Οι νεκροι τραγουδιστες

Αφού έσπασα το κεφάλι μου να βρω ένα τραγούδι, που άκουσα πριν τρεις μέρες και μου άρεσε, (αυτό έχει μεγάλη σημασία αν αναλογιστεί κανείς πως τα χρόνια, μεταξύ του τελευταίου κομματιού που απόλαυσα και αυτού εδώ, είχαν αρχίσει να αθροίζονται επικίνδυνα), ανακαλυψα τυχαία τολμω να πω σκαλιζοντας το youtube ως ενας αλλος Ιντιάνα Τζόουνς, πως ηταν η καινουρια δουλεια ενος συγκροτηματος, που υποψιαζομουνα πως ηταν απο πισω απο την αρχη.
Το μονο που δεν ειχα καταλαβει και ηταν σημαντικο, ητανε πως το τραγουδι ηταν η προσωπικη δουλεια της τραγουδιστριας, που το επιθετο της θυμιζει το ονομα του Μαικλ Τζορνταν οταν το προφερουν νορβηγοι.
Της τραγουδιστριας του συγκροτηματος εννοω φυσικα.
Θα μου πειτε τωρα και τι εγινε ρε φιλε;
Τοσο σημαντικο ηταν αυτο, τοσο ωστε να κατσεις να αμολησεις την μπουγαδα;
Θα πρεπει να σας εξηγησω, την τρελη πορωση που μου βγαζουν τα συγκροτηματα προφανως... ποια συγκροτηματα ομως; εκεινη ειναι η ουσια.
Τρελαινομουνα παντα για γκρουπ, οπου το σημαντικοτερο κομματι τους ηταν ο τραγουδιστης, η φωνη, το προσωπο και το λαιφσταιλ. Τιποτα το πρωτοτυπο θα μου πειτε, ομως εγω δεν αναφερομαι σε εναν οποιονδηποτε τυπο τραγουδιστη. Δεν με ενδιεφεραν ποτέ ας πουμε οι Νιρβανα ή οι Μπιτλς ή οι Γουαμ και πολλοι αλλοι, οχι, εγω ηθελα την γκρουπα και τον τραγουδιστη, με αυτη την σειρα ας πουμε για παραδειγμα, ο Τομ Πετιτ και οι χαρτμπρεικερς. Ο Τζιμ και οι Doors, ο Μαικλ και οι INXS.
Ακομη και οταν δυσκολευομουν να ξεχωρισω τη φωνη απο το γκρουπ στο τελος, οπως στην περιπτωση και αυτη και αν ειναι περιεργη του Ρομπι Γουιλιαμς, ο τραγουδιστης ξεχωριζε, ηταν αυτος που εμενε. Ετσι εγινε και με το τραγουδι που σας ανεφερα, στο τελος η φωνη με τραβηξε, με εκανε να το ακουσω.
Ο λογος που δυσκολευτηκα ομως στην αρχη να το καταλαβω ειναι πως στις περισσοτερες των περιπτωσεων, αυτες οι φωνες που μου αρεσουν απο παλια, σβηνουν γρηγορα, φευγουν... σαν να τους κυνηγαει καποια καταρα, μολις τους συνηθιζα, πεθαιναν. Αλλοι επειδη δεν ειχαν τιποτε αλλο να κανουν ή να πουν και αλλοι γιατι εκαναν παρα πολλα.
Ξαφνιαστηκα λοιπον, ευχαριστα γιατι ειμαι φιλος της μουσικης αλλα και γιατι αυτη η τραγουδιστρια, αυτη η φωνη υπαρχει ακομη. Ο τιτλος ειναι λιγο βαρυς ισως και οι περισσοτεροι την δευτερα θελουμε να τρωμε ελαφρια, ομως αυτο ειναι ενα ευχαριστο πιστεψτε με κειμενο, σπανιο και ευχαριστο. Σπανιο οχι γιατι ειναι ευχαριστο... αλλα γιατι ολοι αυτοι οι ξεχωριστοι ανθρωποι μας εχουν δωσει ενα κομματι, μια στιγμη, ενα αγγιγμα αρμονιας και χαρας. Μας εχουν αφησει μια αναμνηση, μεσα απο ενα τους τραγουδι, εγιναν η εμπνευση μας οπως το ομορφο κοριτσι του κομματιου, για το οποιο γραφτηκε τελικα αυτο το ευχαριστο κειμενο.
Οσοι εχουν καταφερει να βρουνε την δικια τους φωνη, αυτη που τους θυμιζει, τους γεμιζει και τους ξεκουραζει στις δυσκολες στιγμες, μπορουν να σταματησουν την αναγνωση, δεν χρειαζεται να ακουσουν κατι περισσοτερο απο μενα. Η μουσικη που τους αρεσε απο παντα, το τραγουδι που αγαπησαν και αγαπουν, θα ειναι πολυ καλυτερη παρεα απο αυτο το κειμενο.
Η δικια τους αγαπημενη φωνη, θα τους ταξιδεψει, οσο και αν φανταζει περιεργο κι ας λενε πως δεν γινονται θαυματα, δευτερα βραδυ, μετα την δουλεια, στα Τρικαλα που εχουμε κληρονομησει.

Αυτο ηταν, δεν εχω κατι αλλο να πω.


Ταξιδεψε με τωρα μακρια, Ντολορες...