δεν αγαπαω ιδιαιτερα τα παιδια, ουτε τον γαμο, ισως αυριο να γραψω για τα σκαλπ και την ορολογια του καμακιου τοτε και τωρα, ομως οταν αποφασιζω κατι κοιταζω να τα καταφερω δινοντας τον καλυτερο εαυτο μου και πριν δικαιολογηθω ή κατηγορησω και πιστεψτε με το κανω, με ρωταω... μηπως εχεις κανει εσυ την μαλακια;

Εξακολουθω να πιστευω επισης, οτι ειμαι ελαφρως εκδικητικος τυπος, για αυτο το λογο τολμω να πω πως ευχαριστηθηκα αυτη την αναρτηση.

Συγνωμη για τον τονο και το υφος μου...

εχω την εντυπωση πως επρεπε να σας τα χωσω περισσοτερο.

Wednesday, October 10, 2007

Flash movies- html & αλλες σπαστικες ασχολιες

Αφου αποφασισα πως δεν θα καταφερω ξανα, να στησω οπως ακριβως θελω το φλασακι που με παιδευει απο την προηγουμενη εβδομαδα ασχοληθηκα λιγο με το Picasa ανεβασα λοιπον ορισμενες φωτογραφιες για μερικες αγνωστες, που πιστευουν οτι δεν ειμαι αρκετα προσεχτικος. Ειμαι και προσεχτικος και επιμονος και ολιγον τι ψευτης... οταν με συμφερει. Το λιγκ ειναι για οσους εχουν ορεξη, αν δεν μου αρεσουν τα σχολια θα βγαλω και ορισμενους πρωην σουπερ σταρ. Τυχαια... Καριεριστες, παρτακηδες και ελαφρως φυγοπονους... απο τη δυσκολια εννοω. Τιποτα περισσοτερο γιατι βλεπω την Βοστωνη στο Ερτ. Κολλημα...

Η πόλη...

Ειναι περίεργο πράγμα η φωτογραφία. Ένα κομμάτι χαρτί χωρίς ιδιαίτερη ποιότητα μερικές φορές, παλιό λερωμένο ή απόλυτα γυαλιστερό. Μια κινέζα φιλη, την οποια φωναζα Αννα αντι για Άνιαν, οπως ηταν το κανονικο της, για ευνοητους λογους, πριν απο ενα σωρό χρονια μου ειπε πως, η φωτογραφια ειναι ενα ζωντανο πραγμα. Κλεβει ενα κομματι απο το Κα σου και το φυλασει. Οσο η φωτογραφια ζει, ενα κομματι σου θα ζει μαζι της, ηταν αρκετα ανατριχιαστικη η συζητηση που ειχαμε κανει τοτε, τωρα που την ξαναθυμαμαι.
Αυτο εκανα πριν ξεκινησω να γραφω αυτο το, ελπιζω οχι ανατριχιαστικο κομματι, βλεπετε παντα ειμαι προσεχτικος οταν αναφερομαι στην πολη. Υπηρξε ενας απο τους καταλυτες οπως σας γραφω σε μια προηγουμενη αναρτηση. Ηταν ομως και κατι ακομη, οσοι απο εμας εχουμε ζησει στο εξωτερικο για πολλα χρονια, αντιλαμβανομαστε τι περιπου λεω , ισως και να μοιαζει με την θυμηση ολων των υπολοιπων παιδιων που υπηρξαν φοιτητες, σπουδαστες ή οπως αλλιως γουσταριζαν να λεγονται εκεινη την εποχη. Δεν προσπαθω να εξαιρεσω κανεναν εδω περα, πιανομαι ομως απο πραγματα που ειδα, που εκανα... τελεία.
Η πολη...

Η πολη, υπηρξε σκοτεινη μα και ανεμελη. Σε τρομαζε στην αρχη, αλλα και αργοτερα. Σε τραβουσε απο το καβουκι σου, σε εβγαζε εξω απο τον εαυτο σου, αλλά και σε παγιδευε σε αυτον. Σε εκλεινε μεσα σε σκοτεινα δωματια ή σε αμολουσε παραφρονα μεσα σε εκεινο το παρδαλο πληθος, που γεμιζε τις νυχτες της. Τις νυχτες...
Θυμαμαι την αρχικη απογοητευση οταν διαπιστωσα οτι δεν υπηρχαν... καφέ. Δεν υπηρχε η Base, αυτο ηταν χτυπημα, επειδη ομως ειμαι μουσικο πλασμα, ακολουθησα την μουσικη και εκεινη με οδηγησε σε αλλα μερη. Θυμαμαι βουισμα της φυσαρμονικας καθως εμπαινα μουδιασμενος στο Καπουτσινο, ο τελευταιος χορος της Μερι Τζειν, ο πρωτος καλυτερα απο πολλους. Ναι αυτη ειναι μια αληθεια για την πολη, μουσικη - εκεινη η μουσικη που εγω λατρευα να ακουω, την γεμιζε, απο ακρη σε ακρη. Την ομορφυνε, την μεγαλωσε στα ματια μου, τοσο πολυ, ωστε να την αγαπησω. Την φοβηθηκα ομως.
Μπορεις να φοβηθεις οτι αγαπας; Μπορεις να νιωσεις τοση ελευθερια ωστε να κλεισουν τα πνευμονια σου; να φρακαρει ο λαιμος και να χασεις απο μπροστα σου τον κοσμο ή τη λογικη;
Η ελευθερια ηταν το δευτερο στοιχειο της Πολης. Ασυστολη, ανυποφορη και υπερβολικη, αγρια και χωρις φραγμους σε οτιδηποτε ηθελες να κανεις.
Η πολη χορευε τις νυχτες γυμνη και εκστασιασμενη. Ολοι το ειχαν καταλαβει αυτο. Αργα ή γρηγορα το καταλαβαινες. Αργα ή γρηγορα εβρισκες ενα - ενα τα μερη, την Τσεσεκα, την τζο-τζο και την Yalta. H yalta ηταν το κλου, οπως λενε οι σεφ, ηταν εκει για να αντικαταστησει ολα τα υπολοιπα μαγαζια, ολοι εχουν ενα τετοιο στη ζωη τους, ενα τετοιο κλαμπ, ενα τετοιο στεκι. Η μουσικη με εφτασε μεχρι εκει και κατεβαινοντας την σκαλα της εισοδου, ακουγοντας ολο το μαγαζι να μου φωναζει, ελα μεσα- ελα μαζι με εμας, αντιληφθηκα ποσο πολυ θα κρατουσε αυτο το ταξιδι. Εκλεισα για μια στιγμη τα ματια τυφλωμενος απο τα φωτα, που ακολουθησαν το σκοταδι και ακουσα μονο τα ντραμς, δυνατα, απολυτα

these are the times,
these are the crimes,
what are we waiting for...
δεν περιμενα καθολου, η πολη με αρπαξε στην αγκαλια της και με κρατησε σφιχτα εφτα ολοκληρα χρονια. Χωρις ανασα, νον στοπ, με στραγγιξε οπως εκανε στους περισσοτερους και στο παρτυ των 25, εφτα χρονια αργοτερα, κοιτωντας τωρα τις φωτογραφιες διαπιστωνω πως οι περισσοτεροι δειχνουμε κουρασμενοι. Ουτε νεοι, ουτε φρεσκοι οπως θα περιμενε κανείς- οι φωτογραφιες δεν κανουν λαθος, γιατι εχουν κλεψει αυτες τις στιγμες, οχι... απλα κουρασμενοι, μια αγελη απο ορθια πτωματα.
Η πολη ειχε πολλα μυστικα και ηξερε πολλα κολπα, αλλα το πρωτο πραγμα που σε εδενε μαζι της ηταν αυτο το μερος. Το υπογειο απεναντι απο τη Νομικη σχολη, ο τεραστιος χωρος, που οι Σοφιανοι λεγανε yalta.



ps. Μια φιλη μου θυμουμενη μια εξωφρενικη βραδια που ειχαμε περασει σε μια συναυλια των Depeche Mode σε αυτο τον χωρο, μου εστειλε δυο σχεδον ιστορικες φωτογραφιες, για τους φιλους του Personal Jesus, παραθετω την μια αν και ειναι προσωπικες.



Την επομενη φορα, που θα μιλησω για την πολη, θα σας πω γιατι δεν αρεσε στους Ελληνες.

Sunday, October 7, 2007

Τα χρονια του B52


Β52 το βομβαρδιστικο


Υπαρχει ενας καταλυτης, ενα μοναδικο σημάδι, μια αιτια που βγαζει μπροστα στα ματια μας τον πραγματικο μας εαυτο. Συνδεει εαν θελετε την παλια εποχη με την καινουρια, οι περισσοτεροι απο εμας το προσπερνουμε χωρις να του δινουμε την απαραιτητη σημασια. Το καλοκαιρι που μας αφησε δυστυχως, ειχα την ευκαιρια να επισκεφτω για ακομη μια φορα το αγαπημενο μου νησι. Μιλω για την Κρητη, ομως δεν εχω σκοπο να σας ζαλισω με μια ταξιδιωτικη αναφορα αποψε. Εκεινο που ειχα σκοπο να κανω ηταν να μιλησω για τα χρονια της οργης. Επειδη ομως ο τιτλος θυμιζε κατι απο παλια ταινια, σκεφτηκα να βρω κατι που να συνδεει ολες αυτες τις βραδιες, που ειναι λιγο περισσοτερο εντονες. Ολοι τις εχουμε, η καρδια να χτυπαει δυνατοτερα απο τα μπασα του κλαμπ, η διαθεση να εχει απογειωθει και ο εαυτος να ειναι εξω μαζι με τους υπολοιπους, να φωναζει να τραγουδα και να ερωτευεται. Ωραια βραδια αυτα ετσι; Δεν ειναι και τοσο συχνα οσο ισως με μια πρωτη ματια θα λεγατε. Σκεφτειτε για ενα μοναχα λεπτο τι συνηθως συμβαινει και συνεβαινε. Το μαγαζι ειναι λιγοτερο καλο απο οτι υπολογιζαμε (στο καλο εσεις βαλτε διακοσμηση, μουσικη, αντρες ή γυναικες αναλογα τα γουστα του καθενος, κατωτεροι του αναμενωμενου, δεν εχει καλο κοσμο, δεν μου αρεσει εδω... τι λετε; σας θυμιζει κατι ολο αυτο; Ωραια λοιπον, τις καλες βραδιες, τις βραδιες που ολα τα παραπανω ειναι ομορφα εχετε σκεφτει ποιος ειναι ο δικος σας καταλυτης; Μην βιαστειτε να απαντησετε και μην θεωρησετε πως εγω εχω βρει την απαντηση ακομη κι αν σε αυτο ειχατε δικιο. Υπαρχει παντοτε κατι που συνοδευει αυτο το πακετο χαρας, οριστε σας βοηθησα.
Τα ναρκωτικα ειναι το ενα που θα μπορουσα να πω, επειδη ομως δεν πιστεψα ποτέ οτι η μαστουρα βγαζει κεφι ή αν θελετε προτιμουσα να ξερω περιπου αν την επομενη θα ειμαι σε αυτον τον πλανητη, δεν το λεω. Πολλοι τα χρησιμοποιουν κατα κορον, ισως ειναι περισσοτερο εξυπνοι απο εμενα, ισως σας λεω ψεματα.
Οταν παντως εγω εκατσα να βρω τον συνδετικο κρικο σε ολες αυτες τις βραδιες, ανακαλυψα με εκπληξη και αφου ειχα φτιαξει κεφαλι, πως ολα περιστρεφονταν γυρω απο ενα ποτο. Οχι το αλκοολ, οχι το ιδιο το ποτο ετσι; Μιλαω για το ποτο οπως το βλεπουμε να ερχεται, ελαφρα ανακινουμενο μεσα στο στενο του ποτηρι, αυτο που αντανακλα τα φωτα του μαγαζιου, το δισκο που το στηριζει και την ομορφη κοπελα που τα φερνει, ειδικα εαν τα εχει φερει χωρις να τις το ζητησεις.
Δεν ειναι μια αναρτηση μετα απο επισκεψη στους ανωνυμους αλκοολικους, οχι ειναι μια αναρτηση για τον δικο μου καταλυτη, το ποτο και τον μυθο που το περιβαλει το Β52 shot.
Ας δουμε ομως ποιο ειναι το πραγματικο Β52, οι γνωστες ξερουν οτι υπαρχει Β51 και Τ53, ομως υπαρχει μονο ενα Β52 σφηνακι. Οχι ποτο, ποτέ και σε καμια περιπτωση.
Irish Cream (Bailey's)1/3 part
Grand Marnier1/3 part
Kahlua1/3 part
αυτα ειναι τα συστατικα του και η σειρα που μπαινουν αυστηρα.



Kahlua, Bailey's και μετα Grand Marnier

Θα σας πω σε μια σειρα απο επομενες αναρτησεις για τα χρονια του Β52, ειναι απιστευτο ποσα πραγματα θυμαται κανεις μολις αρχισει να γραφει. Αυτο ειναι ενα ενδιαφερον θεμα θα το δειτε και εσεις, σκεφτητε πως βλεποντας τα ποτα να ερχονται αυτο το καλοκαιρι, στο περιστατικο που σας ανεφερα, ειχα ηδη μεταβληθει, οχι και λιγα χρονια μετα την τελευταια μου τετοια βραδια σε ενα αλλο ανθρωπο. Ο καταλυτης που σας ελεγα βεβαια δεν ειναι μονοδιαστατος, το ενα του ομως συστατικο σε εμενα τουλαχιστον ειναι αυτο, το Β52 shot.

Καλω ολους οσους καταλαβαινουν αυτα που γραφω ακομη και αν κοροιδευουν ή αποδοκιμαζουν να κανουν ενα χατηρι στον εαυτο τους, να κοιταξουν μεσα τους και να βρουνε τον δικο τους καταλυτη ή ενα κομματι του. Υστερα να βγουνε εξω και να το διασκεδασουν με την ψυχη τους, να φλερταρουν γιατι ετσι πρεπει, να κανουν λαθος και να περασουν μια ομορφη βραδια γεματη εντασεις.

Πανω στο χαμο ας δοκιμασουν αν θελουν να κεραστουν ή να κερασουν αυτο το σφηνακι. Ριξτε του μια ματια και πειτε οτι δεν βλεπετε την προοπτικη του, την αποστολη του...

Οπως λεει και ο Σαμανος,

To your death,



Στο επανιδειν και φιλακια σε ολες τις τσατουδες εκει εξω,
η νυχτα ειναι μικρη ακομη κοριτσια.

Thursday, October 4, 2007

Οι ψεύτικοι ανθρωποι και οι αληθινοί σωσίες (Βιβλιο 1α)

Μιλαγα χτες το βραδυ στο νετ με μια παλια μου φιλη που ζει στην Οσάκα, για το ποσοι πολλοι ανθρωποι εχουν μεταφερει το μεγαλυτερο ποσοστο της κοινωνικης τους ζωης στο διαδυκτιο. Μου ελεγε ποσο διαφορετικα ηταν τα πραγματα πριν απο δεκα χρονια, ποσο ανοιχτοι και αληθινοι ητανε τοτε οι ανθρωποι. Επειδη με την συγκεκριμενη κοπελα ειχαμεσπουδασει μαζι στο εξωτερικο, η περιγραφη της τοτε καταστασης με αγγιξε και μου δημιουργησε την προδιαθεση να συμφωνησω. Ναι οι ανθρωποι τοτε ηταν περισσοτερο Liveαπο οτι ειναι πλεον στο MSN.
Θυμαμαι για παραδειγμα ποσο αληθινα βγαιναμε και μιλουσαμε για τις εκπληκτικες επιδοσεις μας (οχι δεν θα πω αυτο που σκεφτεσαι...) στο μαθημα που μολις ειχαμε κοπει πανυγηρικα, για την φανταστικη βραδια που ειχαμε περασει, μονοι ή με καποιους φιλους βλεποντας τσοντες στα δορυφορικα. Ποσοι απο εμας εβγαιναν τοτε εξω φορωντας το πραγματικο τους προσωπο; Θα μιλησω για μενα περισσοτερο και για αυτους που γνωρισα εκεινη την περιοδο. Ναι ειναι αληθεια οτι περνουσαμε καλα, υπηρχε η ελευθερια του φοιτητη, η ξεγνοιασια του εφηβου ακομη, του νεαρου αν θελετε. Υπηρχαν οι ξενες, υπηρχαν οι ελληνιδες (οταν το βλεπω γραμμενο, ακομη και τωρα μου θυμιζει ξενη λεξη, τελος παντων.) υπηρχε η συνομωσια της παρεας, εκεινη η χοντρη σπεκουλα πριν απο καθε κυνηγι.
Για μια στιγμη, τι ειπα μολις τωρα;
Η Μιλένα πιστευει πως ο κοσμος σημερα ειναι ψευτικος, πως προτιμα το ιντερνετ για να πει αυτα που πραγματικα σκεφτεται, αυτο που πραγματικα θελει, πως τα περισσοτερα βιογραφικα ειναι η προβολη του τι θα ηθελε ο καθενας να ειναι και οχι αυτου που πραγματικα ειναι.
θυμαμαι εναν απο τους σταρ εκεινης της εποχης, να σκυβει στο αυτι μου, μια νυχτα που το Β52 μου φαινοταν το καλυτερο ροφημα στον κοσμο και να μου λεει πως οι περισσοτεροι καινουριοι εκει μεσα, σε ενα μαγαζι που λεγοταν Καπουτσινο, ητανε φρεσκο κρεας , ευκολο κυνηγι, αναλογα με τα γουστα του καθενος. Τον ειχα ρωτησει γιατι συνεβαινε αυτο, δεν θυμαμαι γιατι μου ειχε κανει εντυπωση αυτο το πραγμα, ισως ημουνα αθωος ή πολυ πονηρος αν και μεθυσμενος. Ειναι μια ευκαιρια, μου ειχε πει, ολοι αυτοι που ερχονται ανιδεοι να δοκιμασουν κατι καινουριο, ειτε ειναι ελευθερια μακρια απο το σπιτι και τα προβληματα τους, ειτε ειναι βιτσιο που φοβοντουσαν να βγαλουν εκει οπου ζουσαν, παιζουν απο την πρωτη στιγμη ενα ρολο. Παιζουν αυτο που ηθελαν απο μικροι να ειναι, τον ηρωα τους. Παιζουν τον πιο ωραιο γκομενο, την χαι γκομενα, τον φραγκατο, τον ιν, τον αουτ, τον μαγκα, τον ηγετη κτλ... Ολοι αυτοι μου ειχε πει ειναι ευαλωτοι, για αυτους που το γνωριζουν, ευκολο κυνηγι. Κανενας δεν ηξερε καλα τον ρολο του, μερικοι ισως ηταν καλυτεροι απο καποιους αλλους, αλλα κανεις δεν ηταν ασφαλης. Τον παρακολουθησα να σημειωνει σε ενα μπλοκακι που κραταγε πανω ενα ακομη τηλεφωνο και αηδιασμενος απο την ιεροτελεστια για την οποια ισως σας μιλησω μια αλλη φορα σηκωθηκα να φυγω. Ειχα πιει παρα πολυ εκεινο το βραδυ, δεν θυμαμαι πως εφυγα απο το μαγαζι, με ποιον ή ποια και που πηγα. Δεν θυμαμαι που ξυπνησα την αλλη μερα, θυμαμαι ομως με καθαροτητα ακομη και σημερα το τερας μεσα μου να συμφωνει.... και να προγραματιζει. Ασυναισθητα χωρις να το καταλαβαινω την εναρξη του κυνηγιου.
Τι ηθελα πραγματικα να κανω; Τι εκανα τα χρονια που σημερα φανταζουν στα ματια της φιλης μου πιο ρομαντικα; Αυτα που ηθελα. Χωρις οξειες ή περισπωμενες, με πληρη συναισθηση τις περισσοτερες φορες αυτου που εκανα. Αν επαιζα ενα ρολο που ειχα ονειρευτει απο μικρος; Αφησα το τερας ελευθερο και αυτο πρεπει να τους επαιξε ολους. Επαιξε τον οξυδερκη φοιτητη, τον καλυτερο φιλο, τον πιο ωραιο, τον πιο γενναιοδωρο, τον πιο πλουσιο, τον πιο φτωχο, το καθικι, τον Ντιάντο (που σημαινει παππους, αλλα δεν ειναι αυτη η σημασια του σε αυτη την περιπτωση), τον ερωτευμενο (αν και σε μια περιπτωση εξακολουθω να μην ειμαι απολυτα βεβαιος) τον κωμικο, τον γλετζε και τον εξω καρδια, τον μυστικοπαθη, τον μαγο και φυσικα τον συγγραφεα και ποιητη. Νομιζω οτι ημουνα πολυ καλος στα περισσοτερα. Αν ημουνα αληθινος και ο εαυτος μου; Νομιζω οχι περισσοτερο απο οτι ειμαι σημερα. Αν ειμαι σημερα αληθινος στα τσατ και στο εμ - ες - εν (δεν θυμιζει λιγο τα ες-ες αυτη η ιδεα του Μπιλ Γκειτς;), θα ελεγα ναι, λεω αυτα που σκεφτομαι οπως οι περισσοτεροι, ομολογω αυτα που θελω, μαρτυρω τα βρωμικα μυστικα μου, οπως ολοι και χτιζω ενα χαρακτηρα που θυμαμαι ή δεν εβγαλα ποτε απο μεσα μου, οπως σχεδον ολοι.
Οι ανθρωποι ειναι το αποτελεσμα των εμπειριων τους μαζι με μια μπολικη δοση φαντασιώσεων και βιτσιου. Αυτο πιστευω. Αν με ρωτησει κανείς για ποσοστο, θα πω οτι τοτε ητανε εποχη εμπειριων περισσοτερο και βιτσιων, φαντασιωσεις καναμε στα διαλλειματα απο τα πρωτα δυο. Τωρα ειναι η εποχη των φαντασιωσεων, αφου οι εμπειριες αποκτουνται με τρομερη ταχυτητα και τα βιτσια... Ω μα τα βιτσια οι περισσοτεροι πλεον τα εχουμε ηδη βγαλει.
Ποια ειναι η διαφορα και γιατι η γλυκια μου φιλεναδα στεναχωριεται;
Τα θηραματα πλεον δεν ειναι σε αποσταση μιας χεριας ή ενος δυνατου κοκταιλ. Στεκονται ασφαλη πισω απο μια οθονη και μας ταιζουν αυτο που θελουμε να ακουσουμε. Γελανε μαζι μας περιπαιχτικα και αυτο την θυμωνει, γιατι δεν μπορει να κανει αυτο που εκανε καλυτερα απο οτιδηποτε αλλο, αυτο που καναμε ολοι και μας λειπει τοσο πολυ, να κυνηγησει και να σκοτωσει. Ο αντιπαλος εγινε πιο δυσκολος ή εποχη που ζουμε εχει τρομερο ενδιαφερον και τα τερατα που ειχαμε ολοι χτισει για να μας προσεχουν, κρυβονται πισω απο ενα ομορφο, ροζ nickname.







Κλεινω εδω.
Θα παω τωρα να κυνηγησω....









Βιτσια - θεωριες και εικονικες πραγματικοτητες

Ολοι οι αντρες εχουν βιτσια. Δεν υποστηριζω οτι δεν εχουν οι γυναικες. Τα κοριτσια εχουν και αυτα τις δικες τους φαντασιωσεις, αλλα σημερα ηθελα να γραψω για τα ανδρικα βιτσια. Λεω ηθελα... γιατι τελικα, οπως γινεται συνηθως στη ζωουλα μας, ενα ειναι σιγουρο... δεν υπαρχει απιθανο ή σιγουρο.
Βιτσια λοιπον ολοι εχουν διαφορετικα ή και παρομοια, βιτσιο ειναι οτιδηποτε θελεις παρα πολυ να ζησεις στην ζωη σου με οποιοδηποτε τιμημα. Βιτσιο ειναι το πεισμα, ειναι η μη ρεαλιστικη αναγκη, αυτο που σε τραβαει, σε τυρανναει ακαταπαυστα. Ενα διαβολακι παθους ή ενα τερας εξουσιας.
Οι αντρες λοιπον εχουν μια σημαντικη διαφορα, εκτος απο ολα οσα γουσταρουν να κανουν ή να βιωσουν, εθιζονται ευκολα και σε ομαδικα βιτσια. Θελουν με μανια την κοπελα που δεν μπορουν να εχουν, τα λεφτα που δεν μπορουν να βγαλουν, το αυτοκινητο της βιτρινας, την αναγνωριση απο τους υπολοιπους αλλά θελουν επισης με την ιδια ορεξη την νικη τους κομματος τους μαζι με ενα σωρο αλλους, που δεν γνωριζουν, θελουν την αποδοχη της πλακας τους απο τους αλλους - ολους και ζητουν σε αυτες τις ομαδικες τους φαντασιωσεις σε αυτα που οι αντρες τα αγορια μετατρεπονται σε αγελες καποιον ή κατι να τους οδηγησει σε αυτο το ονειρο εναν ηγετη. Οι αντρες το κανουν αυτο για να ικανοιποιησουν τα βιτσια τους, κοιταξτε τις αντροπαρεες, δεν θα βρειτε εκει τον ομορφο (ομορφη οπως στις γυναικειες) αλλα εναν που να κανει κουμαντο, να κατευθυνει, να οδηγει τους υπολοιπους στο επιθυτο απο κοινου αποτελεσμα. Συνηθως αυτος ειναι καποιος που διακρινεται ευκολα, λογω προσωπικοτητας, Ο Χιτλερ ή ο Μεγας Αλεξανδρος. Ο Αρμανι ή ο Μπιλ Γκειτς. Ηγετες, οδηγοι αντρες που ολοι μεσα μας ευχαριστουμε ή μισουμε γιατι μας αφησαν μας οδηγησαν στο ονειρο . Στην ικανοποιηση του βιτσιου, του ομαδικου βιτσιου αφου τελικα γι' αυτο εγραψα σημερα. Μερικες φορες ομως αυτοι που μας οδηγουνε στην γη της επαγγελιας, μας προσφερουν αυτο που ζητουσαμε ειναι περισσοτεροι απλοι. Τους προσπερνας στην πρωτη ματια, ομως αυτοι δουλευουν πεισματικα γιατι εχουν το ιδιο ονειρο με σενα, το ιδιο βιτσιο. Μερικες φορες αυτοι οι αντρες τα καταφερνουν εκει που ολοι οι αλλοι ειχαν αποτυχει.
Τα καταφερνουν...
Απο τα βαθη της καρδιας μου θελω να ευχαριστησω σημερα εναν ανθρωπο που μου ικανοιποιησε ενα τετοιο βιτσιο, μικρου αλλά οποιοι ξερουν πως σκεφτονται οι αντρες καταλαβαινουν ποσο σημαντικου.
Τακη Λεμονή,

Σε ευχαριστω....

Wednesday, October 3, 2007

Προσψπικα...

Αυτο ειναι ενα μπλοκ σε βρεφικη κατασταση, ηλικια... Whatever, οποιος θελει μπορει να γραψει για την ωρα και μετα βλεπουμε πως θα τα πουμε και αν θα πουμε οτιδηποτε. Πιστευω να βρω χρονο να φτιαξω μερικα πραγματα που εχω σκεφτει. Α και για οσους τροχιζουν τα νυχια τους...
Το ψ δεν ειναι το ωμεγα, ειναι η τριαινα του Ποσειδωνα.

you know?

φιλια σε ολες τις Καστρινές κοπελαρες που σερφαρουν εκει εξω.


Tuesday, October 2, 2007

ports - ...-....


Μετά απο ενα διωρο ταλαιπωριας και αφου τεντωσα τα νευρα μου σε σημειο θραυσης, καταφερα να ανοιξω τα μισοανοιγμενα πορτακια απο τα windows xp sp2. Την αρχικη μου ικανοποιηση μετριασε ή καλύτερα εξαφανισε η διαπιστωση μεσω του Σαμανου πως για σημερα δεν προβλεπεται ταχυτητα απο τον θειο, δηλαδη τον ΟΤΕ.
Ο θειος βλεπεται κατεχει ενα μοναδικο προνομιο, σε χρεωνει οσο θελει, σου κοβει το "πληρωμενο" οποτε θελει, δεν σου προσφερει αυτο που αγορασες στο αντιτιμο που σε χρεωσε και συμφωνησες και το καλυτερο μπορει να σε αφησει χωρις ιντερνετ για οσες ωρες / μερες θελει χωρις καμια εξηγηση ή με καποια εξηγηση (δεν πλεοναζω υπαρχουν εφτα κυριες εξηγησεις δικαιολογιες που θα ακουσει καποιος απο τον ΟΤΕ, αν δεν στρωσει η κατασταση μεχρι αυριο θα τις πω μια - μια.)
Δεν θελω να γκρινιαζω σε αυτο το ιστολογιο, οπως παντα
www.croixcronicles.com για τους φιλους του μυθιστορηματος και πολυ chating για τους υπολοιπους ορεξατους για περιπετεια. Οπως παντα θα ανακοινωσουμε αυριο την κυκλοφορια της συνεχειας ενος πολυ αγαπημενου παιχνιδιου. Οι φιλοι του RPG το γνωριζουν, κυριες μου και κυριοι, μπλοκούδες και μπλοκάδες(lol) για οσους το εχουν προπαραγγειλει αυριο ερχεται
το





Mask of the betrayer








Ελπιζω να λες αληθεια, παμπονηρο Half-Elf αλλιως...



Καλο παιχνιδι σε ολους

ΥΓ. βαλτε το πατς 1.10

Sunday, September 30, 2007

Σεπτεμβρης


Η καλυτερη μερα στο μηνα που φευγει, ή μαλλον, η καλυτερη στιγμη του πρεπει να ηταν η χτεσινη, για τρεις λογους. Τον ενα δεν μπορω να τον αναφερω, ειναι επαγγελματικος, τον δευτερο... ούτε και οχι κουτέ, γιατι ειναι προσωπικο και δεν σας ξερω ολους και πολυ καλα. ΧεΧε... Το δε τριτο μπορω να σας το πω, γιατι αλλιως αυτη η αναρτηση θα ητανε της πλακας, ναι;
Λοιπόν για τους φιλους του παιχνιδιου (φυσικά και μιλάω για ποδοσφαιρο.) το gold demo του FM 2008 ειναι στο χαρντ ντραιβ του πι-σι μου. Το επαλαμβανω... το gold demo του FM 2008 ειναι στο χαρντ ντραιβ του πι-σι μου.

Ο Θεος ειναι μεγαλος...

καλο παιχνιδι.

Α.

Saturday, September 29, 2007

Σε μια δεκαετία ΙΙI

Σε μια δεκαετια, τα περισσοτερα πραγματα αδερφε εχουν αλλαξει, το μονο που εχει μεινει σταθερο ειναι τα εξης τρια. Τα λεφτα, τα κοροιδα και οι γυναικες. Ενταξει το τελευταιο ελεγχεται, ποτε δεν μπορεις να εισαι σιγουρος στις μερες μας

Friday, September 28, 2007

Τα άλλα σάιτ...

Παρατηρώ τελευταία μια τρομερη διαθεση απο ολους για διαδικτιοποιηση _ αυτο ειναι δικια μου λεξη, okey? την δημιουργια δηλαδη σαιτ, μπλοκ, φορουμ, παλ ταλκ, σόου ρουμς, πλέι στεισον, κελι μπρουκ, νιρβανα... τσιβανα. Πριν απο λιγο μια φερελπιδα γνωριμια μου με κατευθυνε να γραφτω σε τεσσερα διαφορετικα για να την καταφερω να μου απαντησει στην ερωτηση, με τη δύσκολη σιγουρα εκκίνηση "θελω οπωσδηποτε να μου δειξεις..."

την δικαιολογώ για αυτο. Ενταξει...

Α.

ΥΓ. Η ερωτηση ηταν
"Θελω οπωσδηποτε να μου δειξεις, που στην ευχη εχεις βαλει το Download ling στο Flash των φωτογραφιών του προφάιλ σου"

και η διαδρομη,
google blogspot - msn live (aka myspaces etc) - yahoo - mindviz.com

η απαντηση...
δεν εχω βαλει

το γιατι...
JW image rotator tool 3.12 (ημαρτον!!!)

Καληνύχτα.






Wednesday, September 26, 2007

Τα πιο όμορφα τοπία...

Τα πιο όμορφα τοπία ποτέ δεν ζωγραφίστηκαν,τα πιο όμορφα τραγούδια ποτέ δεν ακούστηκαν,κάπως έτσι ηχεί ακόμα στα αυτιά το τραγούδι Κύκνειο Άσμα,τραγούδι σπάνιο και που για να πώ την αλήθεια ούτε το συγκρότημα δε θυμάμαι που το έγραψε,παρ'όλα αυτά και αυτό είναι σίγουρα πολύ διδακτικό,πάντοτε έρχεται στο μυαλό μου ειδικά σε στιγμές δύσκολες,στιγμές αδυναμίας δίνοντάς μου δύναμη και ελπίδα να συνεχίσω για να δώ τα καλύτερα που θα έρθουν να μας βρούν।
Φανταστείτε πόση επιρροή ασκεί ένα καλό τραγούδι ένα καλό ποίημα,τόση που ξεπερνάει και αυτόν τον ίδιο που το πρωτοέγραψε,άλλωστε είπαμε δε θυμάμαι...



Συνεργασίες


Μέλος της παρεας και συγγραφεας του Blog θα ειναι απο σημερα ο Shamanos, καλως τον και του εύχομαι καλα κείμενα.
Θα πεταχτω στο ιστολογιο του να δω αν η ποιηση εχει ακομη περαση. Εδω μας βλεπεται σε στιγμες ελαφρώς - ελαφριές.


Ελαφρότητες...

Ευχαριστίες

Θα ηθελα με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τις τοπικές αρχές για την φιλότιμη προσπάθεια τους να μας σκοτωσουν για ενα ολόκληρο χρονο. Σήμερα ανακαλυψα πως υπαρχουν και δρομοι με σκαλοπατια... ναι, κατι σαν δρομόσκαλες ή σκαλοδρόμια.

Απο τα βαθη της καρδιας μου,

Ευχαριστώ.

Tuesday, September 25, 2007

Σε μια δεκαετία ΙΙ

Θυμάμαι οτι εφυγα απο την πολη, αν και θα επρεπε να πω, εφυγα απο την Γαριβαλδη αφου τοτε, ολη η πόλη στα δικα μου τουλαχιστον ματια ζουσε εκει... Στο στενακι αναμεσα σε αυτο που τωρα ειναι ο Σαραφης και την Base. Θεε μου, τι μαγαζι ηταν εκείνο; Οποιος την γνωρισε, οποιος θυμαται εκεινο το πραγμα, εκεινη την εκρηξη, την ανυπομονησια, το στυλ, τον ρυθμο και την μουσικη, εχει να το λεει μεχρι και σημερα.

Επεστρεψα σε μια πολη, οπου κυριαρχουν πλεον τα καφε, κραυγαλεα μεσα στην φτωχη υπολοιπη αναπτυξη, υπερβολικα οσο και ομορφα στα ματια των περισσοτερων ξενων γνωστων μου. Η μουσικη χαθηκε καπου λιγο μετα τα μεσα της δεκαετιας του ενενηντα, κυριως συμφωνα με την δικη μου περιεργη λογικη, γιατι οι περισσοτεροι εκφραστες της... πεθαναν. Εζησαν γρηγορα και πεθαναν νεοι. Το απολυτο ροκ σλογκαν.

Απολυτοι, απολυτη... απολιτιστοι.

Εμεις παντως ειμαστε ακομη ορθιοι. Κλεινουμε τα ματια και ονειρευομαστε, γλυστρισε διπλα μου και δωσε μου μια στιγμη... θα πρεπει να σε αφησω να φυγεις.

Σας αφηνω για την ωρα, περισσοτερα... την αλλη φορα.


Σε μια δεκαετια


Πόσο έχει αλλάξει η πόλη, που άφησες πίσω σου, πριν από τόσα χρόνια; Πολύ ειναι η πρώτη σου εντύπωση, λιγοτερο εώς καθόλου η δευτερη. Θα το σκεφτω ομως ολο αυτο και θα σας πω την αποψη μου με περισσοτερες λεπτομερειες συντομα.

Where is the truth child?

Aim therefore at no less than all the world,
Aim at the highest, without the highest attained
Will be for thee no sitting, or not long
On David's throne, be prophesied what will (ll105-08).

Milton

Email the Author

author.angelo@gmail.com

Donate here

Servant of the Princess Reviews

Servant of the Princess

Scarred Reviews

Scarred

Η ντουλάπα με τους σκελετούς

Παιρνω παρουσιες