Thursday, October 4, 2007

Οι ψεύτικοι ανθρωποι και οι αληθινοί σωσίες (Βιβλιο 1α)

Μιλαγα χτες το βραδυ στο νετ με μια παλια μου φιλη που ζει στην Οσάκα, για το ποσοι πολλοι ανθρωποι εχουν μεταφερει το μεγαλυτερο ποσοστο της κοινωνικης τους ζωης στο διαδυκτιο. Μου ελεγε ποσο διαφορετικα ηταν τα πραγματα πριν απο δεκα χρονια, ποσο ανοιχτοι και αληθινοι ητανε τοτε οι ανθρωποι. Επειδη με την συγκεκριμενη κοπελα ειχαμεσπουδασει μαζι στο εξωτερικο, η περιγραφη της τοτε καταστασης με αγγιξε και μου δημιουργησε την προδιαθεση να συμφωνησω. Ναι οι ανθρωποι τοτε ηταν περισσοτερο Liveαπο οτι ειναι πλεον στο MSN.
Θυμαμαι για παραδειγμα ποσο αληθινα βγαιναμε και μιλουσαμε για τις εκπληκτικες επιδοσεις μας (οχι δεν θα πω αυτο που σκεφτεσαι...) στο μαθημα που μολις ειχαμε κοπει πανυγηρικα, για την φανταστικη βραδια που ειχαμε περασει, μονοι ή με καποιους φιλους βλεποντας τσοντες στα δορυφορικα. Ποσοι απο εμας εβγαιναν τοτε εξω φορωντας το πραγματικο τους προσωπο; Θα μιλησω για μενα περισσοτερο και για αυτους που γνωρισα εκεινη την περιοδο. Ναι ειναι αληθεια οτι περνουσαμε καλα, υπηρχε η ελευθερια του φοιτητη, η ξεγνοιασια του εφηβου ακομη, του νεαρου αν θελετε. Υπηρχαν οι ξενες, υπηρχαν οι ελληνιδες (οταν το βλεπω γραμμενο, ακομη και τωρα μου θυμιζει ξενη λεξη, τελος παντων.) υπηρχε η συνομωσια της παρεας, εκεινη η χοντρη σπεκουλα πριν απο καθε κυνηγι.
Για μια στιγμη, τι ειπα μολις τωρα;
Η Μιλένα πιστευει πως ο κοσμος σημερα ειναι ψευτικος, πως προτιμα το ιντερνετ για να πει αυτα που πραγματικα σκεφτεται, αυτο που πραγματικα θελει, πως τα περισσοτερα βιογραφικα ειναι η προβολη του τι θα ηθελε ο καθενας να ειναι και οχι αυτου που πραγματικα ειναι.
θυμαμαι εναν απο τους σταρ εκεινης της εποχης, να σκυβει στο αυτι μου, μια νυχτα που το Β52 μου φαινοταν το καλυτερο ροφημα στον κοσμο και να μου λεει πως οι περισσοτεροι καινουριοι εκει μεσα, σε ενα μαγαζι που λεγοταν Καπουτσινο, ητανε φρεσκο κρεας , ευκολο κυνηγι, αναλογα με τα γουστα του καθενος. Τον ειχα ρωτησει γιατι συνεβαινε αυτο, δεν θυμαμαι γιατι μου ειχε κανει εντυπωση αυτο το πραγμα, ισως ημουνα αθωος ή πολυ πονηρος αν και μεθυσμενος. Ειναι μια ευκαιρια, μου ειχε πει, ολοι αυτοι που ερχονται ανιδεοι να δοκιμασουν κατι καινουριο, ειτε ειναι ελευθερια μακρια απο το σπιτι και τα προβληματα τους, ειτε ειναι βιτσιο που φοβοντουσαν να βγαλουν εκει οπου ζουσαν, παιζουν απο την πρωτη στιγμη ενα ρολο. Παιζουν αυτο που ηθελαν απο μικροι να ειναι, τον ηρωα τους. Παιζουν τον πιο ωραιο γκομενο, την χαι γκομενα, τον φραγκατο, τον ιν, τον αουτ, τον μαγκα, τον ηγετη κτλ... Ολοι αυτοι μου ειχε πει ειναι ευαλωτοι, για αυτους που το γνωριζουν, ευκολο κυνηγι. Κανενας δεν ηξερε καλα τον ρολο του, μερικοι ισως ηταν καλυτεροι απο καποιους αλλους, αλλα κανεις δεν ηταν ασφαλης. Τον παρακολουθησα να σημειωνει σε ενα μπλοκακι που κραταγε πανω ενα ακομη τηλεφωνο και αηδιασμενος απο την ιεροτελεστια για την οποια ισως σας μιλησω μια αλλη φορα σηκωθηκα να φυγω. Ειχα πιει παρα πολυ εκεινο το βραδυ, δεν θυμαμαι πως εφυγα απο το μαγαζι, με ποιον ή ποια και που πηγα. Δεν θυμαμαι που ξυπνησα την αλλη μερα, θυμαμαι ομως με καθαροτητα ακομη και σημερα το τερας μεσα μου να συμφωνει.... και να προγραματιζει. Ασυναισθητα χωρις να το καταλαβαινω την εναρξη του κυνηγιου.
Τι ηθελα πραγματικα να κανω; Τι εκανα τα χρονια που σημερα φανταζουν στα ματια της φιλης μου πιο ρομαντικα; Αυτα που ηθελα. Χωρις οξειες ή περισπωμενες, με πληρη συναισθηση τις περισσοτερες φορες αυτου που εκανα. Αν επαιζα ενα ρολο που ειχα ονειρευτει απο μικρος; Αφησα το τερας ελευθερο και αυτο πρεπει να τους επαιξε ολους. Επαιξε τον οξυδερκη φοιτητη, τον καλυτερο φιλο, τον πιο ωραιο, τον πιο γενναιοδωρο, τον πιο πλουσιο, τον πιο φτωχο, το καθικι, τον Ντιάντο (που σημαινει παππους, αλλα δεν ειναι αυτη η σημασια του σε αυτη την περιπτωση), τον ερωτευμενο (αν και σε μια περιπτωση εξακολουθω να μην ειμαι απολυτα βεβαιος) τον κωμικο, τον γλετζε και τον εξω καρδια, τον μυστικοπαθη, τον μαγο και φυσικα τον συγγραφεα και ποιητη. Νομιζω οτι ημουνα πολυ καλος στα περισσοτερα. Αν ημουνα αληθινος και ο εαυτος μου; Νομιζω οχι περισσοτερο απο οτι ειμαι σημερα. Αν ειμαι σημερα αληθινος στα τσατ και στο εμ - ες - εν (δεν θυμιζει λιγο τα ες-ες αυτη η ιδεα του Μπιλ Γκειτς;), θα ελεγα ναι, λεω αυτα που σκεφτομαι οπως οι περισσοτεροι, ομολογω αυτα που θελω, μαρτυρω τα βρωμικα μυστικα μου, οπως ολοι και χτιζω ενα χαρακτηρα που θυμαμαι ή δεν εβγαλα ποτε απο μεσα μου, οπως σχεδον ολοι.
Οι ανθρωποι ειναι το αποτελεσμα των εμπειριων τους μαζι με μια μπολικη δοση φαντασιώσεων και βιτσιου. Αυτο πιστευω. Αν με ρωτησει κανείς για ποσοστο, θα πω οτι τοτε ητανε εποχη εμπειριων περισσοτερο και βιτσιων, φαντασιωσεις καναμε στα διαλλειματα απο τα πρωτα δυο. Τωρα ειναι η εποχη των φαντασιωσεων, αφου οι εμπειριες αποκτουνται με τρομερη ταχυτητα και τα βιτσια... Ω μα τα βιτσια οι περισσοτεροι πλεον τα εχουμε ηδη βγαλει.
Ποια ειναι η διαφορα και γιατι η γλυκια μου φιλεναδα στεναχωριεται;
Τα θηραματα πλεον δεν ειναι σε αποσταση μιας χεριας ή ενος δυνατου κοκταιλ. Στεκονται ασφαλη πισω απο μια οθονη και μας ταιζουν αυτο που θελουμε να ακουσουμε. Γελανε μαζι μας περιπαιχτικα και αυτο την θυμωνει, γιατι δεν μπορει να κανει αυτο που εκανε καλυτερα απο οτιδηποτε αλλο, αυτο που καναμε ολοι και μας λειπει τοσο πολυ, να κυνηγησει και να σκοτωσει. Ο αντιπαλος εγινε πιο δυσκολος ή εποχη που ζουμε εχει τρομερο ενδιαφερον και τα τερατα που ειχαμε ολοι χτισει για να μας προσεχουν, κρυβονται πισω απο ενα ομορφο, ροζ nickname.







Κλεινω εδω.
Θα παω τωρα να κυνηγησω....









No comments:

Email the Author

author.angelo@gmail.com

Donate here

Servant of the Princess Reviews

Servant of the Princess

Scarred Reviews

Scarred

Η ντουλάπα με τους σκελετούς

Παιρνω παρουσιες