Κουτι σε σχημα καρδιας

Δανεικα...
Τα χρηματα ειναι το πρωτο που θα σκεφτεις οταν ακουσεις την λεξη. Ομως αυτα ειναι τα πιο φτηνα απο ολα.
Ισως μεγαλωνοντας ανακαλυπτουμε τον εαυτο μας καλυτερα τελικα. Ειναι μια σκληρη ανακαλυψη θα ελεγα. Ποσο δυνατοι εχουμε υπαρξει; Ποσο σωστοι ή ποσο λαθος; Υπαρχει μια επιδημια στους γραφεις των ιστολογιων, μια ταση να μιλανε για το παρελθον τους. Ειναι νορμαλ αυτο, θυμαμαι κατι που ειχα διαβασει, πως ο ανθρωπος συνηθως μιλαει για τον εαυτο του οταν προσπαθει να σου πει τη σκεψη του για το μελλον σου. Ξερετε τωρα κουβεντες του στυλ, πιστευω πως πρεπει να κανεις αυτο γιατι δεν υπαρχει αλλη λυση ή κατι παρομοιο, δεν ειναι τοσο σημαντικο αυτο, αυτη την στιγμη.
Σημαντικο ειναι το ποσα πραγματα τελικα εχουμε δανειστει ή εχουμε δανεισει στους αλλους. Ποσα μπορει να ειναι αυτα; φρασεις και μουσικη και αποψεις και ιστοριες και στυλ και ντυσιμο και ενα σωρο αλλα πραγματα οπως θεματα για να σηκωσουμε μια καινουρια αναρτηση.
Δανεικη.
Με βαση κατι που εχουμε διαβασει καπου αλλου. Αυτη ειναι μια αναρτηση που ασχολειται με αυτο ακριβως το πραγμα. Τις δανεικες σκεψεις, τα πραγματα που εχουμε παρει και κρυψει μεσα στο κουτι.
Ειναι σοκ να ανακαλυπτεις πως και αλλοι κανουν οτι και εσυ, ισως και καλυτερα απο εσενα. Δανειζονται λογια σου, τα χρησιμοποιουν και ξαφνικα εσυ τα βλεπεις μπροστα σου. Οχι παντοτε αμεσως, οχι την επομενη στιγμη, αλλα χρονια μετα.
Αυτουσια.
Πριν απο μια εβδομαδα σκαλιζοντας τον ιστοκοσμο γυρω μου, ανακαλυψα ενα μικρο ομορφο μυστηριο. Το σκαλισα γιατι ηθελα να ακουσω κατι καινουριο και υστερα το ξεχασα. Ομως αυτο με ακολουθησε, αρχισε να περιεργαζεται οσα εγραφα.
Χανονταν και υστερα ξαναγυριζε. Στην αρχη δεν εδωσα σημασια, γιατι εγραφα και ακουγα χωρις να προσεχω. Υστερα καποιος μου ειπε μια δικη του ιστορια και οπως εκανα τοσα χρονια, προβληματιστηκα. Ανοιξα τα ματια μου και κοιταξα γυρω μου, αρχισα να βλεπω και να ακουω ξανα.
Μου αρεσει να στολιζω οτι κανω οσο το δυνατον περισσοτερο ειτε αυτο ειναι ιστορια, ειτε ειναι ιστολογιο. Λιγη μουσικη, ενα κουιζ, τα νεα της ημερας, κατι ομορφο για να διαβασει οποιος βρεθει εδω. Μου αρεσει να το βλεπω πρωτα απο ολους εγω. Δεν υπαρχει ουτε ενα ψευτικο ή αψυχο κειμενο εδω μεσα. Το πιο μικρο κρυβει την αληθεια του, κατι που βεβαια ισχυει και για πολλα αλλα κειμενα σε πολλους τοπους εκτος απο τον δικο μου. Ομως παντοτε μπορεις να αναγνωριζεις τον εαυτο σου, το δικο σου κειμενο οταν το δεις καπου αλλου. θυμασαι με αλλα λογια τις δικες σου ιστοριες.
Αυτο ισχυει και για τις συζητησεις.
Τις ερωτησεις και τις απαντησεις σε καποιες απο αυτες.
Τα προσωπα.
Τα πραγματα που σε εκαναν να γελας.
Και το τραγουδι, που ακουγες καποτε, ακομη και αν μεσα σου σε φοβιζε, επειδη της αρεσε.
Δανεικα.
Ενα σωρος απο πραγματα, μυριαδες αγνωστες απαντησεις, κρυμμενες μεσα σε ενα κουτι σε σχημα καρδιας.
Ολοι εχουμε απο ενα τελικα, φυλαγμενο, κρυφο-
Που παραλιγο να ξεχασουμε ανοιχτο...

(Το παραπανω δεν ηταν η αναρτηση για τα μαυρα πεπλα. Δεν νομιζω οτι επιτρεπεται να βαρυνω περισσοτερο αυτο το βραδυ. )