Ψηφιακές σχέσεις...

Εγραφα στο Facebook με το οποιο πιαστηκα παλι, περιπου τρια χρονια απο τοτε που γραφτηκα, τοσο εκανα να το χρησιμοποιησω, κατα κυριο λογο γιατι το ειχα ξεχασει, εγραφα τελος παντων πως η ζωη μας εχει γινει μια μεγαλη διαφανη κατσαρολα μεσα στην οποια βραζουμε ολοι.
Ειναι περιεργο ή ηλιθιο, δεν κανω σκοντο στις βωμολοχιες εχω τεραστιο αποθεμα να χρησιμοποιησω αν χρειαστει, ετσι μου ηρθε τωρα αυτο, ποσο πολυ μοιαζουμε μεταξυ μας οι ανθρωποι. Οσοι απο εμας ειμαστε ακομα_
Ενας σωρος απο παλιους γνωστους και φιλους, συμφοιτητες, πρωην γκομενες, τωρα που το σκεφτομαι, παρα πολλοι πρωην, ex- whatever. Πρωην φιλοι, πρωην εχθροι, πρωην φτωχοι και νυν πλουσιοι, πρωην πλουσιοι και νυν φτωχοι, πρωην φοιτητες και νυν ανεργοι ή αμισθοι. Καλοπληρωτες, πρωην και νυν νταβατζηδες, πορνες και ομοφυλοφιλοι που δεν το παραδεχτηκαν ποτε στον εαυτο τους, καθικια και καλογεροι, καλα και πολυ κακα παιδια, αγνωστοι που δεν θα συναντησεις ποτε σου για να τους γνωρισεις, παλιες αγαπες και ακομη χειροτεροι εφιαλτες.
Ολοι αυτοι ειναι η κοινωνια του Facebook. Η παρεα μας, η παρεα μου στο νετ, ολοι τους, μια τεραστια ψηφιακη φωλια ψυχοπαθων.
Ολοι μαζι προσπαθουμε να στριμωξουμε τα βιτσια μας, να διωξουμε αγχος, να κανουμε... οτιδηποτε ειναι αυτο που δεν κανουμε. Τα βλεπεις και λες, διαβολε... ποσος κοσμος υπαρχει ακομη; Που τελειωνει ολο αυτο;
Με αναλαμπες ομως ευχαριστησης, αυτο το παραδεχεσαι αν εισαι αντρακι, αν εισαι οτι αλλο γουσταρει... η ψυχη σου, ποιεις την νησσαν και γλυφεις το δαχτυλο σου. Σορρυ...
Το αφηνω_
Αναλαμπες ευχαριστησης, δυο τρεις καλοι κουβεντιαστες, μια συντροφικη φωνη, ενα ωραιο ερωτημα.
Υπαρχουν και αυτα στην ψηφιακη φωλια.


Βγαζει ριμα το παραπανω, γινεται ευκολα ποιηματακι, δεν εχω διαθεση ομως, θελω να βγαλω λιγα ακομη βιτσια, να παραστησω τον Ιπποτη, πριν η εικονα μου με τρομαξει... εντελως. Πριν με σωπασει η αδιαφορια και με παρασυρει μια ακομη ανωμαλια.
Μην μιλας ετσι!
Κανε ησυχια...
Ασε τα παθη σου ελευθερα, κοιταξε ολη αυτη τη μαζωξη και ευχαριστησου_ αυτη ειναι η ψηφιακη εποχη και οι ψηφιακες σχεσεις, ανακυκλωσιμες και γεματες παρελθον, ματιες σε ενα μελλον που μαλλον δεν θα αρεσει σε κανενα.
Ενα - ενα βγαζει ο καθενας αυτα που του αρεσουν, ελευθερια μεσα απο την αναζητηση της ομοιοτητας μεσα στην ηλεκτρονικη μαζα. Στο τελος θα λατρευουμε παντα τα ιδια πραγματα και θα κανουμε παντοτε παθιασμενα τα ιδια λαθη.


Μια απο τα ιδια με μικρες πινελιες ευχαριστησης.

Τιποτε αλλο, θα αφησω τον αγαπημενο μου ποιητη να μιλησει και να κλεισει με φωνη σαν βρυχηθμό, τουτη την ανωφελη αναρτηση_

Without mercy William:

"Let the Priests of the Raven of dawn, no longer in deadly black, with hoarse note curse the sons of joy. Nor his accepted brethren, whom, tyrant, he calls free: lay the bound or build the roof. Nor pale religious letchery call that virginity, that wishes but acts not! For every thing that lives is Holy."


Γραφτηκε απο τον Angelo Tsanatelis μια βραδια του Οκτωβρη