The good fortune ( Καλομοίρα )

Μου αρέσει η... Καλομοίρα.
Με φτιάχνει το γλυκο μουτράκι της, αυτο το fake Brit Spears σε ελαφρώς βλαχοαμερικανικη εκδοση.
Δεν υπάρχει κάποιος μυστικός συνδυασμός γι' αυτο.
Μου αρεσει ετσι απλά, γουστάρω που θα την δω στο διαγωνισμό μόδιστρων της ευρωπαϊκής διευρυμένης ενωσης.
Χάζευα το ντιζαινατο σορτσάκι που φορούσε προχτές και προσπαθουσα οπως ολοι οι ελληνες να καταλαβω αν υπήρχε στριγκακι κατω απο τη δαντέλα.
Φιρμα εννοείτε...
Μου αρέσει που δεν το κατάλαβα τελικα, μου αρεσει ομως επίσης που ξέρω αγγλικά και μπορω να την καταλάβω καλύτερα οταν μιλάει, γελάει, κλείνει το μάτι στην κάμερα και μας στελνει φιλακια στην γλώσσα της.
Η Καλομοίρα είναι η μοναδική μοντέλα στο Ελαντα, που διασκεδάζει αυτό που κάνει δημόσια, είναι το τελευταίο αυθεντικό μας πανηγύρι.
Μου αρεσει η Καλομοίρα.
Δεν μου αρεσει ο Μαρτης - Μαρκακης- τακης και κατι, ως ανδρας.
Δεν μου αρεσει η Χρυσπα ως γυναικα.
Για αυτο εγω ψηφισα την Καλομοιρα.

Πως ειπατε?
Δεν ητανε διαγωνισμος ομορφιας;
Ουτε χορου;
Ουτε προβα για το καλυτερο νουμερο στο Crazy Horse;
Πλακα μου κανετε;
μηπως επιθεωρησουλα;
Οχι παλι;

....
ενταξει,
εμενα τελος παντων μου αρεσε πιο πολυ η Καλομοίρα, γιατι ειναι μεταξυ αλλων και παιδι μεταναστών.

ε!

καλο;

αντε γεια.



(Η αναρτηση ειναι γραμμενη χωρις καμια απολυτως δοση κακιας ή ειρωνειας.
Ειναι σατυρα και θα ηθελα να αντιμετωπιστει σαν τετοια.
Ελευθερία στην μπλοκόσφαιρα.)

Slide Away (Οι νεκροί τραγουδιστές II)

Τα περισσοτερα ωραια πραγματα συμβαινουν ξαφνικα.
Εκει που δεν το περιμενεις.
Μια νοτα, μια κινηση που φερνει μνημες, ενα κειμενο...
Ειχα καιρο να ταξιδεψω στα ιστολογια.
Ο χρονος μοιαζει να φευγει μακρια μας τοσο γρηγορα καποιες φορες, τοσο αθορυβα, ενας νοτιος ανεμος μεσα σε μια θαλασσα χειμωνα.
Το χιονι ερχεται λενε, οπως ο Αννιβας, μια τεραστια παγωμενη αγκαλια, στην τελευταια στροφη, πριν ενα ακομη καλοκαιρι.
Δεν μου αρεσει ιδιαιτερα ο αριθμος εντεκα, διαβασα τυχαια το κειμενο της αγαπητης μπλοκού, δυο ασοι μαζι, δυο εγω, το διπλασιο του μηδενος, δεν ηταν ποτε τα αγαπημενο μου νουμερο.


Κερδισα κατι ομως...
Ανοιξα μια πορτα στις μνημες.
Οταν ο χρονος τρεχει, οι ανθρωποι ξεχνανε γρηγορα.




Συλλεγω πραγματα γιατι μου αρεσει το παρελθον.
Μαζευω οσα ξερω πως καποτε θα ξεχασω.
Ενα εισιτηριο, μια καρτα απο καποια γιορτη ερωτευμενων, ενα μπουκαλι βοτκα γιατι ειχε τοση σημασια τοτε, μια φωτογραφια με ελαφρως τσακισμενες τις γωνιες της.
Εχω τοσα πραγματα, μου λειπουν τοσα πολλα.
Καμια φορα ξεχναω, πως καποια τα εχω ηδη κατακτησει...


Those pretty feet are stuck deep in the ground
All all that junk keeps coming
Must be the time to rearrange it all
Another place another time has called
She is rising above this world
She is heading for an open door

Ο Michael εγραψε αυτο το τραγουδι πριν απο εντεκα χρονια.
Σε ενα ιστολογιο που το ελεγαν Εντεκα, διαβασα μια καπως υπερβολικη βιογραφια του.
Διαπιστωσα πως οι ανθρωποι θυμουνται τα πραγματα με διαφορετικο τροπο.
Μαλλον ζουν με διαφορετικο τροπο καποια πραγματα.
Σας ειπα παλιοτερα για τα γκρουπ και τους τραγουδιστες τους, δεν σκοπευω να γραψω εδω μια ακομη βιογραφια.
Θα ηταν αδικο...



Ο ηχος του εβαζε φωτια στο αιμα μου, ο ηχος... μαζι με οτιδηποτε αλλο μπορει να κυκλοφορουσε στις φλεβες μου εκεινα τα χρονια.
Τι θυμαμαι απο ολη εκεινη την εποχη;
Την μουσικη, που ακουω μεχρι σημερα.
Τα παρτυ...
Προσωπα που αγαπησα και μισησα.
Την αρχη.
Το τελος.







Ερχομαστε απο καπου ολοι, ετσι ειναι και στο τελος απο καπου πρεπει να φυγουμε.
Ο τροπος δεν εχει τοση σημασια, αδικει ολα τα προηγουμενα.
Ειναι μια επιλογη, λαθος ή σωστη και απολυτα εντελως προσωπικη.
Αυτο ηταν η δικια μου παρατηρηση.

Δεν θελω να φανω εδω περισσοτερο φανατικος.
Οι φαν εχουν ξυπνησει αυτες τις ημερες γιατι η ταινια ερχεται, ομως δεν ειναι ωρα για πολεμους μεταξυ μας. Ο καθενας αγαπουσε ενα κομματι του στην τελικη.
Υπηρξα τυχερος γιατι μεγαλωσα πανω σε αυτα τα μονοπατια, χαραμιστηκα οπως οι περισσοτεροι, αλλα τουλαχιστον το εκανα κομψα.
Αυτος ειναι ενας ασχημος κοσμος, κληρονομησαμε μια φρικη, ομως τουλαχιστον θυμομαστε πως υπηρξαν και ομορφα κοριτσια σε ολη αυτη την ιστορια, υπηρξαν καλυτεροι ανθρωποι, βαρυγδουπες ατακες πεταξαν απο το παραθυρο και χαθηκαν στην νυχτα, την ωρα που ψαχναμε να βρουμε την εξοδο κυνδυνου.



Εγω δεν θελω να μιλησω για ολα αυτα.
Θα ηθελα να θυμαμαι τον Michael Hutchence οχι για τον τροπο που πεθανε αγαπητη εντεκα, αλλα για τον υπεροχο τροπο που εζησε, για τον ακομη καλυτερο τροπο που τραγουδησε σε ολους εμας, σε ολα οσα αφησε πισω του, οταν η θλιψη τον τυλιξε σε μωβ πεπλα.




And where has innocence gone
Do we know too much
Are you comfortable in your skin
When does the strip begin

Πουλας οτι εχεις απο την ψυχη σου και στο τελος δεν σου μενει τιποτε αλλο να δωσεις -καπου στην πορεια εχεις πεθανει.
Ειναι αυτο κατι που θα θελαμε να πουμε σε μια τετοια αναφορα;
Αυτες ηταν οι στιγμες, αυτα ητανε τα εγκληματα που ελπιζω να εχεις κανει, να εχουμε κανει ολοι μας, πριν αποφασισουμε πως τιποτε πια δεν απεμεινε.
Γιατι εχουν μεινει ενα σωρο πραγματα.
Οι σκελετοι κρυβονται στην ντουλαπα του καθενος και εκει θα πρεπει να μενουν.
Ο καθενας αντιλαμβανεται μαλλον διαφορετικα τα πραγματα.
Ζει σε αλλο κοσμο, χορευει τους ιδιους ρυθμους διαφορετικα, διπλα σου.
Ειμαστε ενα απιστευτο ζωντανο παζλ εμεις οι ανθρωποι ή μια απιθανα καλοστημενη απατη.
κατι απο τα δυο - τιποτα απο ολα.
Καμια φορα πεταμε ψηλοτερα, μερικες φορες πεφτουμε... ενταξει, τις περισσοτερες.





Ειχα καιρο να ταξιδεψω στα ιστολογια.
Τωρα που φτανω στο τελευταιο κομματι αυτης της αναρτησης και ακουγοντας το Disappear για νιοστη φορα η διαθεση μου φτιαχνει, οχι απο αυτα που εχω γραψει, δεν τρελαθηκα τοσο πολυ ακομη, μα απο τη μουσικη, απο αυτο το χιλιοακουσμενο κομματι, αντιλαμβανομαι ποσο σημαντικη ηταν στην ψυχικη μου ηρεμια αυτη η ψυχη.
Ελπιζω σε αυτο τουλαχιστον να συμφωνουμε.
Υπαρχει ενα κομματι του που σε καποια στιγμη ολοι μας αγαπησαμε.
Για εμενα αυτο ειναι υπεραρκετο...



Θα παω στην ταινια για να αναπολησω εκεινα τα χρονια, να δω την Καιλι, την Χελενα και ολα εκεινα τα αθωα ματια.
Τα δικα μου, τα δικα σου... τα δικα μας.




Back at you Hutch...

leave the freekin door open.

*Το παραπανω γεννηθηκε διαβαζοντας την συγκεκριμενη αναρτηση "Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #3 Michael Hutchence)" και το αφιερωνω σε ολους τους xsive φαν εκει εξω.
Ειμαστε το ιδιο ειδος ολοι παιδια.

στο http://enteka.blogspot.com/2006/07/3-michael-hutchence.html