Je me souviens - que j'oublie

Les choses que j'aime,
sont perdus dans une mer noire ...
des larmes

Καποιες φορες ρισκαρεις και κερδιζεις.
Βαζεις πεντε πραγματα σε μια σειρα και τα κυνηγας με μανια. Τα φερνεις βολτα, λαικιστι, κανεις το κουμαντο σου, οπως θελετε παρτε το αυτο_ Ενα - ενα τα καταφερνεις, ρισκαρεις και κερδιζεις στα περισσοτερα.
Ρισκαρεις και χανεις καποιες αλλες φορες/
Δεν τα καταφερνεις... ολα ειναι μεσα στη ζωη, ετσι;

Ναι... ετσι.

Μου αρεσουν κατι περιεργες λεξεις και με καταδιωκουν αλλες τοσες. Μερικες το κανουν απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου να σκεφτεται. Αλλες τις εχω βγαλει απο την μεση, κυριολεκτικα. Τις αφαιρεσα απο το λεξιλογιο μου, εβαλα στην θεση τους καποιες αλλες περισσοτερο αρεστες απο την παρτη μου.
Αρωστημενο;
Ολοι το κανουν, απλα δεν το εχουν σκεφτει τοσο πολυ ή δεν σου το μαρτυρανε γιατι φοβουνται το παιζουν φυσιολογικοι.
Χα!!!
Δεν υπαρχει τιποτε φυσιολογικο στη ζωη.
Υπαρχουν επιλογες και ρισκα, αλλες φορες πετυχαινεις αλλες οχι.
Καποιες φορες ποιανεις ποσοστο, πενηντα - ογδοντα στα εκατο. Εννια φορες στις δεκα αυτο που δεν καταφερνεις ειναι αυτο που γουσταρες περισσοτερο.
Αμε, ετσι παει. Ερχεται και προσπερναει. Σε κοιταζει για ενα δευτερολεπτο και οταν το αντιλαμβανεσε εχει στριψει στην γωνια.

Ακαρπια.
Αδυναμια,
ανιατη και αναποφευκτη ανωμαλια.

Αυτο που θελεις περισσοτερο, εχει διακοψει την επαφη μαζι σου, κατι δευτερα πιο πριν.
Σπασιμο;
Δεν εχεις δει τιποτε ακομη φιλε.
Τωρα ερχονται τα χειροτερα.
Ενα σωρος συσωρευμενα οχι και γιατι. Ενα βουνο απο τι συνεβη λιγο πριν και τοτε που.
Μια θαλασσα απο ασυναρτησιες που εχουν ομως ενα νοημα και κρυβονται πισω απο του συγγραφεα τον κωδικα.
Δεν υπαρχει λαθος οταν δεν εχεις βρει το σωστο.
Δεν υπαρχει παθος, πισω απο του μισους το βαθος.

Αυτη η αναρτηση δεν ειναι ποιημα.
Δεν εχει ριμα, πισω απο τις σειρες και τους στιχους, ειναι ατακτα τακτοποιημενη.

Ειναι δικη μου.
Αμαρτια και συγνωμη.
Τιμωρια στους βασιλιαδες της ματαιοδοξιας
Υμνος στους υπηρετες των απλων επιθυμιων
Δικια μου...
Για μενα.

Κατι για να διοχετευσω την οργισμενη μου παρανοια.
Μια φραση που δεν μπορω να εκφρασω διαφορετικα, εγινε κειμενο και με εβγαλε στην στερια των αναμνησεων του μελλοντος.
Ολων αυτων που θα ακολουθησουν... απο αυριο.

Με ρισκο ή χωρις...

Τα πραγματα που αγαπω, ειναι χαμενα σε μια θαλασσα απο μαυρα δακρυα.




Υφανθηκε χωρις παυσεις απο τον Angelo Tsanatelis σε μια στιγμη που χαθηκε γρηγορα.

Ψηφιακές σχέσεις...

Εγραφα στο Facebook με το οποιο πιαστηκα παλι, περιπου τρια χρονια απο τοτε που γραφτηκα, τοσο εκανα να το χρησιμοποιησω, κατα κυριο λογο γιατι το ειχα ξεχασει, εγραφα τελος παντων πως η ζωη μας εχει γινει μια μεγαλη διαφανη κατσαρολα μεσα στην οποια βραζουμε ολοι.
Ειναι περιεργο ή ηλιθιο, δεν κανω σκοντο στις βωμολοχιες εχω τεραστιο αποθεμα να χρησιμοποιησω αν χρειαστει, ετσι μου ηρθε τωρα αυτο, ποσο πολυ μοιαζουμε μεταξυ μας οι ανθρωποι. Οσοι απο εμας ειμαστε ακομα_
Ενας σωρος απο παλιους γνωστους και φιλους, συμφοιτητες, πρωην γκομενες, τωρα που το σκεφτομαι, παρα πολλοι πρωην, ex- whatever. Πρωην φιλοι, πρωην εχθροι, πρωην φτωχοι και νυν πλουσιοι, πρωην πλουσιοι και νυν φτωχοι, πρωην φοιτητες και νυν ανεργοι ή αμισθοι. Καλοπληρωτες, πρωην και νυν νταβατζηδες, πορνες και ομοφυλοφιλοι που δεν το παραδεχτηκαν ποτε στον εαυτο τους, καθικια και καλογεροι, καλα και πολυ κακα παιδια, αγνωστοι που δεν θα συναντησεις ποτε σου για να τους γνωρισεις, παλιες αγαπες και ακομη χειροτεροι εφιαλτες.
Ολοι αυτοι ειναι η κοινωνια του Facebook. Η παρεα μας, η παρεα μου στο νετ, ολοι τους, μια τεραστια ψηφιακη φωλια ψυχοπαθων.
Ολοι μαζι προσπαθουμε να στριμωξουμε τα βιτσια μας, να διωξουμε αγχος, να κανουμε... οτιδηποτε ειναι αυτο που δεν κανουμε. Τα βλεπεις και λες, διαβολε... ποσος κοσμος υπαρχει ακομη; Που τελειωνει ολο αυτο;
Με αναλαμπες ομως ευχαριστησης, αυτο το παραδεχεσαι αν εισαι αντρακι, αν εισαι οτι αλλο γουσταρει... η ψυχη σου, ποιεις την νησσαν και γλυφεις το δαχτυλο σου. Σορρυ...
Το αφηνω_
Αναλαμπες ευχαριστησης, δυο τρεις καλοι κουβεντιαστες, μια συντροφικη φωνη, ενα ωραιο ερωτημα.
Υπαρχουν και αυτα στην ψηφιακη φωλια.


Βγαζει ριμα το παραπανω, γινεται ευκολα ποιηματακι, δεν εχω διαθεση ομως, θελω να βγαλω λιγα ακομη βιτσια, να παραστησω τον Ιπποτη, πριν η εικονα μου με τρομαξει... εντελως. Πριν με σωπασει η αδιαφορια και με παρασυρει μια ακομη ανωμαλια.
Μην μιλας ετσι!
Κανε ησυχια...
Ασε τα παθη σου ελευθερα, κοιταξε ολη αυτη τη μαζωξη και ευχαριστησου_ αυτη ειναι η ψηφιακη εποχη και οι ψηφιακες σχεσεις, ανακυκλωσιμες και γεματες παρελθον, ματιες σε ενα μελλον που μαλλον δεν θα αρεσει σε κανενα.
Ενα - ενα βγαζει ο καθενας αυτα που του αρεσουν, ελευθερια μεσα απο την αναζητηση της ομοιοτητας μεσα στην ηλεκτρονικη μαζα. Στο τελος θα λατρευουμε παντα τα ιδια πραγματα και θα κανουμε παντοτε παθιασμενα τα ιδια λαθη.


Μια απο τα ιδια με μικρες πινελιες ευχαριστησης.

Τιποτε αλλο, θα αφησω τον αγαπημενο μου ποιητη να μιλησει και να κλεισει με φωνη σαν βρυχηθμό, τουτη την ανωφελη αναρτηση_

Without mercy William:

"Let the Priests of the Raven of dawn, no longer in deadly black, with hoarse note curse the sons of joy. Nor his accepted brethren, whom, tyrant, he calls free: lay the bound or build the roof. Nor pale religious letchery call that virginity, that wishes but acts not! For every thing that lives is Holy."


Γραφτηκε απο τον Angelo Tsanatelis μια βραδια του Οκτωβρη

Summer wine (proloque)

Σκεφτομουνα να κανω μια εντυπωσιακη επαναφορα στους ιστοτοπους.
Μεσα απο την γενικοτερα περιεργη διαθεση που με τρυγιριζει καθε Σεπτεμβριο, αυτη την χαρμολυπη... το θελεις και αλλο αλλά γουσταρεις και επιστροφη. Η δουλεια δεν με αφησε, εξελιξεις, ανακαταταξεις, επεκτασεις, νεα κτιρια και καινουριες προεκτασεις των παλιοτερων.
Κοσμογονια ή οπως το λεμε στο στενο οικογενειακο μας κυκλο, φαση δευτερη.
Ο χρονος ξοδευτηκε ελπιζω δημιουργικα, το ιστολογιο μαζι με μια ντουζινα αλλα πραγματα πηγαν πισω, ομως καλυτερα να αφησω τις διαφημιστικες εταιρειες να σας μιλησουν για αυτα, ειναι η δουλεια τους και πιστευω οτι θα την κανουν οσο καλυτερα γινεται.
Εδω ειναι ενα διαφορετικο μερος μακρια απο ολα αυτα, αν και μερικες φορες ολα ζυμωνονται σε ενα.
Χαρμολυπη...
Μου ηρθε το κομματι ακριβως την στιγμη που ακουμπησα το πληκτρο. Μου αρεσει, παντοτε μου αρεσε, ομως με στεναχωρει ταυτοχρονα. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι, το καλοκαιρι εφυγε και πηρε μαζι του, ταξιδια - διακοπες- παλιους φιλους, που βλεπεις μοναχα τοτε. Φιλους οχι συνεργατες. Εχει μετρησει κανεις ποσους καλους συνεργατες εχει στη δουλεια του; Θα μου πεις εξαρταται απο την δουλεια - ναι οσο και οχι. Πολλους... τοσους που πολλες φορες τους ξεχνας για λιγο, πριν σου τους θυμισουν.
Οχι ομως τους παλιους φιλους. Αυτους δεν τους ξεχνας και ας τους βλεπεις μια φορα καθε καλοκαιρι. Η γευση τους μενει-
Χαρμολυπη...
Ανεγγιχτη απο το χρονο.
Σταθερη και μοναδικη...
οπως η αγαπη,

και το κρασι του καλοκαιριου.


Ο Αγγελος επεστρεψε στην προσωρινη του βαση. Καλο χειμωνα σε ολους, συνεργατες και φιλους.

One little stop

Μιλησαμε για τα μαυρα πεπλα, σας εγραψα για την απολυτη γκομενα, την Σόφια και τη Βουλγαρια, συζητησαμε για την μουσικη που μας αρεσει και τα ονειρα.
Αναφεραμε τους ψευτικους ανθρωπους και πολλα αλλα.
Εδω θα κανουμε ενα μικρο διαλλειμα.
Θα τα ξαναπουμε οταν θα επιστρεψω.
Βλεπεται καθε χρονο τετοια περιοδο κανω διακοπες, μπαινω σε καλοκαιρινη φαση.
Κανω διακοπες εγω ετσι;
το μυαλο μου θα κανει υπερωριες ως συνηθως.

Να θυμαστε πως μαθατε για τα πιο περιεργα πραγματα εδω, παρεα με τον Αγγελο.

Στο επανιδειν φιλοι μου,

Α.

PS. Angelo Tsanatelis will be back in late August.

Τα μαύρα πέπλα: μέρος 1ο

«Ο άνθρωπος επιτυχαίνει τα περισσότερα πράγματα στην ζωή του σε μερικά, πολύ συγκεκριμένα, απολύτως ξεκάθαρα… στα σύνορα τους-

στην αρχή και στο τέλος τους, όχι όμως ευκόλως φανερά, κομμάτια.

Όλο το υπόλοιπο κομμάτι, είναι ανύπαρκτο… νεκρός χρόνος, περνά απλά και δεν το θυμόμαστε.»

Θα έγραφα σήμερα κάτι διαφορετικό, όμως συνέβη κάτι. Ο χρόνος σταμάτησε για λίγο δίνοντας μου την ευκαιρία να σκεφτώ, να κοιτάξω λίγο μπροστά, όχι πολύ, δυο με τρεις μήνες – ίσως έξι.

Τόσο… όχι περισσότερο.

Συνειδητοποίησα, ότι έχω ακόμη αυτή την ικανότητα. Να δω, να καταλάβω, να πάρω την σωστή απόφαση, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι, μετράτε χρήματα χάνοντας ώρες. Η άμμος τελειώνει.

Μόνο αυτό κάνει, τίποτε άλλο…

Τα πάντα είναι περασμένα. Έχουν ήδη συμβεί και εμείς τα ανασύρουμε από την μνήμη μας για να ζήσουμε.

Όλα όσα νομίζουμε ότι θα συμβούν ή θα καταφέρουμε αύριο , έχουν γίνει.

Έχουμε ζήσει, έχουμε δουλέψει, έχουμε υπάρξει νέοι και γέροι, ερωτευτήκαμε όταν νομίζαμε ότι θα κρατήσει για πάντα, φτάσαμε στο τέλος και νομίζουμε πως είμαστε ακόμη στην αρχή, δεν υπάρχει διαδρομή με την πραγματική έννοια του όρου, υπάρχει ο χρόνος που μετρά ανάποδα και εμείς το σταθερό σημείο.

Τα σταθερά σημεία σε μια εξίσωση που έχει μέσα της το χρόνο κάνουν μονάχα ένα πράγμα. Φθείρονται-

Έμαθα τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζω σήμερα, μια βραδιά που ήθελα αρχικώς να την περάσω ήσυχα σε ένα σινεμά, βλέποντας μια ταινία, που δεν θυμάμαι και κανονίζοντας μια ακόμη ηδονή, ένα βίτσιο ακόμα, μια μικρή αμαρτία. Ήταν ένα καλό κομμάτι εκείνο, γρήγορο αν και κράτησε χρόνια, δύσκολο γιατί όλα είναι δύσκολα όταν είσαι νέος. Εκείνη την βραδιά χαζεύοντας ένα πολύχρωμο πανί, άκουσα τα επόμενα… όλα όσα θα γίνουν. Δεν ήταν μια πρόβλεψη του καφέ, ένα καλοπαιγμένο χαρτί, η φιγούρα που δεν γουστάρει κανένας στα Ταρω, ήταν μια έξοδος, ένα ξύπνημα. Είδα ολόκληρη την ταινία, μέσα σε μια στιγμή.

Κανονικά θα έπρεπε να είχα πεθάνει, όμως κάνεις δεν το παθαίνει αυτό, αμέσως… στο τέλος όλοι παίρνουμε την σειρά μας, λέγαμε τότε πως το εισιτήριο έχει δυο όψεις. Την υπόθεση στην μια του πλευρά και την διάρκεια της στην άλλη.

Εννιά στους δέκα διαβάζουν μόνο την υπόθεση.

Ένας αδιάφορος χαρακτήρας για την υπόλοιπη ζωή μου, ένα πιόνι της τύχης, σήκωσε το πέπλο από τα μάτια μου και μου είπε: κοίταξε τώρα, πίσω από όλη αυτή την βαβούρα, δες πίσω από την τόση ευτυχία, ξύπνησε για λίγο και ανάσανε… δες πόσα πράγματα είναι ψεύτικα.

Θα έγραφα σήμερα κάτι διαφορετικό, όμως συνέβη κάτι.

Ο χρόνος σταμάτησε για λίγο δίνοντας μου την ευκαιρία να σκεφτώ, να κοιτάξω λίγο μπροστά, όχι πολύ, δυο με τρεις μήνες – ίσως έξι. Τόσο… όχι περισσότερο.

Δεν θέλω να δω πιο μπροστά, θέλω να προσποιηθώ πως δεν γνωρίζω τίποτα.

Η ψυχή είναι μια φυλακή.

Φυλάσσει οτιδήποτε περάσει δίπλα της.

Απορρόφα χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.

Προετοιμάζεται για το τέλος του έργου.

Προσπαθεί να προλάβει, μερικές φορές τα καταφέρνει.

Τις περισσότερες όμως φεύγει και αφήνει πίσω της μεγάλα σκοτεινά κομμάτια.

Οι σημαντικοί άνθρωποι που θα γνωρίσουμε στην ζωή μας είναι λιγοστοί. Όχι γιατί δεν είναι αρκετοί, αλλά γιατί κανείς από μας δεν βλέπει πραγματικά. Κανείς δεν τους βλέπει, θα κάνει θεωρεί ο καθένας και άλλους φίλους, θα γνωρίσει και άλλο κόσμο, θα πάει σε πολλά και διαφορετικά ταξίδια… - μην βάζετε ποτέ πάνω από τρία θα στη σειρά. Είναι κακή τύχη. Αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι θα μας πλησιάσουν χωρίς να τους το ζητήσουμε. Δεν θα είναι πάντα αυτοί που θα περιμένουμε, δεν θα είναι άσχημοι ή όμορφοι, λεφτάδες ή ζητιάνοι. Η στιγμή τους απλά θα μπερδευτεί με την δική μας στιγμή, εμείς θα πρέπει να την αρπάξουμε. Είναι δύσκολο πράγμα αυτό, δεν είναι δικό μας το φταίξιμο αν δεν τα καταφέρουμε, δεν είναι όμως ούτε και δικό τους.

Όταν αυτές οι σημαντικές στιγμές συμβούν πρέπει να τρέξουμε, να μην επαναπαυτούμε. Δεν θα κρατήσουν πολύ. Στον επόμενο κύκλο, στην επόμενη φορά που θα γυρίσουν, δεν θα πρέπει να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Δεν πρέπει να μείνουμε ακίνητοι απολαμβάνοντας το μομεντουμ. Η νίκη είναι η αρχή της ήττας. Ο καλύτερος σύντροφος της. Δεν είναι τόσο δύσκολο αυτό στην έκφραση του, δύσκολο είναι στην πράξη. Στον πραγματικό χρόνο οι περισσότεροι από εμάς είναι ηλίθιοι. Αδαής… ανύπαρκτα ευφυής. Πίθηκοι με ρούχα και γυαλιστερά χαμόγελα. Είναι κρίμα να μειώνουμε τόσο τον εαυτό μας, είναι κρίμα να μην αρπάζουμε αυτές τις ευκαιρίες. Είπαμε όμως, δεν είναι δικό μας το φταίξιμο.

Αυτό μας μαθαίνουν από μικρά παιδιά άλλωστε.

Φυλαξου σου λένε από τις κακοτοπιές, λες και οι κακοτοπιές υπάρχουν για να κυνηγήσουν εμάς.

Το κακό σπάνια έρχεται πάνω μας, εμείς το κυνηγάμε.

Ο άνθρωπος βλέπει αλλά είναι τυφλός.

Δεν είναι τυχαίο αυτό… έγινε μετά σχεδίου/

‘Θα έρθει μια εποχή, που ο άνθρωπος δεν θα μπορεί να απολαύει τίποτε από όσα θα έχει γύρω του.’

Έτσι λένε οι Γραφές, άλλα βιβλία όμως λένε διαφορετικά πράγματα.

Λένε για παράδειγμα πως όλο αυτό είναι σκηνοθετημένο, είναι ένα σύστημα εξόντωσης απόλυτα αποτελεσματικό.

Ο τυφλός θα πέσει μέσα στην τρύπα σίγουρα, λένε σε κάποιους κύκλους, που δεν ανησυχούν πλέον όπως παλιότερα.

Δεν είναι ένα κείμενο για τον Διάβολο αυτό, δεν είναι ένα κείμενο για το Θεό.

Υπάρχει ένα μαύρο πέπλο για κάθε μια μας επιθυμία. Είναι παντού, στην εργασία που κάνει ο καθένας μας, από το πρωί ως το βράδυ, για να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα. Χρήματα για να ξεκουραστεί από όλη αυτή την κούραση που έχει μαζέψει. Υπάρχουν στις σχέσεις, πίσω από τα νεύρα και τα θέλω, πίσω από όλα αυτά τα εκατομμύρια εμπόδια που βάζουμε μόνοι μας για να μην καταφέρουμε να κάνουμε το πιο απλό, να αγαπήσουμε. Λίγο καλύτερο αυτοκίνητο, λίγο καλύτερο σπίτι, λίγο καλύτερες διακοπές. Καλύτερους γνωστούς, καλύτερα μέσα, περισσότερη προβολή, μια ακόμα φωτογραφία, ένα ακόμη κοίταγμα στον καθρέπτη. Ποιος είναι αυτός αλήθεια; Είναι ο εαυτός μας ή το σύνολο των επιθυμιών που έχουμε;

Ποιος γνωρίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι με σάρκα και οστά, που γελανε με όλα αυτά; Δεν είναι περιθωριακοί, όχι… είναι ανάμεσα μας. Μας σπρώχνουν στο παιχνίδι, προσπαθούν να μας κάνουν να ξοδέψουμε τον χρόνο μας σε βαθιές και άπατες λίμνες. Περιμένουν να βουλιάξουμε. Είναι δαίμονες όλοι αυτοί; Χα, όχι βέβαια. Οι δαίμονες ζουν στα μέρη που έχει σκοτάδι, περιπατάνε σε νυχτερινές αμμουδιές και σου χαμογελανε φιλικά τα βράδια. Αυτοί κυκλοφορούν την ημέρα, είναι μαζί μας. Όχι όμως μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Το τέλος αυτής, υπάρχει μονάχα στο Βιβλίο των διαδρομών. Πουθενά αλλού…

Ποιος από μας ονειρεύεται ακόμα;

Δεν είναι περίεργο που όσοι το κάνουν δεν βλέπουν τον εαυτό τους να κάνει τα πράγματα που αποτελούν την καθημερινότητα του;

Τα όνειρα σηκώνουν τα μαύρα πέπλα, για αυτό τα πολεμούν τόσο πολύ, για αυτό τα πωλούν μήπως και τα διαλύσουν.

Τι κάνουμε οι περισσότεροι στα όνειρα μας;

Γιατί φερόμαστε διαφορετικά, τι είναι τα πράγματα που βλέπουμε και δεν καταλαβαίνουμε;

Ποιος είναι αυτός που δεν ξύπνησε μια φορά και δεν θέλησε η μέρα του να εξελιχτεί όπως ακριβώς την είχε φανταστεί;

Ποια είναι τελικά η πραγματικότητα που μας αξίζει;

Η δοτή ή αυτή που θέλουμε;

Ποιος μοιράζει τα όνειρα κάθε βράδυ, όπως θέλει αυτός;

Υπάρχουν πολλές διαδρομές στην πραγματικότητα. Αυτό είναι δύσκολο κείμενο, όχι γιατί απαιτεί ευφυΐα αλλά γιατί προσπαθεί να καταγράψει σκέψεις που δεν επιτρέπεται να ειπωθούν, να δείξει τις σωστές διαδρομές, να μοιράσει σωστά την πίτα. Δεν είναι δυνατό να καταφέρει τίποτε από τα παραπάνω. Το μυαλό μου είναι δοσμένο στο κυνήγι των ονείρων μου, αρπάζει κάθε δευτερόλεπτο, ζει σαν να είναι αυτή η τελευταία μου στιγμή, γιατί γνωρίζει την αλήθεια. Έχει κάνει ήδη μια φορά αυτή την διαδρομή. Δεν μπορεί να βοηθήσει περισσότερο, δεν θέλει να ασχοληθεί περισσότερο. Όσες φορές το έχει κάνει, κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί. Αυτή είναι μια χρονιά μετάβασης και το καλοκαίρι που έρχεται θα ανοίξει ένα καινούριο κύκλο για όλους. Είναι μια απλή και καθαρή σκέψη αυτή. Μια πραγματικότητα, το ότι την αναφέρω εγώ δεν σημαίνει ότι είναι η δική μου. Μπορεί να είναι δικια σας.

Απλώστε το χέρι και σηκώστε το πέπλο, διώξτε από κοντά σας του δαίμονες με τα όμορφα μάτια. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και αναλογιστείτε ότι τίποτα από όλα αυτά γύρω σας δεν έχουν σημασία. Όλοι έχετε θέλω, όλοι προσπαθείτε να ξεφύγετε. Μην γκρινιάζετε άλλο. Κάντε το. Αύριο το πρωί… Δεν υπάρχει τοίχος μπροστά μας, ούτε συρματόπλεγμα, είναι μια παρωδία όλο αυτό, ένα μαύρο πέπλο. Πετάξτε το και δείτε όλο αυτό θαύμα που τριγυρίζει. Ζήστε για σας, μόνο για σας, κάντε το έστω μια φορά. Αρκεί για το ταξίδι…

Οι Θεοί μου λένε να σταματήσω, πίσω μου υπάρχει όλο αυτό το περίεργο ξέσπασμα.

Δεν είναι όμως κάτι τέτοιο, αυτό είναι απλά ένα κομμάτι της διαδρομής, ένα μέρος του όλου, από κάπου θα έπρεπε να ξεκινήσω.

Η δολοφονία του Νίκου Σεργιανοπουλου ήταν η αφορμή, αρχή – άνοδος – δόξα – πτώση και θάνατος.

Ποιος είχε δει αυτή την διαδρομή; Κάνεις λένε οι δαίμονες του γυαλιού.

Κακώς λέω εγώ, γιατί έχει συμβεί τόσες πολλές φορές που θα έπρεπε όλοι πια να βλέπουν την παγίδα.

Γιατί δεν το κάνουν;

Μμμ… το είπαμε ήδη.

Δεν είναι ένα κείμενο για τον Διάβολο αυτό, δεν είναι ένα κείμενο για τον Θεό.

Αυτή είναι η ανάρτηση για τα μαύρα πέπλα.

Στο επανιδειν…

Το βιβλίο των Διαδρομών (Τα μαυρα πεπλα - Προλογος)

"Η αίσθηση... ειναι το θαύμα της έρευνας σου.
Ζωή... η εχεμύθεια και ο Θάνατος...
Ω, ο θάνατος, ειναι η απάντηση σε ολα."

Έτσι ξεκίναγε στην εισαγωγή του, ενα μυθιστόρημα, που τελείωσα το 2002 περίπου, δεν εχει σημασια το θεμα του, το παραπάνω τρίστιχο ειναι δανεισμενο απο ενα μυστικο κειμενο, που ειχε συνεπάρει εκεινα τα χρονια, ενα εξαιρετικό κύκλο ανθρώπων, που συναναστρεφόμουν.
Θα παραθεσω εδω, σπαζοντας την μυστικοτητα, που με διακατειχε παντοτε σε αυτα τα θεματα, ενα κομματι που μια αγαπητη μου φιλη, που δυστυχως οπως εμαθα δεν ειναι πλεον μαζι μας, ειχε λατρεψει, χωρις ποτέ της να το ακουσει ολοκληρο.
Αυτο ειναι ολοκληρη η τριτη παραγραφος, σε διευρυμενη μεταφραση απο τα αρχαια βρετανικα, του κειμενου, που οι γνωστικοι ονομαζουν απλα, το Βιβλίο των Διαδρομών...

" Η ψυχη ειναι μια φυλακη.
Φυλασσει τις μνημες και θυμαται(sic) ολα οσα δεν πρεπει να λησμονηθουν.
Εχει ενεργεια (ως δυναμη), που δεν τελειώνει, που μπορει να παραμενει αδρανης για πολυ καιρο και υστερα να ενεργοποιηθει ξανα.
Η ενεργεια μπορει να προφυλαχτει, η ψυχη μπορει να θυμηθει και υστερα να επιστρεψει.
Οπως ο 'υπηρετης των κοκαλων' ετσι και οποιος καταφερει να κρυψει την ψυχη του, καπου οπου θα ειναι ασφαλης, θα εχει την δυναμη, να πραξει ολα αυτα.
Να φυλαξει, να θυμηθει... να επιστρεψει. "


Καλο ταξιδι Persianna.

(δεν ξεχνω, επειδη επιλεγω να θυμαμαι -
βλεπω, επειδη ακουω -
νικω, επειδη περιμενω. )





A.

Η απόλυτη γκόμενα

Το μικρό αγόρι άκουσε για πρώτη φορά την λέξη, γυρω στα εφτα, ισως και νωριτερα και δεν καταλαβε τιποτα. Ισως νομισε πως ηταν κατι ακομη απο τον κοσμο των μεγαλων και παραξενων τυπων, που κυκλοφορουσαν γυρω του, μιλωντας περιεργα και κανονταςακαταλαβιστικα πραγματα.

Καποια χρονια αργοτερα την ακουσε ξανα, απο καποιον φιλο του, που αν ειναι τυχερο θα τον εχει ακομη για παρεα, στο σχολειο. Μια συμμαθητρια, μια Δασκαλα (οχι του σεξ, αυτο ειναιακομη μια αγνωστη λεξη γι' αυτον), μια γειτονισσα, η αδερφη του φιλου που λεγαμε, προσθεστε εδω οσα παραδειγματα θελετε.
Η γκομενα μεγαλωσε και σταμάτησε να του αρεσει, το αγορι αρχισε να βγαζει γουστα.Υστερα μια μερα που δεν θα προμήνυε τιποτα θα αλλαζε τα παντα. Οταν το αγορι κανει για πρωτη φορα σεξ, ολος ο κοσμος γυρω του αλλαζει. Αρχιζει να αντιλαμβανεται τα πραγματα διαφορετικα.

Η γκομενα πλεον δεν θα ειναι μια αγνωστη λεξη.

Καπου εκει θα αρχισει να σοβαρευει το πραγμα. Τα κοριτσια που δεν ειχαν και τοση πλακα πριν, που δεν τα ηθελε για παρεα, αρχιζουν και του τρωνε τον χρονο του. Το χρονο για παιχνιδι, για κουβεντα και την γλυκια μαλακια που βγαζουν μεταξυ τους τα αγορια. Τα κοριτσια εχουν πιο ωραια ματια, περισσοτερη χαρη, εχουν μυστικα μεταξυ τους, σε εκνευριζουν οταν σε κοιταζουν και γελανε πονηρα, περιεργα σωματα, τοοοσο ενδιαφεροντα.

Γουστα...

Απειρα ειναι και εχω προσωπικα ακουσει τοσα πολλα και διαφορετικα, τοσους τροπους για να μου πουν οι φιλοι μου πως αυτη ειναι περισσοτερο ωραια απο την αλλη. Τα αγορια ειναι περιγραφικα, λενε τα ιδια πραγματα με ενα σωρο τροπους, μπερδευονται και χανουν τα λογια τους, κανουν απιστευτες χαζομαρες για συγκινησουν το απεναντι φυλο.

Η πρωτη σου εμπειρια δεν θα καθορισει την υπολοιπη σου συμπεριφορα, οχι παντα, υπαρχει ομως κατι που θα το κανει.

Ο ερωτας.

Οταν το αγορι ερωτευτει για πρωτη φορα, θα πεσει σε ενα βαθυ πηγαδι ευτυχιας , απο το οποιο δεν θα θελησει να βγει ποτε.

Εκτος εαν...

Υπαρχει παντοτε ενα εαν, μια μικρη ραγαδα σε ολο αυτο/ σε ολα
Πισω στα γουστα ομως...
Το πρωτο προβλημα στον ονειροκοσμο του αγοριου, ερχεται απο εναν κολλητο του. Θυμαμαι τι μου ειχε πει ακομη, που το ειχε ακουσει; Δεν το εμαθα ποτέ. Οι ξανθιες, μου ειχε πει, ειναι οι πιο ωραιες γυναικες. Οι ξανθιες, σκεφτηκα και εγω, τι λες βρε παιδι μου; Δυνατη αποψη, με βαρυτητα στα αυτια μου.
καπως ετσι το προβλημα αρχιζει να μεγαλωνει.

Γουστα μερος τριτον λοιπον.

κοριτσι, ερωτας, ξανθιες...
τα εξωτερικα χαρακτηριστικα, ειναι αλλο ενα τεραστιο επιπεδο συζητησης και προβληματισμου. Απο αυτες τις κουβεντες, που θα κρατησουν σε ολο σχεδον το σχολειο, το γυμνασιο και το λυκειο, το αγορι θα μαθει ενα - ενα τα χαρακτηριστικα μια γυναικας. Το στηθος και τα ποδια, το χαμογελο και το ντυσιμο, το περπατημα και η φωνη, να συνεχισω;

Οχι, τα ξερετε ολοι φανταζομαι...

Θυμαμαι πως καθε φορα που ακουγα κατι, μεσα στο μυαλο μου κλειδωνε και ενα καινουριο στοιχειο. Λιγο πριν φυγω για το πανεπιστημιο, ο Μαριος μου ειχε κανει μια ακομη ερωτηση, ποια θα ηταν η τελεια περιπτωση γκομενας; Η πιο σημαντικη, αυτη που θα αξιζε κανείς να σταματησει. Ειναι φοβερος τυπος ο Μαριος, ευθυγραμμος και ειλικρινης, τις περισσοτερες φορες, κατασταλαγμενος ομως; Οχι δεν ηταν, τωρα ειναι. Ηταν εκεινη την βραδια, που του ειχα μιλησει για το σχεδιο, που ειχε σχηματιστει στο μυαλο μου. Νομιζω οτι οι περισσοτεροι, το ειχαν και ισως το εχουν σαν μπουσουλα, αυτο το σχεδιο.

Η απολυτη γκομενα, στην αρχη ειναι μια θολη ζωγραφια, ενα μισοτελειωμενος πινακας, μια παρωδια ανθρωπου, δεν εχει φωνη, δεν εχει ματια, δεν εχει σταθερο χρωμα μαλλιων, δεν εχει ψυχη ή χαρακτηρα. Ειναι ομως εκει, στο πισω μερος του μυαλου μας, μια ησυχη παρουσια...

Ο Μαριος με ειχε κοιταξει οπως κοιταζουμε εναν επικυνδυνο ψυχοπαθη, δεν ηξερε αν θα επρεπε να συμφωνησει ή να φωναξει καποιον γιατρο. Δεν εκανε τιποτε απο τα δυο... εφυγε οπως εφυγα και εγω και δεν τον ξαναειδα για τουλαχιστον εξι χρονια.
Το αγορι στο πανεπιστημιο, αν ευτυχησει να παει, θα γνωρισει τα υπολοιπα. Θα μαζεψει σιγα - σιγα τα κομματια. Θα ερωτευθει ξανα, θα αγαπησει ή και θα αγαπηθει, θα χωρισει, θα θυμωσει με τις γυναικες, θα τις ερωτευθει ξανα και θα τις μισησει, θα εμπιστευτει και θα τον εμπιστευτουν, μια ή και περισσοτερες φορες. Ολοι σχεδον θα περασουν απο αυτο το σταδιο. Ταυτοχρονα το παζλ θα συμπληρωνεται, τα ματια, τα μαλλια, το προσωπο και η φωνη. Τελευταιος ο χαρακτηρας ή πρωτος.
Βλεπετε στο πανεπιστημιο, οι συζητησεις θα αλλαξουν λιγακι ποιοτητα, ομως ξανα θα ειναι γυρω απο αυτες, τις γκομενες. Το εξω, το μεσα, η βραδια, το τραπεζι, η πιστα, το μπαρακι, τα μωρα, οι θεες, τα μοντελα και τα μπαζα, οι μαστορισες και οι παρθενες, οι τρελλες και οι μυστηριες, οι βηφαντζουδες (τεφαντζουδες), η φιλοσοφικη, το πολυτεχνειο (που δεν λεει), η Ιατρικη (βιτσιοζες), η Νομικη που ειναι και η επιστημη μου, δεν θα πω τιποτε κοριτσια, αν δεν πειτε και εσεις ομως, η λογοθεραπεια. Καθε σχολη και ενα διαφορετικο στυλ, μια αλλη πλευρα της Σεληνης. Ολα τα παραπανω ειναι γυρω απο αυτες, οποιος προσπαθησει να πει οτι δεν τα εκανε, ειναι χαζος και σιγουρα οχι πιστευτος.

Οι περισσοτεροι θα καταλαβουν γρηγορα πως η απολυτη γκομενα που εχουν στο μυαλο τους, δεν θα εμφανιστει ποτέ μπροστα τους. Αν ειναι εξυπνοι, θα διαλεξουν εκουσια ή ακουσια και εδω εγω γερνω προς το ακουσιο, μια κοπελα που να συγκεντρωνει καποια απο αυτα τα χαρακτηριστικα. Μολις η γκομενα γινει κοπελα, αισθημα, γυναικα μου, το κοριτσι, η απολυτη γκομενα θα κρυφτει στο υποσυνειδητο του. Θα αποτραβηχτει...

Αν το αγορι επιμεινει ή εαν πιστευει πως ειναι περισσοτερο εξυπνο απο ολα τα υπολοιπα, το κυνηγι θα συνεχιστει. Θυμαμαι καποιους φιλους, να πηγαινουν απο μια καλη σχεση, σε μια αθλια, κυνηγωντας το δικο τους ονειρο. Να συνεχιζουν την προσπαθεια, ενα ακομη χαρακτηριστικο, μια ακομη λεπτομερεια. Καποιοι απο αυτους το παλευουν ακομη και καλα κανουν ισως.
Δεν υπαρχει καποιος δρομος σε αυτη την ιστορια.
Υπαρχει ομως ακομη μια κατηγορια.

Μια ακομη περιπτωση.

Να κοιταξεις διπλα απο ενα βαρετο γνωστο σου ενα βραδακι και να δεις ενα τελειο ζευγαρι ματια, ενα υπεροχο χαμογελο, το σωστο προσωπο... την σωστη φωνη, να τα δεις ολα. Η εκφραση δεν βγηκε για πλακα, ασχετο αν χρησιμοποιειται κατα κορον και εχει χασει τη βαρυτητα της.
Αν η απολυτη γκομενα του μυαλου σου εμφανιστει μπροστα σου, αν παρει σαρκα και οστα, εαν ζωντανεψει και αποκτησει ονομα και επωνυμο, οπως συνηθιζω να λεω, τοτε πρεπει να διαλεξεις.
Η απολυτη γκομενα του μυαλου σου δεν ειναι σιγουρο, οτι θα ασχοληθει μαζι σου, στο δικο της μυαλο μπορει να υπαρχει κατι διαφορετικο, αυτο πρεπει να το καταλαβεις γρηγορα. Η απολυτη γκομενα, δεν ειναι σιγουρο οτι θα ειναι ενα καλο κοριτσι και η σωστη απαντηση εδω δεν ειναι το οτι δεν μου αρεσουν τα καλα κοριτσια/ αυτο ειναι η λαθος απαντηση.
Η απολυτη γκομενα, ειναι ενα συμπαγες συνολο ολων των επιθυμιων σου, εχω συναντησει τεσσερις τετοιες περιπτωσεις στην ζωη μου. Τρεις γνωστων και οχι παντοτε φιλων και μια δικη μου. Καμια περιπτωση απο ολες αυτες που σας ειπα και ειμαι βεβαιος οτι ποσοστο ειναι πολυ μεγαλυτερο, δεν πηγε οπως κανεις θα περιμενε.
Αυτο το συμπαγες συνολο επιθυμιων λοιπον, που το πιθανοτερο ειναι πως θα σε τραβηξει σαν μαγνητης απο την πρωτη στιγμη, δεν ειναι σιγουρο πως θα αποτελεσει το αλλο σου μισο.
Η απολυτη γκομενα, δεν θα σε ακολουθησει σπιτι το επομενο βραδυ/ μην την περιμενεις, μην την ακουσεις, μην προσπαθησεις να την κερδισεις.

Πρεπει να διαλεξεις.

Να ρισκαρεις.

Η απολυτη γκομενα δεν θα σε ακουσει, δεν θα σε προσεξει, δεν θα της εισαι σημαντικος, δεν θα μπορεσει ποτέ να κανει ολα οσα εχεις στο μυαλο σου γι' αυτη γιατι πολυ απλα δεν τα γνωριζει.

Πρεπει να διαλεξεις.

Αν θα υποχωρησεις/ φυγεις.

Δεν υπαρχει καποιος συγκεκριμενος δρομος σε αυτη την περιπτωση. Γνωριζω μια πλευρα τις ιστοριας, αντε ξερω τεσσερις οπως σας ειπα. Ο ενας καταστραφηκε γιατι δεν μπορεσε ποτε να την πλησιασει. Ο δευτερος εκανε μια σχεση που τελειωσε με φονο και τραγωδια. Ο τριτος προσπαθησε τοσο πολυ να την βαλει στο καλουπι που ειχε στο μυαλο του, εφτιαξε ενα τερας που στο τελος δεν ηθελε ουτε να το βλεπει και ο τεταρτος ειναι ακομη καπου εκει εξω, γυριζει ψαχνοντας μια φωτοκοπια, αυτου που ειχε και εχασε.

Η τελευταια ειναι και η πιο συχνη περιπτωση νομιζω.

Η απολυτη γκομενα δεν ειναι κακια, ουτε ο διαβολος μεταμορφωμενος, μπορει να ειναι μια πολυ καλη κοπελα απο σπιτι με γαλλικα και πιανο, μπορει να ειναι φτωχη ή και πλουσια, μπορει να ειναι ερωμενη, μανα, φιλη, ξανθια ή και μελαχρινη. Μπορει να ειναι η Λιλιθ, η γυναικα, που ξελογιασε τον εωσφορο, μια μαγισσα ή μια αγία.
Μπορει να σε ερωτευτει, ομως δεν θα πρεπει να την αγαπησεις.

Βλεπετε το μυστικο για το αγορι που δεν ηξερε τιποτε και στο τελος θα μαθει τοσα πολλα αν την ανακαλυψει να τον περιμενει καπου γελωντας σαρδονια, ειναι πως η απολυτη γκομενα αν σε χασει, δεν χανει τιποτε, αν ομως την χασεις, τοτε αδερφακι μου χανεις τα παντα.

Cut Here απο Cure και πολυ ποτο, ξενυχτι και οχι πολυ ορεξη για συζητησεις.
Αν εισαι τυχερος θα την ξεπερασεις, αν εισαι τυχερος θα ζησεις και μετα απο αυτη.
Αν εισαι κατι περισσοτερο, αν επιλεξεις να το προσπαθησεις και τα καταφερεις τοτε...
θα εισαι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου.

Υπαρχει ομως ακομη μια διαδρομη.

Αυτη θα την κρατησω για μενα, οι περισσοτεροι που εχω γνωρισει, ουτως ή αλλως κιοτεψαν μπροστα της, φοβηθηκαν, επαιξαν και εχασαν. Δεν χρειαζονται συμβουλες περισσοτερες, απο αυτες, οσο για τους υπολοιπους τους ευχομαι να κερδισουν σε ολα τα υπολοιπα πραγματα στην ζωη τους.
Ας αφησουν την απολυτη γκομενα κλειδωμενη στο ντουλαπι, μια αγνωστη λεξη, που ακουσαν και δεν την καταλαβαν μικροι.

Ειναι καλυτερα ετσι...

Ολα τα ζωντανα πραγματα εχουν τρωτα σημεια.
Μικρες ραγαδες στην πανοπλια τους.
Αν κλεισεις τα ματια σου, θα δεις μπροστα σου την σωστη διαδρομη.

Η απολυτη γκομενα ειναι ανθρωπος.

Ζει... και ερωτευεται

Μεγαλωνει... και στεναχωριεται

Πεθαινει... και χανει

Την επομενη φορα θα σας μιλησω επιτελους για μαυρα πεμπλα.
Πρωτα ομως θελω να κανω κατι αλλο, δικο μου, εξισου σημαντικο.
Ο αερας σημερα μου εφερε λογια που μυριζαν θαλασσα.

'exitus acta probat'




στο επανιδειν...


Angelo.

Welcome Back to the Jungle:

Celtics Host Hawks in Game 1 at Garden

Playoff Run Starts Tonight

The plans were laid out in Rome.

Eighty-two games later, the journey begins tonight at TD Banknorth Garden as the heavily-favored Boston Celtics, 16-time World Champions and prohibitive favorites to take home a 17th World Championship, are featured as the main event of an already impressive slate of opening weekend NBA Playoffs tilts.

Ps.

Ειχα σκοπο να σηκωσω μια αναρτηση για την απολυτη γκομενα, ομως λογω ανωτερας βιας, δεν θα το κανω. Θα συμβει μεσα στις επομενες μερες, μαζι με την πολυναμενομενη αναρτηση για τα μαυρα πεμπλα. Λιγο το Hi5, λιγο ο καλος καιρος αλλα περισσοτερο εξαιτιας του παραπανω εξαιρετικα σημαντικου γεγονοτος, ολα αυτα πανε λιγο πιο πισω. Το κτιριο θα ζωντανεψει ξανα, το παρκε θα τριξει ετοιμο να διαλυθει, ομως θα αντεξει, οπως πρεπει να αντεξει και η ομαδα. Ξεκινα αποψε...

Ο δρομος για το μπανερ νουμερο δεκαεφτα.

Καλο ταξιδι Βοστωνη.

Τα ποτά (πρόλογος)

Κατα βαση δεν πινω.
Τελευταια δηλαδη.
Παλιοτερα το εκανα, υστερα εμπλεξα με τη δουλεια, σοβαρεψα... αρκετα.
Με το που μπηκε το 2008, αρχισα να γυριζω παλι σα σβουρα. Ξαναβρηκα τα ξενυχτια μου και για να πω την αληθεια - μου αρεσε.
Το ποτο ειναι σαν τους παλιους φιλους/ ενα παλιο σφηνακι, θα σου φερει την ιδια γλυκια ζαλαδα, που σου εφερνε παντα.
Κατα βαση δεν πινω.
Δεν με πιανει το ποτο.
Μπορει να το ξεχασω για πολυ καιρο.
Αλλα ο κοσμος μου ταιριαζει, τον ξερω και τον εμπιστευομαι γιατι ειναι ειλικρινης. Μια μεθυσμενη ματιά, ειναι μια ματιά γεματη αληθεια.
Αυτο ειναι ενας κοσμος ψεμματος. Ψευτικος...
Ειπαμε κατα βαση, δεν πινω.
Αν χρειαστει ομως μπορω να πω και μερικες αληθειες.
Την αλλη φορα
στην επομενη γυρα.

The good fortune ( Καλομοίρα )

Μου αρέσει η... Καλομοίρα.
Με φτιάχνει το γλυκο μουτράκι της, αυτο το fake Brit Spears σε ελαφρώς βλαχοαμερικανικη εκδοση.
Δεν υπάρχει κάποιος μυστικός συνδυασμός γι' αυτο.
Μου αρεσει ετσι απλά, γουστάρω που θα την δω στο διαγωνισμό μόδιστρων της ευρωπαϊκής διευρυμένης ενωσης.
Χάζευα το ντιζαινατο σορτσάκι που φορούσε προχτές και προσπαθουσα οπως ολοι οι ελληνες να καταλαβω αν υπήρχε στριγκακι κατω απο τη δαντέλα.
Φιρμα εννοείτε...
Μου αρέσει που δεν το κατάλαβα τελικα, μου αρεσει ομως επίσης που ξέρω αγγλικά και μπορω να την καταλάβω καλύτερα οταν μιλάει, γελάει, κλείνει το μάτι στην κάμερα και μας στελνει φιλακια στην γλώσσα της.
Η Καλομοίρα είναι η μοναδική μοντέλα στο Ελαντα, που διασκεδάζει αυτό που κάνει δημόσια, είναι το τελευταίο αυθεντικό μας πανηγύρι.
Μου αρεσει η Καλομοίρα.
Δεν μου αρεσει ο Μαρτης - Μαρκακης- τακης και κατι, ως ανδρας.
Δεν μου αρεσει η Χρυσπα ως γυναικα.
Για αυτο εγω ψηφισα την Καλομοιρα.

Πως ειπατε?
Δεν ητανε διαγωνισμος ομορφιας;
Ουτε χορου;
Ουτε προβα για το καλυτερο νουμερο στο Crazy Horse;
Πλακα μου κανετε;
μηπως επιθεωρησουλα;
Οχι παλι;

....
ενταξει,
εμενα τελος παντων μου αρεσε πιο πολυ η Καλομοίρα, γιατι ειναι μεταξυ αλλων και παιδι μεταναστών.

ε!

καλο;

αντε γεια.



(Η αναρτηση ειναι γραμμενη χωρις καμια απολυτως δοση κακιας ή ειρωνειας.
Ειναι σατυρα και θα ηθελα να αντιμετωπιστει σαν τετοια.
Ελευθερία στην μπλοκόσφαιρα.)

Slide Away (Οι νεκροί τραγουδιστές II)

Τα περισσοτερα ωραια πραγματα συμβαινουν ξαφνικα.
Εκει που δεν το περιμενεις.
Μια νοτα, μια κινηση που φερνει μνημες, ενα κειμενο...
Ειχα καιρο να ταξιδεψω στα ιστολογια.
Ο χρονος μοιαζει να φευγει μακρια μας τοσο γρηγορα καποιες φορες, τοσο αθορυβα, ενας νοτιος ανεμος μεσα σε μια θαλασσα χειμωνα.
Το χιονι ερχεται λενε, οπως ο Αννιβας, μια τεραστια παγωμενη αγκαλια, στην τελευταια στροφη, πριν ενα ακομη καλοκαιρι.
Δεν μου αρεσει ιδιαιτερα ο αριθμος εντεκα, διαβασα τυχαια το κειμενο της αγαπητης μπλοκού, δυο ασοι μαζι, δυο εγω, το διπλασιο του μηδενος, δεν ηταν ποτε τα αγαπημενο μου νουμερο.


Κερδισα κατι ομως...
Ανοιξα μια πορτα στις μνημες.
Οταν ο χρονος τρεχει, οι ανθρωποι ξεχνανε γρηγορα.




Συλλεγω πραγματα γιατι μου αρεσει το παρελθον.
Μαζευω οσα ξερω πως καποτε θα ξεχασω.
Ενα εισιτηριο, μια καρτα απο καποια γιορτη ερωτευμενων, ενα μπουκαλι βοτκα γιατι ειχε τοση σημασια τοτε, μια φωτογραφια με ελαφρως τσακισμενες τις γωνιες της.
Εχω τοσα πραγματα, μου λειπουν τοσα πολλα.
Καμια φορα ξεχναω, πως καποια τα εχω ηδη κατακτησει...


Those pretty feet are stuck deep in the ground
All all that junk keeps coming
Must be the time to rearrange it all
Another place another time has called
She is rising above this world
She is heading for an open door

Ο Michael εγραψε αυτο το τραγουδι πριν απο εντεκα χρονια.
Σε ενα ιστολογιο που το ελεγαν Εντεκα, διαβασα μια καπως υπερβολικη βιογραφια του.
Διαπιστωσα πως οι ανθρωποι θυμουνται τα πραγματα με διαφορετικο τροπο.
Μαλλον ζουν με διαφορετικο τροπο καποια πραγματα.
Σας ειπα παλιοτερα για τα γκρουπ και τους τραγουδιστες τους, δεν σκοπευω να γραψω εδω μια ακομη βιογραφια.
Θα ηταν αδικο...



Ο ηχος του εβαζε φωτια στο αιμα μου, ο ηχος... μαζι με οτιδηποτε αλλο μπορει να κυκλοφορουσε στις φλεβες μου εκεινα τα χρονια.
Τι θυμαμαι απο ολη εκεινη την εποχη;
Την μουσικη, που ακουω μεχρι σημερα.
Τα παρτυ...
Προσωπα που αγαπησα και μισησα.
Την αρχη.
Το τελος.







Ερχομαστε απο καπου ολοι, ετσι ειναι και στο τελος απο καπου πρεπει να φυγουμε.
Ο τροπος δεν εχει τοση σημασια, αδικει ολα τα προηγουμενα.
Ειναι μια επιλογη, λαθος ή σωστη και απολυτα εντελως προσωπικη.
Αυτο ηταν η δικια μου παρατηρηση.

Δεν θελω να φανω εδω περισσοτερο φανατικος.
Οι φαν εχουν ξυπνησει αυτες τις ημερες γιατι η ταινια ερχεται, ομως δεν ειναι ωρα για πολεμους μεταξυ μας. Ο καθενας αγαπουσε ενα κομματι του στην τελικη.
Υπηρξα τυχερος γιατι μεγαλωσα πανω σε αυτα τα μονοπατια, χαραμιστηκα οπως οι περισσοτεροι, αλλα τουλαχιστον το εκανα κομψα.
Αυτος ειναι ενας ασχημος κοσμος, κληρονομησαμε μια φρικη, ομως τουλαχιστον θυμομαστε πως υπηρξαν και ομορφα κοριτσια σε ολη αυτη την ιστορια, υπηρξαν καλυτεροι ανθρωποι, βαρυγδουπες ατακες πεταξαν απο το παραθυρο και χαθηκαν στην νυχτα, την ωρα που ψαχναμε να βρουμε την εξοδο κυνδυνου.



Εγω δεν θελω να μιλησω για ολα αυτα.
Θα ηθελα να θυμαμαι τον Michael Hutchence οχι για τον τροπο που πεθανε αγαπητη εντεκα, αλλα για τον υπεροχο τροπο που εζησε, για τον ακομη καλυτερο τροπο που τραγουδησε σε ολους εμας, σε ολα οσα αφησε πισω του, οταν η θλιψη τον τυλιξε σε μωβ πεπλα.




And where has innocence gone
Do we know too much
Are you comfortable in your skin
When does the strip begin

Πουλας οτι εχεις απο την ψυχη σου και στο τελος δεν σου μενει τιποτε αλλο να δωσεις -καπου στην πορεια εχεις πεθανει.
Ειναι αυτο κατι που θα θελαμε να πουμε σε μια τετοια αναφορα;
Αυτες ηταν οι στιγμες, αυτα ητανε τα εγκληματα που ελπιζω να εχεις κανει, να εχουμε κανει ολοι μας, πριν αποφασισουμε πως τιποτε πια δεν απεμεινε.
Γιατι εχουν μεινει ενα σωρο πραγματα.
Οι σκελετοι κρυβονται στην ντουλαπα του καθενος και εκει θα πρεπει να μενουν.
Ο καθενας αντιλαμβανεται μαλλον διαφορετικα τα πραγματα.
Ζει σε αλλο κοσμο, χορευει τους ιδιους ρυθμους διαφορετικα, διπλα σου.
Ειμαστε ενα απιστευτο ζωντανο παζλ εμεις οι ανθρωποι ή μια απιθανα καλοστημενη απατη.
κατι απο τα δυο - τιποτα απο ολα.
Καμια φορα πεταμε ψηλοτερα, μερικες φορες πεφτουμε... ενταξει, τις περισσοτερες.





Ειχα καιρο να ταξιδεψω στα ιστολογια.
Τωρα που φτανω στο τελευταιο κομματι αυτης της αναρτησης και ακουγοντας το Disappear για νιοστη φορα η διαθεση μου φτιαχνει, οχι απο αυτα που εχω γραψει, δεν τρελαθηκα τοσο πολυ ακομη, μα απο τη μουσικη, απο αυτο το χιλιοακουσμενο κομματι, αντιλαμβανομαι ποσο σημαντικη ηταν στην ψυχικη μου ηρεμια αυτη η ψυχη.
Ελπιζω σε αυτο τουλαχιστον να συμφωνουμε.
Υπαρχει ενα κομματι του που σε καποια στιγμη ολοι μας αγαπησαμε.
Για εμενα αυτο ειναι υπεραρκετο...



Θα παω στην ταινια για να αναπολησω εκεινα τα χρονια, να δω την Καιλι, την Χελενα και ολα εκεινα τα αθωα ματια.
Τα δικα μου, τα δικα σου... τα δικα μας.




Back at you Hutch...

leave the freekin door open.

*Το παραπανω γεννηθηκε διαβαζοντας την συγκεκριμενη αναρτηση "Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #3 Michael Hutchence)" και το αφιερωνω σε ολους τους xsive φαν εκει εξω.
Ειμαστε το ιδιο ειδος ολοι παιδια.

στο http://enteka.blogspot.com/2006/07/3-michael-hutchence.html

Happy new year to all

Να εχετε ολοι ενα ευτυχισμενο (οσο γινεται),
οικονομικα ικανοποιημενο (που δεν το βλεπω),
αισθηματικως συμπληρωμενο( που ειναι σχεδον ανεκδοτο)
2008

τοσο δεν πηγε;

ενταξει.

αυτα.

αυριο εχει το ντερμπυ.