Η πόλη...

Ειναι περίεργο πράγμα η φωτογραφία. Ένα κομμάτι χαρτί χωρίς ιδιαίτερη ποιότητα μερικές φορές, παλιό λερωμένο ή απόλυτα γυαλιστερό. Μια κινέζα φιλη, την οποια φωναζα Αννα αντι για Άνιαν, οπως ηταν το κανονικο της, για ευνοητους λογους, πριν απο ενα σωρό χρονια μου ειπε πως, η φωτογραφια ειναι ενα ζωντανο πραγμα. Κλεβει ενα κομματι απο το Κα σου και το φυλασει. Οσο η φωτογραφια ζει, ενα κομματι σου θα ζει μαζι της, ηταν αρκετα ανατριχιαστικη η συζητηση που ειχαμε κανει τοτε, τωρα που την ξαναθυμαμαι.
Αυτο εκανα πριν ξεκινησω να γραφω αυτο το, ελπιζω οχι ανατριχιαστικο κομματι, βλεπετε παντα ειμαι προσεχτικος οταν αναφερομαι στην πολη. Υπηρξε ενας απο τους καταλυτες οπως σας γραφω σε μια προηγουμενη αναρτηση. Ηταν ομως και κατι ακομη, οσοι απο εμας εχουμε ζησει στο εξωτερικο για πολλα χρονια, αντιλαμβανομαστε τι περιπου λεω , ισως και να μοιαζει με την θυμηση ολων των υπολοιπων παιδιων που υπηρξαν φοιτητες, σπουδαστες ή οπως αλλιως γουσταριζαν να λεγονται εκεινη την εποχη. Δεν προσπαθω να εξαιρεσω κανεναν εδω περα, πιανομαι ομως απο πραγματα που ειδα, που εκανα... τελεία.

Η πολη...

Η πολη, υπηρξε σκοτεινη μα και ανεμελη. Σε τρομαζε στην αρχη, αλλα και αργοτερα. Σε τραβουσε απο το καβουκι σου, σε εβγαζε εξω απο τον εαυτο σου, αλλά και σε παγιδευε σε αυτον. Σε εκλεινε μεσα σε σκοτεινα δωματια ή σε αμολουσε παραφρονα μεσα σε εκεινο το παρδαλο πληθος, που γεμιζε τις νυχτες της. Τις νυχτες...
Θυμαμαι την αρχικη απογοητευση οταν διαπιστωσα οτι δεν υπηρχαν... καφέ. Δεν υπηρχε η Base, αυτο ηταν χτυπημα, επειδη ομως ειμαι μουσικο πλασμα, ακολουθησα την μουσικη και εκεινη με οδηγησε σε αλλα μερη. Θυμαμαι βουισμα της φυσαρμονικας καθως εμπαινα μουδιασμενος στο Καπουτσινο, ο τελευταιος χορος της Μερι Τζειν, ο πρωτος καλυτερα απο πολλους. Ναι αυτη ειναι μια αληθεια για την πολη, μουσικη - εκεινη η μουσικη που εγω λατρευα να ακουω, την γεμιζε, απο ακρη σε ακρη. Την ομορφυνε, την μεγαλωσε στα ματια μου, τοσο πολυ, ωστε να την αγαπησω. Την φοβηθηκα ομως.
Μπορεις να φοβηθεις οτι αγαπας; Μπορεις να νιωσεις τοση ελευθερια ωστε να κλεισουν τα πνευμονια σου; να φρακαρει ο λαιμος και να χασεις απο μπροστα σου τον κοσμο ή τη λογικη;
Η ελευθερια ηταν το δευτερο στοιχειο της Πολης. Ασυστολη, ανυποφορη και υπερβολικη, αγρια και χωρις φραγμους σε οτιδηποτε ηθελες να κανεις.
Η πολη χορευε τις νυχτες γυμνη και εκστασιασμενη. Ολοι το ειχαν καταλαβει αυτο. Αργα ή γρηγορα το καταλαβαινες. Αργα ή γρηγορα εβρισκες ενα - ενα τα μερη, την Τσεσεκα, την τζο-τζο και την Yalta. H yalta ηταν το κλου, οπως λενε οι σεφ, ηταν εκει για να αντικαταστησει ολα τα υπολοιπα μαγαζια, ολοι εχουν ενα τετοιο στη ζωη τους, ενα τετοιο κλαμπ, ενα τετοιο στεκι. Η μουσικη με εφτασε μεχρι εκει και κατεβαινοντας την σκαλα της εισοδου, ακουγοντας ολο το μαγαζι να μου φωναζει, ελα μεσα- ελα μαζι με εμας, αντιληφθηκα ποσο πολυ θα κρατουσε αυτο το ταξιδι. Εκλεισα για μια στιγμη τα ματια τυφλωμενος απο τα φωτα, που ακολουθησαν το σκοταδι και ακουσα μονο τα ντραμς, δυνατα, απολυτα

these are the times,
these are the crimes,
what are we waiting for...

δεν περιμενα καθολου, η πολη με αρπαξε στην αγκαλια της και με κρατησε σφιχτα εφτα ολοκληρα χρονια. Χωρις ανασα, νον στοπ, με στραγγιξε οπως εκανε στους περισσοτερους και στο παρτυ των 25, εφτα χρονια αργοτερα, κοιτωντας τωρα τις φωτογραφιες διαπιστωνω πως οι περισσοτεροι δειχνουμε κουρασμενοι. Ουτε νεοι, ουτε φρεσκοι οπως θα περιμενε κανείς- οι φωτογραφιες δεν κανουν λαθος, γιατι εχουν κλεψει αυτες τις στιγμες, οχι... απλα κουρασμενοι, μια αγελη απο ορθια πτωματα.
Η πολη ειχε πολλα μυστικα και ηξερε πολλα κολπα, αλλα το πρωτο πραγμα που σε εδενε μαζι της ηταν αυτο το μερος. Το υπογειο απεναντι απο τη Νομικη σχολη, ο τεραστιος χωρος, που οι Σοφιανοι λεγανε yalta.

ps. Μια φιλη μου θυμουμενη μια εξωφρενικη βραδια που ειχαμε περασει σε μια συναυλια των Depeche Mode σε αυτο τον χωρο, μου εστειλε δυο σχεδον ιστορικες φωτογραφιες, για τους φιλους του Personal Jesus, παραθετω την μια αν και ειναι προσωπικες.

Την επομενη φορα, που θα μιλησω για την πολη, θα σας πω γιατι δεν αρεσε στους Ελληνες.