Ο μεγάλος ερωτικός

Y

πάρχουν πράγματα που στραβώνουν την ευθεία γραμμή που ακλουθούνε και οι πιο σταθεροί άνθρωποι.

Σταθεροί δεν είναι όσοι είναι ήσυχοι ή χωρίς πάθη. Όχι… σταθεροί είναι και όσοι έχουν πάθη και διαστροφές, εχουν βίτσια και είναι εξωστρεφείς στο έπακρο. Ακόμη και αυτοί όμως είναι δυνατό να βγουν από την πορεία τους. Υπάρχουν δυο τρία πραγματάκια που το επιτρέπουν ή το προκαλούν, το σημαντικότερο όλων για μένα είναι συγκεκριμένο και υπαρκτό. Το 1994 τελειώνοντας μια εισαγωγική νουβέλα που είχα ξεκινήσει χρόνια πριν, ήδη στο πανεπιστήμιο, σε ένα φιλικο σπίτι, μια παρέα ανθρώπων, που κάποιες στιγμές νοσταλγώ γιατί τους έχω πλέον χάσει, αλλους λογω αποστασης και συμφερόντων και καποιους δυστυχώς επειδη ο χρόνος τους σε αυτή την πλευρά της ζωής ήτανε υπερβολικά λίγος κατά την δική μου ταπεινή φρόνηση, είχα την πρωτη μου επαφη, την πρωτη μου κρίση ως νεόκοπος αυτοαποκαλούμενος συγγραφέας. Θα ξεπερασω τις αντιδικιες πάνω στο κειμενο και τις διαφορετικες ιδεες που έχει πάντοτε κάποιος τριτος για το τι είναι στην πραγματικότητα του η θεληση του συγγραφέα. Δεν εχουν τόση σημασια, οση εχουν κάποιες από τις θεσεις εκεινων των παιδιων. Υποστήριζα θυμάμαι πως η φανταστικη ιστορία που εξελίσσονταν στο κειμενο που κρατούσαν δεν είχε καμιά σχεση απολυτως με τα δικα μου βιώματα ή θελω. Δεν πιστευω πως θα ζησω για παντα, ούτε πως θα γινω ο ηρωας σε οποιαδήποτε περίσταση, της τελευταίας στιγμης. Ακόμη και σήμερα πιστευω πως σε αυτό είχα δίκιο, η αντιθετη αποψη όμως είχε να αντιπροτείνει κάποιες ενδιαφέρουσες θεσεις.

Μια από αυτές ήταν η απουσια του ερωτα από εκείνο το κειμενο. Έδειχνε κατά την αποψη ενός πολύ καλού μου φιλου και συνομιλητή, το πόσο στην τελικη καθρέπτιζα τον εαυτό του εκεί μέσα, ένας ανθρωπος τόσο παθιασμένα συγκεκριμένος όπως εγω, δεν είχε να παραθέσει ούτε μια γραμμή ρομαντισμού, σε τοσες σελιδες. Δεν είχα, γιατι συμφωνα με εκεινον, δεν με είχε αγγιξει ακόμη ο μεγαλος ερωτικός. Έτσι τον ονομαζε. Ήταν σαν να μιλουσε για ένα πρόσωπο. Υπαρχει σαν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για τον καθενα, έτσι έλεγε, και αλιμονο τωρα τόσα χρόνια μετά τον πιστευω. Δεν έχω ιδεα, πως μπορεί τον νεανικό του κεφάλι να είχε συλλαβει κάτι τόσο ασαφές με τόσο συγκεκριμένο τρόπο. Ο μεγάλος ερωτικός, μου είχε πει, θα διαλέξει μια στιγμή, για να σου προσφέρει μια διαφορετικη διαδρομή. Δεν είναι απαραίτητο να την επακολουθήσεις, όταν όμως την δεις για πρωτη φορά, τοτε κάτι από αυτό το διαφορετικο δρόμο θα περάσει, στα μυθιστορήματα σου, στα ποιήματα, στον τρόπο που μιλας για τα πράγματα.

Είναι απιστευτο ποσα πράγματα, μπορείς να μαθεις σε μια δεδομενη στιγμή αν προσεχεις λίγο παραπανω. Σήμερα ο Philippe εγινε δεκαέξι χρονων. Τόσα χρόνια περασαν από την πρωτη φορά που εγραψα κάτι για εκεινον. Σε αυτά τα χρόνια μεγαλωσε, εζησε και πεθανε όχι μια άλλα περισσότερες φορές. Τραγουδησε και χορεψε, άκουσε μουσικη με όλη την δυναμη της μαυρης ψυχης του. Πολεμησε και πολεμήθηκε, ταξίδεψε στα περατα της γης μέσα σε μια συλλογή από ποιήματα, κοιμηθηκε ένα βραδυ στην Πράγα γεματος ευτυχία και ξυπνησε ιδρωμένος από τον χειροτερο εφιαλτη. Υπηρξε και ισως συνεχισει να υπαρχει ακόμη κι αν δεν γραψω τιποτε άλλο γι' αυτόν ποτέ πια, όμως η ζωη του όλη αλλαξε όταν τον αγγιξε και αυτόν ο μεγάλος ερωτικος. Ένα μικρό μυθιστορημα, μια ανωριμη ιδεα που τωρα που την αντικρίζω διαπιστωνω ότι έχει μεγαλωσει υπερβολικα ακόμη και για να την διαβασω στα γρήγορα. Αν υπαρχει ερωτας σε αυτά τα κειμενα πλέον; Ναι φυσικα και υπαρχει. Ο δρομος φανερωθηκε και σε μενα, τον ακολουθησα για λίγο και ύστερα ξεστρατησα, όμως τα γραπτα τον αρπαξαν, τον ενσωμάτωσαν, γέννησαν από αυτόν και γεννήθηκαν, δημιούργησαν αλλους δρομους και κοσμους, άλλες πολεις και ιστοριες.

Τα περισσότερα πράγματα που γραφω εχουν ένα κομμάτι από τον μεγαλο ερωτικο μέσα τους. Αντιδρω γιατι δεν μου αρεσουν όσα βλεπω, μένω απαθής όταν με συμφερει, προγραματιζω με χρόνια και όχι ωρες, ειμαι ένα τεράστιο πονηρο ρομπότ, που έχει πεντε πράγματα, πεντε θελω, στο ποζιτρονικο του κεφάλι, από τοτε που με θυμαμαι, όμως αποσυντονίζομαι και χανω τον μπούσουλα, όταν βλεπω το σταυροδρόμι. Χανω την ευθεία, μπερδευομαι, γινομαι παιδι που θέλει να παιξει μπαλα μεχρι το βραδυ. Παυω να θελω κάτι άλλο, ονειρευομαι, μουρμουρίζω, λεω χαζομάρες και ότι άλλο κατεβάσει το ποταμι, όταν ερωτεύομαι.

Το βλεπω σε ολους, το βλεπω σε μενα, το βλεπω στα γραπτα και στα ποιηματα, στα μερη που δεν εχουν γωνιες, σε κυκλικες ευθειες. Υπαρχει διαφορετική διαδρομη, ασχετα αν την ακολουθησαμε ή όχι, υπαρχει. Υπαρχουν πράγματα που στραβώνουν την ευθεία γραμμή που ακλουθούνε και οι πιο σταθεροί άνθρωποι.

Δημήτρη, επειδή δεν πιστεύω πως ο χρόνος μας τελειώνει σε ένα ματωμένο σκαλοπάτι, επειδή θέλω να πιστεύω πως ότι μας χρωστάνε σε κάποια στιγμή, σε κάποιο άλλο μέρος, μας το επιστρέφουν, όπου και αν σε οδήγησε το δικό σου ταξίδι, ελπίζω ο δικός σου ερωτικός να σου ύφαινε τους δρόμους που τόσο αγαπούσες.

Είχες δίκιο… ο μεγάλος ερωτικός έχει ένα σχέδιο για όλους.

Είναι σχεδόν απίστευτο ότι ζω ακόμη.

Θα τα ξαναπούμε…