Saturday, June 7, 2008

One little stop

Μιλησαμε για τα μαυρα πεπλα, σας εγραψα για την απολυτη γκομενα, την Σόφια και τη Βουλγαρια, συζητησαμε για την μουσικη που μας αρεσει και τα ονειρα.
Αναφεραμε τους ψευτικους ανθρωπους και πολλα αλλα.
Εδω θα κανουμε ενα μικρο διαλλειμα.
Θα τα ξαναπουμε οταν θα επιστρεψω.
Βλεπεται καθε χρονο τετοια περιοδο κανω διακοπες, μπαινω σε καλοκαιρινη φαση.
Κανω διακοπες εγω ετσι;
το μυαλο μου θα κανει υπερωριες ως συνηθως.

Να θυμαστε πως μαθατε για τα πιο περιεργα πραγματα εδω, παρεα με τον Αγγελο.

Στο επανιδειν φιλοι μου,

Α.



PS. Angelo Tsanatelis will be back in late August.

Thursday, June 5, 2008

Τα μαύρα πέπλα: μέρος 1ο

«Ο άνθρωπος επιτυχαίνει τα περισσότερα πράγματα στην ζωή του σε μερικά, πολύ συγκεκριμένα, απολύτως ξεκάθαρα… στα σύνορα τους-

στην αρχή και στο τέλος τους, όχι όμως ευκόλως φανερά, κομμάτια.

Όλο το υπόλοιπο κομμάτι, είναι ανύπαρκτο… νεκρός χρόνος, περνά απλά και δεν το θυμόμαστε

Θα έγραφα σήμερα κάτι διαφορετικό, όμως συνέβη κάτι. Ο χρόνος σταμάτησε για λίγο δίνοντας μου την ευκαιρία να σκεφτώ, να κοιτάξω λίγο μπροστά, όχι πολύ, δυο με τρεις μήνες – ίσως έξι.

Τόσο… όχι περισσότερο.

Συνειδητοποίησα, ότι έχω ακόμη αυτή την ικανότητα. Να δω, να καταλάβω, να πάρω την σωστή απόφαση, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι, μετράτε χρήματα χάνοντας ώρες. Η άμμος τελειώνει.

Μόνο αυτό κάνει, τίποτε άλλο…

Τα πάντα είναι περασμένα. Έχουν ήδη συμβεί και εμείς τα ανασύρουμε από την μνήμη μας για να ζήσουμε.

Όλα όσα νομίζουμε ότι θα συμβούν ή θα καταφέρουμε αύριο , έχουν γίνει.

Έχουμε ζήσει, έχουμε δουλέψει, έχουμε υπάρξει νέοι και γέροι, ερωτευτήκαμε όταν νομίζαμε ότι θα κρατήσει για πάντα, φτάσαμε στο τέλος και νομίζουμε πως είμαστε ακόμη στην αρχή, δεν υπάρχει διαδρομή με την πραγματική έννοια του όρου, υπάρχει ο χρόνος που μετρά ανάποδα και εμείς το σταθερό σημείο.

Τα σταθερά σημεία σε μια εξίσωση που έχει μέσα της το χρόνο κάνουν μονάχα ένα πράγμα. Φθείρονται-

Έμαθα τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζω σήμερα, μια βραδιά που ήθελα αρχικώς να την περάσω ήσυχα σε ένα σινεμά, βλέποντας μια ταινία, που δεν θυμάμαι και κανονίζοντας μια ακόμη ηδονή, ένα βίτσιο ακόμα, μια μικρή αμαρτία. Ήταν ένα καλό κομμάτι εκείνο, γρήγορο αν και κράτησε χρόνια, δύσκολο γιατί όλα είναι δύσκολα όταν είσαι νέος. Εκείνη την βραδιά χαζεύοντας ένα πολύχρωμο πανί, άκουσα τα επόμενα… όλα όσα θα γίνουν. Δεν ήταν μια πρόβλεψη του καφέ, ένα καλοπαιγμένο χαρτί, η φιγούρα που δεν γουστάρει κανένας στα Ταρω, ήταν μια έξοδος, ένα ξύπνημα. Είδα ολόκληρη την ταινία, μέσα σε μια στιγμή.

Κανονικά θα έπρεπε να είχα πεθάνει, όμως κάνεις δεν το παθαίνει αυτό, αμέσως… στο τέλος όλοι παίρνουμε την σειρά μας, λέγαμε τότε πως το εισιτήριο έχει δυο όψεις. Την υπόθεση στην μια του πλευρά και την διάρκεια της στην άλλη.

Εννιά στους δέκα διαβάζουν μόνο την υπόθεση.

Ένας αδιάφορος χαρακτήρας για την υπόλοιπη ζωή μου, ένα πιόνι της τύχης, σήκωσε το πέπλο από τα μάτια μου και μου είπε: κοίταξε τώρα, πίσω από όλη αυτή την βαβούρα, δες πίσω από την τόση ευτυχία, ξύπνησε για λίγο και ανάσανε… δες πόσα πράγματα είναι ψεύτικα.

Θα έγραφα σήμερα κάτι διαφορετικό, όμως συνέβη κάτι.

Ο χρόνος σταμάτησε για λίγο δίνοντας μου την ευκαιρία να σκεφτώ, να κοιτάξω λίγο μπροστά, όχι πολύ, δυο με τρεις μήνες – ίσως έξι. Τόσο… όχι περισσότερο.

Δεν θέλω να δω πιο μπροστά, θέλω να προσποιηθώ πως δεν γνωρίζω τίποτα.

Η ψυχή είναι μια φυλακή.

Φυλάσσει οτιδήποτε περάσει δίπλα της.

Απορρόφα χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.

Προετοιμάζεται για το τέλος του έργου.

Προσπαθεί να προλάβει, μερικές φορές τα καταφέρνει.

Τις περισσότερες όμως φεύγει και αφήνει πίσω της μεγάλα σκοτεινά κομμάτια.

Οι σημαντικοί άνθρωποι που θα γνωρίσουμε στην ζωή μας είναι λιγοστοί. Όχι γιατί δεν είναι αρκετοί, αλλά γιατί κανείς από μας δεν βλέπει πραγματικά. Κανείς δεν τους βλέπει, θα κάνει θεωρεί ο καθένας και άλλους φίλους, θα γνωρίσει και άλλο κόσμο, θα πάει σε πολλά και διαφορετικά ταξίδια… - μην βάζετε ποτέ πάνω από τρία θα στη σειρά. Είναι κακή τύχη. Αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι θα μας πλησιάσουν χωρίς να τους το ζητήσουμε. Δεν θα είναι πάντα αυτοί που θα περιμένουμε, δεν θα είναι άσχημοι ή όμορφοι, λεφτάδες ή ζητιάνοι. Η στιγμή τους απλά θα μπερδευτεί με την δική μας στιγμή, εμείς θα πρέπει να την αρπάξουμε. Είναι δύσκολο πράγμα αυτό, δεν είναι δικό μας το φταίξιμο αν δεν τα καταφέρουμε, δεν είναι όμως ούτε και δικό τους.

Όταν αυτές οι σημαντικές στιγμές συμβούν πρέπει να τρέξουμε, να μην επαναπαυτούμε. Δεν θα κρατήσουν πολύ. Στον επόμενο κύκλο, στην επόμενη φορά που θα γυρίσουν, δεν θα πρέπει να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Δεν πρέπει να μείνουμε ακίνητοι απολαμβάνοντας το μομεντουμ. Η νίκη είναι η αρχή της ήττας. Ο καλύτερος σύντροφος της. Δεν είναι τόσο δύσκολο αυτό στην έκφραση του, δύσκολο είναι στην πράξη. Στον πραγματικό χρόνο οι περισσότεροι από εμάς είναι ηλίθιοι. Αδαής… ανύπαρκτα ευφυής. Πίθηκοι με ρούχα και γυαλιστερά χαμόγελα. Είναι κρίμα να μειώνουμε τόσο τον εαυτό μας, είναι κρίμα να μην αρπάζουμε αυτές τις ευκαιρίες. Είπαμε όμως, δεν είναι δικό μας το φταίξιμο.

Αυτό μας μαθαίνουν από μικρά παιδιά άλλωστε.

Φυλαξου σου λένε από τις κακοτοπιές, λες και οι κακοτοπιές υπάρχουν για να κυνηγήσουν εμάς.

Το κακό σπάνια έρχεται πάνω μας, εμείς το κυνηγάμε.

Ο άνθρωπος βλέπει αλλά είναι τυφλός.

Δεν είναι τυχαίο αυτό… έγινε μετά σχεδίου/

Θα έρθει μια εποχή, που ο άνθρωπος δεν θα μπορεί να απολαύει τίποτε από όσα θα έχει γύρω του.’

Έτσι λένε οι Γραφές, άλλα βιβλία όμως λένε διαφορετικά πράγματα.

Λένε για παράδειγμα πως όλο αυτό είναι σκηνοθετημένο, είναι ένα σύστημα εξόντωσης απόλυτα αποτελεσματικό.

Ο τυφλός θα πέσει μέσα στην τρύπα σίγουρα, λένε σε κάποιους κύκλους, που δεν ανησυχούν πλέον όπως παλιότερα.

Δεν είναι ένα κείμενο για τον Διάβολο αυτό, δεν είναι ένα κείμενο για το Θεό.

Υπάρχει ένα μαύρο πέπλο για κάθε μια μας επιθυμία. Είναι παντού, στην εργασία που κάνει ο καθένας μας, από το πρωί ως το βράδυ, για να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα. Χρήματα για να ξεκουραστεί από όλη αυτή την κούραση που έχει μαζέψει. Υπάρχουν στις σχέσεις, πίσω από τα νεύρα και τα θέλω, πίσω από όλα αυτά τα εκατομμύρια εμπόδια που βάζουμε μόνοι μας για να μην καταφέρουμε να κάνουμε το πιο απλό, να αγαπήσουμε. Λίγο καλύτερο αυτοκίνητο, λίγο καλύτερο σπίτι, λίγο καλύτερες διακοπές. Καλύτερους γνωστούς, καλύτερα μέσα, περισσότερη προβολή, μια ακόμα φωτογραφία, ένα ακόμη κοίταγμα στον καθρέπτη. Ποιος είναι αυτός αλήθεια; Είναι ο εαυτός μας ή το σύνολο των επιθυμιών που έχουμε;

Ποιος γνωρίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι με σάρκα και οστά, που γελανε με όλα αυτά; Δεν είναι περιθωριακοί, όχι… είναι ανάμεσα μας. Μας σπρώχνουν στο παιχνίδι, προσπαθούν να μας κάνουν να ξοδέψουμε τον χρόνο μας σε βαθιές και άπατες λίμνες. Περιμένουν να βουλιάξουμε. Είναι δαίμονες όλοι αυτοί; Χα, όχι βέβαια. Οι δαίμονες ζουν στα μέρη που έχει σκοτάδι, περιπατάνε σε νυχτερινές αμμουδιές και σου χαμογελανε φιλικά τα βράδια. Αυτοί κυκλοφορούν την ημέρα, είναι μαζί μας. Όχι όμως μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Το τέλος αυτής, υπάρχει μονάχα στο Βιβλίο των διαδρομών. Πουθενά αλλού…

Ποιος από μας ονειρεύεται ακόμα;

Δεν είναι περίεργο που όσοι το κάνουν δεν βλέπουν τον εαυτό τους να κάνει τα πράγματα που αποτελούν την καθημερινότητα του;

Τα όνειρα σηκώνουν τα μαύρα πέπλα, για αυτό τα πολεμούν τόσο πολύ, για αυτό τα πωλούν μήπως και τα διαλύσουν.

Τι κάνουμε οι περισσότεροι στα όνειρα μας;

Γιατί φερόμαστε διαφορετικά, τι είναι τα πράγματα που βλέπουμε και δεν καταλαβαίνουμε;

Ποιος είναι αυτός που δεν ξύπνησε μια φορά και δεν θέλησε η μέρα του να εξελιχτεί όπως ακριβώς την είχε φανταστεί;

Ποια είναι τελικά η πραγματικότητα που μας αξίζει;

Η δοτή ή αυτή που θέλουμε;

Ποιος μοιράζει τα όνειρα κάθε βράδυ, όπως θέλει αυτός;

Υπάρχουν πολλές διαδρομές στην πραγματικότητα. Αυτό είναι δύσκολο κείμενο, όχι γιατί απαιτεί ευφυΐα αλλά γιατί προσπαθεί να καταγράψει σκέψεις που δεν επιτρέπεται να ειπωθούν, να δείξει τις σωστές διαδρομές, να μοιράσει σωστά την πίτα. Δεν είναι δυνατό να καταφέρει τίποτε από τα παραπάνω. Το μυαλό μου είναι δοσμένο στο κυνήγι των ονείρων μου, αρπάζει κάθε δευτερόλεπτο, ζει σαν να είναι αυτή η τελευταία μου στιγμή, γιατί γνωρίζει την αλήθεια. Έχει κάνει ήδη μια φορά αυτή την διαδρομή. Δεν μπορεί να βοηθήσει περισσότερο, δεν θέλει να ασχοληθεί περισσότερο. Όσες φορές το έχει κάνει, κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί. Αυτή είναι μια χρονιά μετάβασης και το καλοκαίρι που έρχεται θα ανοίξει ένα καινούριο κύκλο για όλους. Είναι μια απλή και καθαρή σκέψη αυτή. Μια πραγματικότητα, το ότι την αναφέρω εγώ δεν σημαίνει ότι είναι η δική μου. Μπορεί να είναι δικια σας.

Απλώστε το χέρι και σηκώστε το πέπλο, διώξτε από κοντά σας του δαίμονες με τα όμορφα μάτια. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και αναλογιστείτε ότι τίποτα από όλα αυτά γύρω σας δεν έχουν σημασία. Όλοι έχετε θέλω, όλοι προσπαθείτε να ξεφύγετε. Μην γκρινιάζετε άλλο. Κάντε το. Αύριο το πρωί… Δεν υπάρχει τοίχος μπροστά μας, ούτε συρματόπλεγμα, είναι μια παρωδία όλο αυτό, ένα μαύρο πέπλο. Πετάξτε το και δείτε όλο αυτό θαύμα που τριγυρίζει. Ζήστε για σας, μόνο για σας, κάντε το έστω μια φορά. Αρκεί για το ταξίδι…

Οι Θεοί μου λένε να σταματήσω, πίσω μου υπάρχει όλο αυτό το περίεργο ξέσπασμα.

Δεν είναι όμως κάτι τέτοιο, αυτό είναι απλά ένα κομμάτι της διαδρομής, ένα μέρος του όλου, από κάπου θα έπρεπε να ξεκινήσω.

Η δολοφονία του Νίκου Σεργιανοπουλου ήταν η αφορμή, αρχή – άνοδος – δόξα – πτώση και θάνατος.

Ποιος είχε δει αυτή την διαδρομή; Κάνεις λένε οι δαίμονες του γυαλιού.

Κακώς λέω εγώ, γιατί έχει συμβεί τόσες πολλές φορές που θα έπρεπε όλοι πια να βλέπουν την παγίδα.

Γιατί δεν το κάνουν;

Μμμ… το είπαμε ήδη.

Δεν είναι ένα κείμενο για τον Διάβολο αυτό, δεν είναι ένα κείμενο για τον Θεό.

Αυτή είναι η ανάρτηση για τα μαύρα πέπλα.

Στο επανιδειν…

Email the Author

author.angelo@gmail.com

Donate here

Servant of the Princess Reviews

Servant of the Princess

Scarred Reviews

Scarred

Παιρνω παρουσιες