Flash back

Συνήθως γίνεται με αυτό τον τρόπο.

Η κουβέντα ξεκινάει απο μια παλιά ταινία, οπως ας πουμε το Κοράκι, που ειδα χτες για εικοστη φορα. Το παθαινω αυτο με καποιες ταινιες που μου αρεσουν. Το παθαινω σχεδον με ολα τα πραγματα που μου αρεσουν. Φτανω σε σημειο να γνωριζω ολες τις ατακες, ολες τις σκηνες, τις πιο μικρές λεπτομέρειες.
"ενας άνθρωπος έχει μια ιδέα, η ιδέα προσελκύει κι αλλους με ομοιο τροπο σκεψης, εξαπλωνεται και κυριαρχει, η ιδεα εχει γινει κατεστημενο" αυτο ειναι μερος του μακριου μονολογου του κακου της σκοτεινης αυτης ταινιας, οπως τον θυμαμαι. Δειτε τωρα πως δουλευει αυτο στην πραγματικοτητα.
Καποιος λεει μια ιστορια, δικια του - προσωπικη, μιλαει για ενα παλιο του ερωτα, κατι που περασε και αφησε πισω του μονο μια αναμνηση. Εσυ ακους και στην συνεχεια λες κι εσυ μια δικια σου παρομοια εμπειρια.

Συνηθως γινεται με αυτον τον τροπο.

Οταν ολες οι ιστοριες τελειωσουν, οταν εχουν ειπωθει οσα μπορουσαν να ειπωθουν, η συζητηση σταματα. Οι σκεψεις ομως παραμενουν, γινονται κυμα, μια μορφη ενεργειας που ο ανθρωπος δεν ελεγχει και μεγαλωνουν. Συγκεντρωνουν τα στοιχεια και ενω εσυ επιστρεφεις σπιτι σου, για να περασεις μια ησυχη νυχτα, αυτες σε προσπερνουν, φτανουν πρωτες και σε περιμενουν. Μολις χαλαρωσεις αρκετα ωστε να ακουσεις, σου ξαναλενε την ιστορια.

Συνηθως γινεται με αυτον τον τροπο.

Οι αναμνησεις ειναι πιο δυνατες απο την πραγματικοτητα, ειναι η περιληψη ολων των προηγουμενων στιγμων. Ενα συμπαγες, πυκνοπλεγμενο σχεδιο. Δεν εχουν λογικη, γιατι η λογικη περιεχεται σε αυτες, ειναι μερος τους. Δεν εχουν χρονο, γιατι ο χρονος τους εχει παρελθει και επαψε να ειναι σημαντικος. Ειναι ωμες και χωρις συναισθηματισμο, γιατι ολο το συναισθημα εχει ξοδευτει ηδη. Πονανε ομως και πληγωνουν, μπορουν να σου προξενησουν φοβο, γιατι γνωριζουν τις πληγες σου πιο καλα και απο αυτον που τις εχει προξενησει.

Συνηθως γινεται με αυτο τον τροπο.

Τα κυματα ταραζουν το υποσυνειδητο, ξυπνανε το τερας μεσα σου, σου λενε να μετρησεις οσα εχεις χασει, να κανεις το λογαριασμο αλλη μια φορα. Ενα οχι - για καθε ενα γιατι, ενα και εγω - σε καθε ενα σ'αγαπω, μια φωνη- για καθε ενα δακρυ. Μετρησε τα ολα, βρες τι σου λειπει περισσοτερο.

Συνηθως γινεται με αυτο τον τροπο.

Το τελος της ημερας θα φερει ισως ενα ποιημα, θα φερει μια γιορτη απο αλκοολ, μια ταση εκδικησης και μια επισκεψη στην κασελα με τα παλια βιβλια. Θα φερει ομως και μια θλιψη που δεν μπορει να μετρηθει, θα φτιαξει μια εικονα της στον λευκο τοιχο και θα γραψει μια αναρτηση που θα τελειωνει με αυτο τον τροπο.